Παλιά έργα σε εξαιρετικές παραστάσεις νέων παιδιών

Μπορεί ένα έργο να θίγει τα κακά του καθεστώτος, και δη του κομουνιστικού, να είναι θέατρο του παραλόγου και να παίζεται 10 χρόνια σε κομμουνιστικό καθεστώς;

Γίνεται ένα, πραγματικά, τεράστιο μυθιστόρημα, γραμμένο πριν ενάμιση αιώνα, να γίνει εξαιρετική παράσταση;

Το Ρωμαϊκό Λουτρό

Ο Στανισλάβ Στρατίεβ (1941-2000) ήταν Βούλγαρος μυθιστοριογράφος, δημοσιογράφος, σεναριογράφος και συγγραφέας θεάτρου του παραλόγου. Το θέατρο του παραλόγου

Αυτός ήταν και ο λόγος που μια νέα ομάδα επέλεξε το συγκεκριμένο κείμενο για να το ανεβάσει, αυτήν την χρονική στιγμή.

Το «Ρωμαϊκό Λουτρό» ήταν το πρώτο θεατρικό έργο (1974) του Στρατίεβ , το οποίο παιζόταν στο Κρατικό Θέατρο της Σόφιας για δέκα χρόνια! Στην Ελλάδα παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 1987, από το ΑΜΦΙ-ΘΕΑΤΡΟ του Σπύρου Ευαγγελάτου.

Είναι ένα έργο που αφορά και την σημερινή κοινωνία, σε πολιτικό, κυρίως, επίπεδο. Ο Ιβάν είναι ένας τυπικός, μεσοαστός «ανθρωπάκος» με την δουλειά του και την αρραβωνιαστικιά του, μέχρι τη στιγμή που στο σπίτι του ανακαλύπτονται αρχαία! Συγκεκριμένα στο κέντρο του σαλονιού του ανασκάπτεται ένα τέλεια διατηρημένο Ρωμαϊκό Λουτρό… Κι εκεί η ζωή του γίνεται εφιάλτης. Η εξουσία, απούσα και απρόσωπη, διορίζει μόνιμα εκεί, εκτός από τον (αναμενόμενο) αρχαιολόγο, και έναν ναυαγοσώστη, καθ’ ότι λουτρό, αν και δεν υπάρχει ούτε νερό, ούτε λουόμενοι!

Απολαυστικότατος στον παράλογο αυτό ρόλο του ναυαγοσώστη –ο οποίος δουλειά δεν έχει και δουλειά φροντίζει να βρίσκει συνέχεια- ο Αλέξανδρος Ζουριδάκης, προκαλεί ασταμάτητα γέλια, ως ευσυνείδητος δημόσιος υπάλληλος, που, όμως, για να μην χάσει την διορισμό του, δεν δηλώνει το ανούσιο αυτού!

Δυστυχώς, το σπίτι του Ιβάν γίνεται κέντρο διερχομένων: αρχαιολόγοι, αρχαιοκάπηλοι, λαμόγια, μεσίτες, πολιτικοί και καθένας που θέλει να εκμεταλλευτεί την πρόσφατη ανακάλυψη· όλοι ζητάνε από τον Ιβάν να θυσιαστεί για το κοινό καλό, παρ΄ότι αυτός έχει χάσει και το σπίτι του και την πολυπόθητη ησυχία του!

Η παράσταση σκηνοθετήθηκε από τον Κώστα Παπακωνσταντίνου, τον οποίο γνωρίσαμε -ως σκηνοθέτη- στους εξαιρετικούς «Χαλασοχώρηδες», που παίζονταν επί τρία χρόνια μέχρι και φέτος (http://www.attikipress.gr/38887/yperoxos-kai-sygxronos-politikos-papadiamanths)!

Και αυτή, η δεύτερη σκηνοθεσία του, είναι, επίσης, εξαιρετική. Απλή και λιτή, με μόνο σκηνικό αντικείμενο την χρωματιστή καρέκλα του ναυαγοσώστη, μας δίνει εξαιρετικές υποκριτικές (Δ.Δημητρόπουλος σε τριπλό ρόλο, Αλ. Ζουριδάκης, Ν.Περιστεροπούλου, Στ.Σιούλης) και με τον πρωταγωνιστή, Δημοσθένη Ξυλαρδιστό, να ξεχωρίζει στον ρόλο του καημενούλη, αλλά ατομιστή, Ιβάν!

Ιδιαίτερη και εμπνευσμένη η πρωτότυπη μουσική του Βασίλη Κουτσιλιέρη.

Φαίνεται ότι ο Κώστας Παπακωνσταντίνου μας εγγυάται εξαιρετικές παραστάσεις για το μέλλον...

(video: https://www.youtube.com/watch?v=bVMvTn42u3o)
Το «Ρωμαϊκό Λουτρό» παιζόταν στο Θέατρο Σημείο μέχρι το Πάσχα. Απ΄όσο ξέρω, τώρα θα περιοδεύσει και του χρόνου θα το ξαναδούμε στις Αθηναϊκές σκηνές!

https://www.facebook.com/romaikoloutro

Αρμαντέιλ

Ο Βικτωριανός συγγραφέας Wilkie Collins (Ουίλκι Κόλινς 1824-89), πατέρας του αγγλικού μυθιστορήματος μυστηρίου, έγραψε το αριστούργημα, 1200 σελίδων, “Αρμαντέιλ”. Αν ζούσε στην εποχή μας, προφανώς αυτό θα ήταν τηλεοπτικό σίριαλ με πολύ σασπένς, αλλά τότε δημοσιευόταν σε συνέχειες σε βρετανικά και αμερικανικά λογοτεχνικά περιοδικά, στη διάρκεια της τριετίας 1864- 1866. Μοιραίοι έρωτες, ίντριγκες, δολοπλοκίες, εξαπατήσεις, δολοφονίες και δύο άνθρωποι με το ίδιο όνομα (Άλαν Αρμαντέιλ ) πρωταγωνιστούν σε αυτό το γοητευτικό βιβλίο. Άθλος για τους νεαρούς Κωνσταντίνο Ασπιώτη και Μαρία Κίτσου, που κατάφεραν να μεταφέρουν αυτό το τεράστιο μυθιστόρημα τόσο καλά στο θέατρο και να αναδείξουν τις δύο πλευρές του κάθε ήρωα, τη φανερή και την κρυφή. Με μόνο εννέα ηθοποιούς (σε περίπου 30 ρόλους) καταφέρνουν να μας παρουσιάσουν μια ιστορία γεμάτη δίπολα: αγάπη-μίσος, ζωή-θάνατος, συγχώρεση-εκδίκηση, καλό-κακό, φώς-σκοτάδι, άγνοια-συνειδητοποίηση αλλά και το πώς το παρελθόν παρεμβαίνει στο παρόν. Τους δύο Αρμαντέιλ υποδύονται ο Λάζαρος Βαρτάνης και ο σκηνοθέτης Κων/νος Ασπιώτης, ενώ την γυναίκα-αράχνη της ιστορίας, η Μαρία Κίτσου. Τους υπόλοιπους ρόλους μοιράζονται οι Χ.Αττώνης, Ελ.Κάκκαλου, Ζ.Καραβασίλη, Μ.Μακρόπουλος, Σ.Μπατσή, Φ.Παυλόπουλος.
Μια εντελώς άδεια σκηνή, που όμως ήταν υποβλητική, και υπέροχα κουστούμια (Ηλένια Δουλαδίρη-Παναγιώτης Λαμπριανίδης) που παρέπεμπαν στην εποχή συνέθεσαν μια εξαιρετική παράσταση. Αν και όλοι οι ηθοποιοί ήταν πολύ καλοί, δεν μπορώ να αγνοήσω το ότι η Κίτσου ξεχώριζε. Μίλησα και στο προηγούμενο άρθρο μου για την υποκριτική της (στους “Βρικόλακες”). Κι εδώ ήταν στέρεη, απλή και, συγχρόνως, δαιμονική!

Είναι κατόρθωμα, λαμβάνοντας υπ’ όψιν και το νεαρό της ηλικίας του Ασπιώτη, το ότι κατάφερε να σκηνοθετήσει μια πολυπρόσωπη παράσταση τρεισήμισυ ωρών, χωρίς να χαθεί το πνεύμα του βιβλίου. Ωστόσο, δεν μπορώ να μην αναφέρω ότι το πρώτο μέρος θα μπορούσε να είναι πολύ πιο σύντομο, μια και είχε πολλές πληροφορίες που περισσότερο κούραζαν, παρά εξυπηρετούσαν την περαιτέρω δράση. Μετά όμως το πρώτο διάλειμμα η παράσταση σε καθήλωνε.

https://www.facebook.com/pages/ARMADALE/185138675011735?fref=ts

Τελευταίες παραστάσεις (μάλλον δεν αναμένουμε δεύτερη παράταση)

στο Σύγχρονο θέατρο στο Γκάζι (δίπλα στο metro Κεραμεικός), Παρασκευή στις 8.00 και Δευτερότριτο στις 7.00μμ.

Προτεινόμενες παραστάσεις:

H εκδοχή του Μπράουνινγκ / Η κολεξιόν, Εμπορικόν

Interview (με ελεύθερη συνεισφορά), Fabrica Athens+Ανάδυση

Δεκαήμερο, Εθνικό

Κόλχαας, Τόπος Αλλού

Τα λουλούδια στην κυρία/Αρχιμάστορας Σόλνες, Από Μηχανής Θέατρο

Μορφές από το έργο του Βιζυηνού, Σφενδόνη

Πνιγμονή/Ψυχολογία Συριανού συζύγου, Vault

Η πόρνη από πάνω, Βρετάνια+Θέατρο Βασιλάκου+Σφενδόνη

Draculam, Φούρνος

7ο Φεστιβάλ Σώματα και Αντικείμενα σε Κίνηση, Φούρνος

Το φιλί της γυναίκας αράχνης/Βυθός, 104

ΦΩΤΟ: «Αρμαντέιλ»