Όπως έτυχε…

Του Νίκου Καραμάνογλου

Τις τελευταίες μέρες του έτους τα άρθρα, όπως και οι σκέψεις, τείνουν να παίρνουν ένα χαρακτήρα απολογισμού για τη χρονιά που πέρασε και υπολογισμού για αυτή που έρχεται. Όσον αφορά στην πρώτη περίπτωση, πιστεύω πως για τους περισσότερους το 2015 έχει αφήσει τη γεύση της αβεβαιότητας και τη μυρωδιά του φόβου. Κι αν μου ζητούσαν να επισημάνω χωρίς πολλή-πολλή σκέψη τα γεγονότα ορόσημα του έτους, θα ανέφερα τις δύο εκλογικές αναμετρήσεις, του Ιανουαρίου και του Σεπτεμβρίου, το θερινό δημοψήφισμα,

Ωστόσο, το ερώτημα, φαντάζομαι, που βασανίζει όλους μας είναι αν το 2016 μπορεί να είναι μια διαφορετική χρόνια, δηλαδή μια καλή χρονιά. Και για να γίνω πιο συγκεκριμένος, αν θα μπορέσουμε επιτέλους να αφήσουμε όλη αυτή την πολιτική κακοδαιμονία πίσω μας και να προχωρήσουμε επιτέλους -αδιάφορο με ποιου χρωματισμού κυβέρνηση, ο δρόμος είναι συγκεκριμένος- προς μια πρωτίστως πνευματική-πολιτιστική και ακολούθως πολιτική, οικονομική και άρα εθνική ανάκαμψη. Θα μπορέσουμε, δηλαδή, να αποφύγουμε την μέχρι τώρα αναπόδραστη ανάγκη μας να πετάμε στα σκουπίδια ό,τι έχουμε κάνει και να αρχίζουμε το σισύφειο έργο μας από την αρχή;

Η προτέρα εμπειρία -και με αυτήν πάντα κρίνω- λέει όχι. Παρόλα αυτά, διατηρώ την κρυφή ελπίδα ότι οι εσωτερικές ανάγκες, οι εξωτερικές πιέσεις και οι διεθνείς συγκυρίες ίσως καταφέρουν να συμπήξουν αυτό παράδοξο αμάλγαμα που μας κυβερνά σε μια ομοιογενή ηγεσία και να του προσδώσει μια κάποια αποφασιστικότητα, απαιτούμενη άλλωστε από τις περιστάσεις.

Το τι θα ήθελα για το 2016, λοιπόν, συνιστά ένα ερώτημα εύκολο. Θα ήθελα πρωτίστως να απαλλαγούμε ως έθνος από τις εμμονές που μας κατατρύχουν. Δεν είμαστε ηθικά ανώτεροι, δεν είμαστε τα αδικημένα θύματα και κυρίως δεν είμαστε ο περιούσιος λαός, που όλοι ζηλεύουν, μισούν και θέλουν να εξαφανίσουν. Η απόρριψη αυτής της αυταπάτης είναι η αρχή για την αντιμετώπιση της κατάστασης στην οποία βρισκόμαστε. Ακόμα κι αν υπήρχε, υπάρχει -χρησιμοποιείστε όποιον χρόνο θέλετε- κάποια διεθνής σκοτεινή συνωμοσία εναντίον μας, πάλι εμείς είμαστε υπαίτιοι που με τη στάση μας της επιτρέψαμε να λάβει υπόσταση.

Θα ήθελα επίσης μια εθνική ηγεσία δίκαιη, αποφασιστική και αντάξια των περιστάσεων. Κλείνοντας και με θλίψη λόγω της επικαιρότητάς της, ανασύρω από πρόσφατο άρθρο του καθηγητή Πασχάλη Κιτρομηλίδη τη φράση του ιστορικού Κωνσταντίνου Παπαρρηγόπουλου για τη διακυβέρνηση του έθνους: «Από του θανάτου του Κυβερνήτου (Καποδίστρια), το ελληνικόν έθνος ή εική και ως έτυχεν ή ουδόλως εκυβερνήθη».