Οι ίδιοι και οι ίδιοι πληρώνουν την κρίση

Η αλήθεια είναι ότι πρέπει να νοικοκυρευτεί ο χώρος της κοινωνικής πολιτικής, των κοινωνικών δαπανών, πρέπει να εξορθολογιστούν πολλές συντάξεις, πολλά επιδόματα πρόνοιας και κυρίως το εφάπαξ, που συνήθως υπολείπεται των εισφορών των ασφαλισμένων.

του ΑΝΔΡΕΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΤΟΥ

Γιατί πράγματι υπάρχουν ακρότητες στις συντάξεις, υπάρχουν δεκάδες χιλιάδες «μαϊμού» συντάξεις, υπάρχουν ταμεία που χορηγούσαν συντάξεις πολύ πάνω από τις δυνατότητές τους και παρείχαν τεράστια ποσά εφάπαξ, κυρίως στον δημόσιο και ευρύτερο

δημόσιο τομέα, ως δώρο, ως μπόνους, αφού ποτέ οι ασφαλισμένοι δεν είχαν καταβάλει ανάλογο ποσό κατά τη διάρκεια της εργασίας των.

Επίσης, είναι αλήθεια ότι μερικοί επιτήδειοι έπαιρναν και εξακολουθούν να παίρνουν επιδόματα που δεν δικαιούνται. Οι δρόμοι έχουν γεμίσει με πινακίδες για πάρκινγκ αναπήρων που δεν υπάρχουν, πολλοί λαμβάνουν συντάξεις που δεν δικαιούνται και μερικές περιφέρειες της χώρας καταγράφουν μια έκρηξη στην παροχή επιδομάτων σε τυφλούς που βλέπουν, στερώντας έτσι χρήματα από εκείνους που πραγματικά έχουν ανάγκη, αλλά και από τον δημόσιο κορβανά.

Όλα αυτά πρέπει να ξεκαθαριστούν και μάλιστα γρήγορα και να κληθούν εκείνοι που παρανόμως λάμβαναν συντάξεις ή επιδόματα να τα επιστρέψουν εντόκως πίσω. Αλλά από αυτή την πολιτική νοικοκυρέματος, περιορισμού της σπατάλης, «κουρέματος» των ακροτήτων, έως την επιβολή πλαφόν στο σύνολο των συντάξεων στο όριο των 2000 ή των 2400 ευρώ και οριζόντιας μείωσης των κοινωνικών επιδομάτων η απόσταση είναι μεγάλη.

Η κυβέρνηση δείχνει να «γλιστρά» σε μια άνευ προηγουμένου πολιτική κίνηση, αυτή του περιορισμού του κοινωνικού κράτους, προκειμένου να βρει εκείνα τα ποσά που απαιτούνται για να κλείσει το πακέτο των 11,5 δισεκατομμυρίων της επόμενης διετίας. Προγραμματίζει να βρει τα 5 από τα 11,5 δισεκατομμύρια από εκείνους που παγίως έχουν ανάγκη, από τους ασθενέστερους, από τους συνταξιούχους, από τους αποδέκτες κοινωνικών επιδομάτων.

Πρόκειται για μια κίνηση που στοχεύει ευθέως στο κοινωνικό κράτος, στοχεύει ευθέως στα πιο αδύνατα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας. Η κυβέρνηση έκανε αγώνα για να βρει ισοδύναμα μέτρα για να μην μειώσει τα ειδικά μισθολόγια, δηλαδή να μην μειώσει μισθούς... ευνοημένων από το κράτος ομάδων δημοσίων υπαλλήλων. Ανάλογη αγωνία για την εξεύρεση ισοδύναμων για να μην προχωρήσει σε μειώσεις συντάξεων στο χαμηλότερο επίπεδο δεν διαπιστώθηκε.

Με αυτή τη λογική και όσο η ύφεση βαθαίνει και όσο η τρόικα μας πιέζει για νέα μέτρα και όσο οι κυβερνήσεις δεν βρίσκουν άλλα ισοδύναμα, όπως κάνουν με τα ειδικά μισθολόγια, οι συντάξεις σιγά σιγά θα οδηγηθούν ακόμα χαμηλότερα, κοντά στα χίλια ευρώ, και εάν δεν πιάσουμε τον στόχο θα τις κόψουν και τελείως....

Αποτελεί κόλαφο για το σημερινό πολιτικό μας σύστημα, που μας έφτασε σ’ αυτό το σημείο, να εξακολουθεί να προστατεύει το πελατειακό κράτος, να αποφεύγει τον άμεσο και δραστικό περιορισμό του, να φοβάται τις μεταρρυθμίσεις, τις αποκρατικοποιήσεις και τις καταργήσεις φορέων το