Μωραίνει Κύριος

Η μακρόπνοη πολιτική σκέψη δεν υπήρξε ποτέ το προτέρημα αυτού του έθνους. Ούτε και το μέτρο. Και έτσι βέβαια μπορούν να δικαιολογηθούν -από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα- και το πλήθος των πολιτικών πραγματειών για τη σωστή διακυβέρνηση και τα ρητά για τον μετριασμό της υπερβολής. Ζούσαμε και ζούμε πάντα για το καθ’ ήμεραν και για το αύριο αρκούμαστε στην επίκληση της κυριακής προσευχής «τον άρτον ημών τον επιούσιον».

Του Νίκου Καραμάνογλου

Υπάρχει όμως σημαντική

διαφορά ανάμεσα στην αμεριμνησία και την τυφλότητα ή έστω την εθελοτυφλία. Και όταν αυτή η κατάσταση υφίσταται σε ατομικό επίπεδο, μικρό το κακό. Όταν όμως ανάγεται σε εθνική πολιτική, το πράγμα αλλάζει. Αναλωμένοι στις εσωτερικές μας πολιτικές μικροέγνοιες, ξεχνάμε πως δεν είμαστε μόνοι μας σε αυτόν τον κόσμο και διατηρούμε μια επίφαση ασφαλείας, που δεν ταιριάζει ούτε στην εποχή, ούτε -κυρίως- στη δύναμή μας.

Πότε δεν μου άρεσαν οι εθνικιστικές κορώνες. Εδώ όμως μιλάμε για μια κατάσταση, που είναι στα όρια του να ξεφύγει εντελώς. Στα βόρεια σύνορά μας συνωστίζονταν -τουλάχιστον μέχρι την πρόσφατη επέμβαση της αστυνομίας- πρόσφυγες και λαθρομετανάστες, οι οποίοι -στα όρια της απελπισίας τους- απέκλεισαν την κεντρική σιδηροδρομική αρτηρία σύνδεσης της χώρας με το εξωτερικό, παραλύοντας το εμπόριο και κάνοντας μεγάλες εταιρείες να αναθεωρούν τη σχέση τους με τη χώρα, καθώς πλήττονται τα συμφέροντά τους. Επίσης, ο ντόπιος πληθυσμός, συμπονετικός στην αρχή με τους μετανάστες, άρχισε να αισθάνεται πολιορκημένος και απείλησε με κινητοποιήσεις, αν όχι με χειρότερες ενέργειες. Για την εντυπωσιακή αυτή κατάσταση που δημιουργήθηκε, εμείς, ως σοβαρό κράτος, ζητήσαμε έκτακτη υλική βοήθεια από την Ε.Ε., όπου μεταξύ άλλων αιτούμαστε 6 αντλίες νερού και 4 μονοφασικές γεννήτριες Diesel των 6 kW, ωσάν να είμαστε κάποιο χωριό της υποσαχάριας Αφρικής.

Πιστεύω πως αυτοί που έλαβαν το συγκεκριμένο αίτημα ακόμα θα γελάνε. Και καλά κάνουν και μας αντιμετωπίζουν, έτσι όπως μας αντιμετωπίζουν, αφού εμείς οι ίδιοι βάζουμε τον εαυτό μας σε αυτή τη θέση. Επίσης, αυτά τα ίδια σύνορά μας αποφασίσαμε να τα επιτηρεί μια ξένη δύναμη, με παρατηρητές από την άλλη μεριά των συνόρων. Αναμένω πραγματικά με ενδιαφέρον τα σχετικά σχόλια του «υπερπατριώτη» υπουργού Εθνικής Αμύνης.

Αυτά γίνονται στον βορρά. Από την άλλη στην ανατολή έχουμε έναν γείτονα, του οποίου η οικονομία, η δύναμη, αλλά κυρίως η αποφασιστικότητα και η αυτοπεποίθηση έχουν περάσει σε άλλα επίπεδα από τα δικά μας. Έναν γείτονα που τολμά να προκαλεί τη Ρωσία και όχι μόνο να μένει στο απυρόβλητο, αλλά αντιθέτως να λαμβάνει στήριξη από την ΕΕ και τις ΗΠΑ. Προς το παρόν έχει στραμμένο το ενδιαφέρον του στη Συρία και «γυμνάζεται» στα δύσκολα. Θέμα χρόνου, όμως, είναι να στρέψει το βλέμμα του και δυτικά. Και τότε θα διαλυθούν απότομα οι «ονειρώξεις» της πολιτικής μας ηγεσίας. Αλλά θα είναι αργά.