Μια δροσερή Τρικυμία

Από τον Αντώνη Γαζάκη

Αν για τον Σαίξπηρ “όλος ο κόσμος είναι μια σκηνή, κι όλοι οι άνθρωποι απλώς ηθοποιοί, με τις εξόδους και τις εισόδους τους”, τότε, λαμβάνοντας υπόψη και τους ειδικούς που ισχυρίζονται ότι η “Τρικυμία” είναι το τελευταίο έργο του, η έξοδος του Σαίξπηρ από τον κόσμο του θεάτρου έχει πολλά να μας πει για το πώς είδε τη σταδιοδρομία του σ” αυτόν ο ίδιος ο Βάρδος· στο τέλος της πορείας αυτής ετοιμάζεται να επιστρέψει δικαιωματικά εκεί που του αξίζει, στη γαλήνη, την αναγνώριση και την ευτυχία, χάρη στη δύναμη της μαγείας του, της ποιητικής του δηλαδή τέχνης, που

γέννησε τρικυμίες, ερωτικά σμιξίματα και τιμωρίες σφετεριστών, ζητώντας στην ακροτελεύτια φράση του έργου συγχώρεση από το κοινό για τα λάθη του. Κι όλα αυτά με μια αλαφράδα που συνταιριάζει το τραγικό με το κωμικό, το σοβαρό με το αστείο, τη φαντασία με την πραγματικότητα.

Αυτήν ακριβώς την αλαφράδα, αλλά και την αλληγορία, του έργου αποδίδει με έναν εξαιρετικά ευφάνταστο τρόπο η Push Your Art Company στη δική της απόδοση αυτού του κλασικού κειμένου. Πρόκειται για μια φρέσκια παράσταση της Κικής Στρατάκη που κατορθώνει, όχι απλώς να μην εμφανιστεί φτωχή και αδύναμη λόγω των αυτονόητων περιορισμών που επιβάλλει η ίδια η φύση μιας τοπικής θεατρικής ομάδας, αλλά αντίθετα να τους αξιοποιήσει με μεγάλη δημιουργικότητα και εφευρετικότητα.

Έτσι, τα μινιμαλιστικά σκηνικά που φέρνουν κάτι από την arte povera (τσουβάλια, ξύλινα καδρόνια που κρέμονται από την οροφή, ένα μπουγαδόσχοινο) χρησιμοποιούνται ποικιλοτρόπως “σημαίνοντας” κάθε φορά κάτι διαφορετικό, με τη βοήθεια της μαγείας του θεάτρου, έτσι όπως ο Πρόσπερος με τη βοήθεια της δικής του μαγείας μεταμορφώνει αντικείμενα και ελέγχει τα στοιχεία της φύσης. Το ίδιο συμβαίνει και με τα κοστούμια, που υπαινίσσονται τους διάφορους χαρακτήρες στους οποίους εναλλάσσεται ο ολιγομελής θίασος των πέντε ηθοποιών, αντί να τους ντύνουν με μεγαλόπρεπες, “ρεαλιστικές” στολές, αφήνοντας τα υπόλοιπα στη φαντασία του κοινού.

Οι πέντε αυτοί ηθοποιοί, που μοιράζονται όλους τους ρόλους ενός πολυπληθούς έργου σαν κι αυτό, πετυχαίνουν τη μετάβαση από τον ένα στον άλλο με αξιοσημείωτη άνεση, χωρίς αυτή να ξενίζει καθόλου. Το ίδιο μπορούμε να πούμε και για τη σκηνοθετική επιλογή να υποδυθεί το ρόλο του γέρου Πρόσπερου (του alter ego του Σαίξπηρ) η Σοφία Σακελλαρίου, η οποία, παρά τα αναπόφευκτα λαθάκια της πρεμιέρας, απέφυγε τη μανιέρα, δίνοντάς μας έναν Πρόσπερο ανθρώπινο, που είναι έτοιμος πια να αφήσει τη μαγεία του και να ξαποστάσει επιτέλους.

Πολύ καλός ο Πέτρος Φραγκόπουλος ως Καλιμπάν, με κίνηση και εκφορά λόγου που απέδιδαν πλήρως τη φύση και το χαρακτήρα αυτού του πλάσματος το οποίο αναπαριστά τη σκοτεινή πλευρά του ποιητή, το ζωώδες και τα ελαττώματά του, ενώ ο Μάριος Μεβουλιώτης είναι εξαιρετικός σε όλους τους πολύ διαφορετικούς ρόλους που υποδύεται. Η Θωμαή Ουζούνη, τέλος, πείθει απόλυτα ως δεκαπεντάχρονη Μιράντα. Όλοι τους αποφεύγουν τον στόμφο και στο στόμα τους η πολύ καλή μετάφραση ενός από τα πιο ποιητικά έργα του Άγγλου δραματουργού δεν ακούγεται σχεδόν ποτέ γλυκερή ή υπέρ του δεόντως λυρική.

Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στη Rhiannon Morgan, που εκτός από το ότι δούλεψε πολύ καλά την κίνηση των ηθοποιών στη σκηνή, έπαιξε έναν Άριελ με όλη εκείνη την παιδικότητα και ταυτόχρονα την αποστασιοποίηση που απαιτούσε αυτό το παιχνιδιάρικο πνεύμα. Το υπερφυσικό του στοιχείο παρουσιάζεται έξυπνα με το σκηνοθετικό εύρημα να ακούγονται με voice-over πολλά από τα λόγια του, ενώ τα όποια οπτικά εφέ στην εμφάνισή του υποκαθίστανται από τη χορογραφία της κίνησης.

Η σκηνοθεσία βασίζεται σε μια σκηνική ροή κατά την οποία τα όρια ανάμεσα στις πράξεις του έργου, τις σκηνές και τους διαφορετικούς χώρους είναι ακαθόριστα, ρευστά και απατηλά, αξιοποιώντας πλήρως την πρωτότυπη μουσική του Θεόδωρου Αλβανού και τους φωτισμούς του Πολύβιου Σερδάρη. Χαρακτηριστική είναι η μετάβαση από το καράβι στο νησί του Πρόσπερου στην αρχή του έργου, όπου ο θεατής βλέπει μπροστά του την πρώτη από τις πολλές μεταμορφώσεις των ηθοποιών στην παράσταση. Των ηθοποιών που, όταν δεν παίζουν, δεν εξαφανίζονται στα παρασκήνια, αλλά παραμένουν θεατές των δρωμένων στη σκηνή, ενισχύοντας έτσι την αίσθηση ότι αυτό που παρακολουθούμε είναι μια αλληγορία της θεατρικής ζωής του Βάρδου.

Γενικά, η παράσταση είναι σφιχτοδεμένη και κυλάει ευχάριστα μέχρι το τέλος όπου ο Πρόσπερος-Σαίξπηρ ουσιαστικά παραδίδει την τέχνη του στο κοινό, “κτήμα ες αεί”. Μοναδικές ίσως παραφωνίες, μια σχεδόν ανεπαίσθητη έλλειψη ρυθμού που παρατηρήσαμε στην αρχή της παράστασης και κάποιες σκηνές με τον Στέφανο και τον Τρίνκουλο που βρίσκονταν -ίσως αναγκαστικά- ελαφρώς έξω από το κλίμα του υπόλοιπου έργου, χωρίς όμως να αλλάζουν ουσιαστικά την τελική εικόνα ότι πρόκειται πράγματι για μια παράσταση “από το υλικό με το οποίο είναι φτιαγμένα τα όνειρα.” Προτείνεται σε εραστές του σαιξπηρικού έργου και μη.

Ταυτότητα παράστασης

«Η Τρικυμία»
του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ

από την Push Your Art Company

Για 9 παραστάσεις (8-24 Απριλίου 2016)

Συντελεστές
Μετάφραση: Νίκος Χατζόπουλος
Σκηνοθεσία: Κική Στρατάκη
Πρωτότυπη μουσική: Θεόδωρος Αλβανός
Σκηνικά – κοστούμια: Πέτρος Φραγκόπουλος, Μίλτος Δίγκας
Επιμέλεια κίνησης: Rhiannon Morgan
Επιμέλεια φωτισμών: Πολύβιος Σερδάρης
Βοηθός σκηνοθέτη – Οργάνωση παραγωγής: Κωνσταντίνος Γκαϊτατζής
Φωτογραφίες – video: Ιωάννα Τοκμακίδου
Trailer: Γαβρήλος Ψαλτάκης
Παραγωγή: Push Your Art Company

Ερμηνεύουν οι: Μάριος Μεβουλιώτης, Rhiannon Morgan, Θωμαή Ουζούνη, Σοφία Σακελλαρίου, Πέτρος Φραγκόπουλος

Παραστάσεις:
Παρασκευή-Σάββατο 21:00
και Κυριακή στις 19:00
ως τις 24 Απριλίου 2016
Διάρκεια: 90’
Εισιτήρια: 12 ευρώ (κανονικό), 8 ευρώ (φοιτητικό, ανέργων)
Πληροφορίες – κρατήσεις: 2310829254