Λίγη ζωή ακόμα

Attikipress.gr |Ηλεκτρονική ενημέρωση.

Της Ευτυχίας Παπούλια

Η επιστήμη χωρίς θρησκεία είναι κουτσή.

Η θρησκεία χωρίς επιστήμη είναι τυφλή.

Αλβέρτος Αϊνστάιν

Πριν από λίγο καιρό , πολύ γνωστός δημοσιογράφος , δημοσιοποίησε την απόφαση του να διεκδικήσει στην Ελβετία το δικαίωμα του στην ευθανασία μιας και οι χημειοθεραπείες για την αντιμετώπιση του σαρωτικού καρκίνου δεν είχαν πια κανένα νόημα και η ξαφνική αναμέτρηση με το φάσμα του θανάτου ήταν πλέον ορατή. Έτσι, αποφάσισε να επιλέξει ο ίδιος τον τρόπο για να διαβεί την πύλη της αιωνιότητας, με πολλούς

να κατακρίνουν την επιλογή του χαρακτηρίζοντας τον εγωιστή και δειλό που δεν παλεύει ως το τέλος.

«Ήταν η λύση που καταρχήν προτιμούσα και σχεδίαζα για τον εαυτό μου», λέει ανάμεσα στα άλλα σε συνέντευξη του και η αρχή δεν ήταν άλλη από τη στιγμή που κάποιος γιατρός του ανακοίνωσε έμμεσα ή άμεσα πως δεν του απομένουν παρά μόνο λίγοι μήνες ζωής!

Μια κουβέντα που σου κόβει τα πόδια. Ακόμη κι αν είναι έτσι κι αν αυτό προκύπτει από την εμπειρία αλλά και από στατιστικά επιστημονικά στοιχεία που δεν αμφισβητούνται , πόσο ηθικά εξουσιοδοτημένη είναι άραγε η ιατρική επιστήμη για τέτοιες γνωματεύσεις που το μόνο που κάνουν είναι να λειτουργούν αρνητικά, να παραλύουν την ψυχολογία και να εξοντώνουν το εναπομείναν ανοσοποιητικό σύστημα του ασθενούς; Σε τι οφελούν πράγματι αυτές οι ανακοινώσεις;

Η δουλειά της επιστήμης, ο σκοπός της, είναι να κάνει όσα εως τώρα γνωρίζει να κάνει και να αποστασιοποιηθεί με απόλυτο σεβασμό από όλα τα πιθανά που ίσως συμβούν ακόμη και το θάνατο, όταν δεν έχει κάτι άλλο να προσφέρει.

Τι μένει σε έναν ασθενή αφού η ιατρική παραιτηθεί από κάθε προσπάθεια όταν οι γνώσεις της δεν της επιτρέπουν να συνεχίσει τη θεραπεία; Πώς λειτουργούν οι αισθήσεις, οι παραισθήσεις, τα αντανακλαστικά ενός ανθρώπου όταν η ‘ετυμηγορία’ των γιατρών τον έχουν καταδικάσει;

Στο άκουσμα μιας τέτοιας φράσης από κάποιο γιατρό, το μόνο που μένει είναι μια μικρή φλόγα ελπίδας. Οι θρησκευόμενοι χριστιανοί αλλά και άλλων δογμάτων καλλιεργούν μέσα τους βαθιά την πίστη και τη βεβαιότητα για μια μέλλουσα ζωή πολύ πιο ουσιαστική από την επίγεια και όχι μόνο δε φοβούνται το θάνατο αλλά τον αντιμετωπίζουν και με μια καρτερία. Αυτή η πίστη μπορεί να φαίνεται στους πολλούς μια ουτοπία ωστόσο δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να τους κλονίσουμε το ηθικό αυτό στήριγμα τους από τη στιγμή που τους κρατά όρθιους και αξιοπρεπείς μπροστά στο Γολγοθά που πρέπει να ανέβουν.

Για όσους όμως δε θέλουν ή δε μπορούν να περιπλανηθούν σε αυτές τις δύσβατες διαδρομές της μεταφυσικής ή της φιλοσοφίας αναζητώντας τη λύτρωση από το φόβο του θανάτου , υπάρχει η ισχυρή αυτή ελπίδα για το απροσδόκητο που υπάρχει στο βάθος ακόμη και του πιο απαισιόδοξου ανθρώπου. Μήπως τελικά δεν είναι έτσι, μήπως η διάγνωση ήταν λάθος, μήπως το ανοσοποιητικό σύστημα όταν απελευθερωθεί πλήρως από την παρέμβαση της επιστήμης , αφυπνιστεί και αντιδράσει βίαια ή επιθετικά; Λέμε, μήπως;

Μπορεί να ακούγονται και αυτά ουτοπικά όμως μιας κι εκτείνονται πέραν των αρμοδιοτήτων της ιατρικής και αποτελούν το μοναδικό στήριγμα του ασθενούς, δεν έχει κανείς το δικαίωμα να τα κλονίσει ακόμη κι αν όλα είναι συντριπτικά με το μέρος της ιατρικής.

Δε θα ξεχάσω ποτέ τη διευθύντρια νοσοκομείου, όταν ερωτηθείσα για το αν πρόκειται φιλικό πρόσωπο να τα καταφέρει και να μείνει στη ζωή, κοίταξε ψηλά και απάντησε πως οι ίδιοι έκαναν αυτό που ήξεραν να κάνουν και αν κάποιος αποφασίσει, αυτός βρίσκεται κάπου εκεί που κοιτούσε. Ψηλά στον ουρανό. Παρά την επιμονή των συγγενών να αποσπάσουν κάποια πληροφορία σχετικά με το χρόνο που απομένει για τον ασθενή, θυμάμαι την άρνηση των γιατρών να δώσουν μια απάντηση, μιλώντας συνεχώς για τα απρόοπτα, για τα θαύματα που έχουν συναντήσει στην καριέρα τους, στιγμές που ο θάνατος ήταν βέβαιος. Πολλές ιστορίες έχουν γραφτεί άλλωστε για ανθρώπους που είχαν ακούσει από το γιατρό πως δεν έχουν μέλλον κι όμως ακόμη ζουν και βασιλεύουν ανάμεσα μας, έχοντας γλιτώσει από το τέρας της ασθένειας!

Για κάποιον λοιπόν που ατενίζει το θάνατο από πολύ κοντά, την ελπίδα για το θαύμα δε μπορεί κανείς να του την εξοντώσει με χρησμούς σχετικά με το προσδόκιμο ζωής. Γιατί αν η ιατρική επιστήμη έχει με απόλυτο τρόπο τη δύναμη στα χέρια της να σώζει ζωές, έχει και τη δύναμη με ανακοινώσεις που αφορούν τον ελάχιστο χρόνο ζωής που μένει να απολαύσεις, να τις «αφαιρεί».

Είναι αυτή η στιγμή που η επιστήμη, μπροστά στο θέαμα ενός ανθρώπου που φαίνεται να οδεύει προς το θάνατο, οφείλει να αφήσει στην άκρη τη σκληρή επιστημονική της ιδιότητα και συναντώντας τη φιλοσοφία, τη θρησκεία, να σηκώσει τα χέρια και με μια ευχή για δύναμη στον ασθενή, με ένα χαμόγελο γεμάτο ελπίδα, να του δείξει την έξοδο του Νοσοκομείου. Χωρίς χρονοδιαγράμματα.

Το άρθρο Λίγη ζωή ακόμα εμφανίστηκε πρώτα στο Alphafreepress.gr.