Η ασθενής μας μνήμη (άποψη)

του Αριστείδη Αποστόλου ([email protected])

Η απώλεια της απευθείας πρόκρισης στα τελικά του Μουντιάλ της Βραζιλίας έδωσε την «ευκαιρία» έκφρασης επιθετικών σχολίων κατά της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου. Η ομολογουμένως «χλωμή» εμφάνιση τού αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος έδωσε τροφή για αρνητικά δημοσιεύματα από το σύνολο των μέσων ενημέρωσης, τα οποία, σε γενικές γραμμές, έκαναν λόγο για «ομάδα που δεν βλέπεται» και για τη «χειρότερη Εθνική των τελευταίων ετών», προβλέποντας μεγάλες

Ας «ξεπεράσουμε» τα πραγματικά δεδομένα που αποδεικνύουν ότι στο άθλημα αυτό δεν δικαιούμαστε να βρισκόμαστε σε υψηλό επίπεδο (έλλειψη οργάνωσης και υποδομών στο ελληνικό ποδόσφαιρο, καιροσκοπικοί παράγοντες που στοχεύουν σε ίδιον όφελος, στήσιμο παιχνιδιών, αρρωστημένοι οπαδοί, κάτω του μετρίου προπονητές, κλικαδόροι παίκτες κ.ά.) και ας σταθούμε στην αιτία ύπαρξης των δημοσιευμάτων.

Οι άνθρωποι που προβαίνουν σε αρνητικά σχόλια είναι οι ίδιοι που πριν από λίγο καιρό –σε προηγούμενες επιτυχίες της Εθνικής– εκθείαζαν τους ίδιους παίκτες και τον ίδιο προπονητή. Είναι αυτοί που σε ενδεχόμενη μελλοντική επιτυχία της ομάδας, θα σπεύσουν να αναδιπλωθούν, να πανηγυρίσουν, να αποθεώσουν, λησμονώντας όσα έλεγαν νωρίτερα. Είναι εκείνοι που έκαναν ακριβώς το ίδιο με την Εθνική μπάσκετ στο πρόσφατο Eurobasket: πριν από την έναρξη της διοργάνωσης ήταν σχεδόν σίγουροι για την κατάκτηση μεταλλίου, εγκωμιάζοντας τον προπονητή της ομάδας –στο τέλος του τουρνουά ζητούσαν το «κεφάλι» του. Δυστυχώς, πολλά μέσα ενημέρωσης στοχεύουν στην «αδύνατη» μνήμη των Ελλήνων. Και το φαινόμενο αυτό δεν απαντάται μόνο στα αθλητικά δρώμενα.

Ως λαός ενθουσιαζόμαστε εύκολα, παθιαζόμαστε με κάθε τι που βαπτίζεται ως εθνική επιτυχία, νιώθουμε περήφανοι και διαφορετικοί από τα άλλα έθνη του πλανήτη – εκφράζοντας ενίοτε και τα ρατσιστικά μας σύνδρομα (και τα κόμπλεξ κατωτερότητας που έχουμε εμείς οι Νεοέλληνες που καλούμαστε να «ανταγωνιστούμε» τούς σχεδόν θεοποιημένους προγόνους μας). Τα δεδομένα αλλάζουν άρδην σε περίπτωση «εθνικής αποτυχίας»: μέσα σε δευτερόλεπτα, ξεχνάμε τι λέγαμε μέχρι εκείνη τη στιγμή, εξαπολύουμε σκληρή κριτική (τη στιγμή που αγνοούμε παντελώς την αυτοκριτική), κατηγορούμε όσους προηγουμένως εκθειάζαμε, αναζητούμε ενόχους και υπαίτιους για την... εθνική καταστροφή. Τα παραπάνω χαρακτηριστικά, σε συνδυασμό με την έλλειψη ιστορικής παιδείας, κάνει τους Έλληνες έναν λαό πολύ εύκολα χειραγωγήσιμο, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Μιλώντας γενικότερα, αποτελεί «κατάρα» για έναν λαό η ασθενής του μνήμη. Με συνοπτικό τρόπο, μπορεί να διαγράψει την Ιστορία του, να μπερδέψει τους φίλους με τους εχθρούς του και να οδηγηθεί σε τραγικά λάθη με οδυνηρές συνέπειες.