Φεστιβάλ Αθηνών

Πολύωρες, εικοσιτετράωρες ή πολυήμερες παραστάσεις δεν είναι κάτι περίεργο για το εξωτερικό. Στην Ελλάδα, μετά τις πολύωρες παραστάσεις, έχουμε για πρώτη φορά μια 24ωρη, non stop, just made, παράσταση!

από την Ηρώ Μητρούτσικου

24ωρη παράσταση «Μερσιέ και Καμιέ»

Είναι οι δύο ήρωες της ελάχιστα γνωστής νουβέλας του Σάμιουελ Μπέκετ «Μερσιέ και Καμιέ», την οποία ο Γιάννης Κακλέας ανέβασε σε μια μαραθώνια παράσταση, διάρκειας 24 ωρών. Ξεκίνησε τα μεσάνυχτα της προηγούμενης Παρασκευής (28/6) και τελείωσε

ακριβώς τα μεσάνυχτα του Σαββάτου. Οι Άρης Σερβετάλης και Κώστας Φιλίππογλου που ερμηνεύουν τους δύο ήρωες του τίτλου, θύμιζαν πολύ τον Βλαδίμηρο και τον Εστραγκόν από το γνωστό έργο του ίδιου συγγραφέα «Περιμένοντας τον Γκοντό».

Οι δύο πρωταγωνιστές ήταν, σχεδόν, 24 ώρες πάνω στην σκηνή, με μικρά, μόνο, 30λεπτα διαλειμματα, όπου εκείνη την ώρα οι θεατές παρακολουθούσαν την ίδια, πάντα, δράση από τρεις άλλους ερμηνευτές, με προεξέχοντα τον Δρόσο Σκότη. Με κώδικες σωματικού θεάτρου κι αυτοσχεδιασμούς στήθηκε μία πολύωρη θεατρική πρόταση χωρίς μέση (όπως ήταν φυσικό), αλλά, δυστυχώς, και χωρίς τέλος. Αυτό, όμως, δεν στέρησε σε τίποτα από την επικοινωνία και την εξαιρετική ερμηνεία των ηθοποιών, καθώς και των -εκτός σκηνής- αφηγητών.

Οι πρόβες των συντελεστών ήταν 12ώρες και, όπως είναι φυσικό, υπήρχε μεγάλο στοιχείο αυτοσχεδιασμού στην παράσταση, καθώς και καθοδήγηση μέσω ενδοεπικοινωνίας από την σκηνοθέτη. Οι θεατές μπορούσαν να μπουν και να βγουν όποτε ήθελαν, να πάνε σπίτι τους και να επιστρέψουν την επόμενη μέρα (δεν έχαναν την συνέχεια), να κοιμηθούν στα sleeping bag που βρίσκονταν μπροστά στην σκηνή, ή να παραμείνουν 24 ώρες ξύπνιοι μαζί με τους ηθοποιούς! Οι πιο... δύσκολες ώρες ήταν μεταξύ 9 και 12 το μεσημέρι.

Καθ’ όλη τη διάρκεια αυτής της θεατρικής αγρύπνιας, στο προαύλιο του θεάτρου είχε στηθεί η «Κοινωνική Κουζίνα – Ο άλλος άνθρωπος», σε συνεργασία με τον Κώστα Πολυχρονόπουλο, που μοίραζε δωρεάν φαγητό στο κοινό. Προσωπικά, παρακολούθησα τις τελευταίες 5 ώρες αυτής της, ιδιαίτερης, περφόρμανς. Αν και δεν ενθουσιάστηκα, ομολογώ ότι πολλοί φίλοι που παρακολουθούσαν ήταν πολύ ευχαριστημένοι! Ίσως δεν κατάφερα να μπω στην αίσθηση της παράστασης και να ακολουθήσω, γιατί πήγα σχετικά αργά (αν και τις τελευταίες ώρες ήταν που γέμισε το θέατρο). Το τελευταίο κομμάτι της παράστασης, η τελευταία μιάμιση ώρα δηλ, ήταν η πιο ενδιαφέρουσα από τις πέντε ώρες που παρακολούθησα, η πιο συναισθηματική και πιο όμορφη οπτικά.

Κι εκεί που, προς το τέλος, έχω καταφέρει να αρχίζω να αισθάνομαι κάτι, ακούγεται ο Κακλέας από το μικρόφωνο να λέει: «Η ώρα είναι δώδεκα. Τα καταφέραμε! Τα καταφέραμε! Μπράβο σας! Το κερδίσαμε το στοίχημα!» και να κατεβαίνει τις κερκίδες να κλωτσάει ένα sleeping bag και μετά να ανεβαίνει στην σκηνή και πανηγυρίζοντας να κουνάει το sleeping bag σαν να βρίσκεται σε γήπεδο. Θα προτιμούσα ένα πιο σεμνό ή ένα πιο θεατρικό τελείωμα, ή απλά ένα σταμάτημα και να αφήσει ο σκηνοθέτης το κοινό να τους αποθεώσει.
Το κοινό, σηκώθηκε όρθιο, φώναζε μπράβο και χειροκροτούσε ασταμάτητα, αυτή όμως η μαγική στιγμή που σταματάει ο ηθοποιός και αρχίζει το κοινό, χάθηκε από την άγαρμπη, ενθουσιώδη παρέμβαση του σκηνοθέτη, με ένα μηχανικό μέσο και, εμένα, με «πέταξε έξω»! Μακάρι, να μην είχαμε χάσει αυτή την όμορφη αίσθηση, αλλά αυτό, ωστόσο, δεν στερεί την αξία και την απίστευτη προσπάθεια όλων των συντελεστών αυτού του εγχειρήματος, συμπεριλαμβανομένου και του ίδιου του σκηνοθέτη...

«Πρώτη ύλη»

Δύο τελευταία Παρασκευοσαββατοκύριακα έμειναν για την χορευτική performance του Δημήτρη Παπαϊωάννου. Η αλληγορική παράσταση παρουσιάζεται για δεύτερη χρονιά, αλλά με νέο ερμηνευτή δίπλα στον γνωστό χορογράφο της τελετής των Ολυμπιακών αγώνων. Μια πιο ωμή εκδοχή από την περσινή, όπου το σώμα-έργο διασταυρώνεται με την τραυματική ταυτότητα της σημερινής Ελλάδας. Φεστιβάλ Αθηνών, Πειραιώς 260.

«Κοινός λόγος»

Το θέατρο του Νέου Κόσμου, ανασκευασμένο ως θέατρο, εγκαινιάστηκε στις αρχές του 1999, με μια παράσταση του Κοινού Λόγου. Πρόκειται για ένα δραματοποιημένο αφήγημα της Έλλης Παπαδημητρίου, σε σκηνοθεσία Β. Θεοδωρόπουλου. Μαρτυρίες γυναικών, οι οποίες καλύπτουν χρονικά το διάστημα πριν από τη Μικρασιατική Καταστροφή και μέχρι τον Εμφύλιο, όπως και τα κατοπινά δύσκολα χρόνια, παρουσιασμένες, όμως, όχι σαν δράμα, αλλά σαν κάτι που συμβαίνει μέσα στην ζωή και πολλά χρόνια μετά το διηγείσαι σε μια αυλή στις φίλες σου. Φέτος, η παράσταση ξαναπαίζεται στο πλαίσιο του φεστιβάλ Αθηνών, αλλά με διαφορετικές ηθοποιούς: Λ. Κονιόρδου, Ελ. Κοκκίδου, Μ. Κατσανδρή, Ελ. Ουζουνίδου, Τ. Παλαιολόγου. Αττικό Άλσος, Σάββατο 6/7, 21:00 Ακολουθεί περιοδεία: Δελφοί, Θεσσαλία, Μακεδονία, Ήπειρος, Κρήτη, Πελοπόννησος, για να επιστρέψουν την Αθήνα τον Σεπτέμβρη: Αιγάλεω, Παπάγου, Ραφήνα, Σαλαμίνα, Νίκαια, Φιλοππάπου.

Φεστιβάλ Επιδαύρου (πρόγραμμα)

ΙΟΥΛΙΟΣ

Το δεύτερο μεγάλο θεατρικό Φεστιβάλ της χρονιάς, τα «Επιδαύρια», ξεκίνησε χτες με την παράσταση «Μήδεια», με τον Γιώργο Κιμούλη στον ομώνυμο ρόλο και αποκλειστικά ανδρική διανομή, σε σκηνοθεσία του Σπ. Ευαγγελάτου. Το φεστιβάλ λαμβάνει χώρα από τις αρχές Ιουλίου ως το τέλος Αυγούστου, στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου κάθε Παρασκευή και Σάββατο. Την επόμενη βδομάδα, 12 & 13/7 ο Διονύσης Σαββόπουλος γράφει την μουσική και σκηνοθετεί τον «Πλούτο» του Αριστοφάνη με τους Αμ.Μουτούση, Χρ.Λούλη, Ν.Κουρή και Μ.Παπαδημητρίου.

Ο Θεατρικός Οργανισμός Κύπρου και η Εύη Γαβριηλίδη παρουσιάζουν στις 19 & 20/7, το «Σαμία» του Μενάνδρου, ενώ το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος την «Ειρήνη» του Αριστοφάνη, σε σκηνοθεσία Σωτ.Χατζάκη με τους Β.Χαραλαμπόπουλο και Φ.Μουρατίδη στις 26 & 27/7.

ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ

Το Εθνικό Θέατρο παρουσιάζει στις 2 & 3/8, το μόνο σωζόμενο σατυρικό δράμα, τον «Κύκλωπα», του Ευριπίδη, σε σκηνοθεσία του Β.Παπαβασιλείου και αμέσως μετά, στις 9 &10/8, την, όχι και τόσο παιγμένη, τραγωδία «Τραχίνιες» του Σοφοκλή, σε σκηνοθεσία Θ.Μοσχόπουλου.

Στις 17/8, πάλι το Εθνικό Θέατρο, επαναλαμβάνει την καλύτερη (ίσως) παράσταση του χειμώνα που μας πέρασε: η λαϊκή τραγωδία «Γκόλφω» του Περεσιάδη, σε σκηνοθεσία Ν.Καραθάνου, θα ξαναζωντανέψει και θα αποθεωθεί για μία και μοναδική βραδιά μετά τις κρεπάλες του Δεκαπενταύγουστου.

Το ΔηΠεΘε Πάτρας ανεβάζει τις Τρωάδες του Ευριπίδη, στις 23 & 24/8, σε σκηνοθεσία Θ. Αμπαζή και ο φετινός κύκλος κλείνει με κάτι πολύ διαφορετικό: η νεανική ομάδα Χώρος, του Σίμου Κακάλα, προτείνει, στις 31/8, μια πειραματική παράσταση βασισμένη σε σπαράγματα των τριών τραγικών και αποσπάσματα από το «Σύσσημον» του Νίκου Παναγιωτόπουλου.