Εξαιρετικές ερμηνείες σε μη θεατρικούς χώρους

Από την Ηρώ Μητρούτσικου
Το καβούκι του ελέφαντα
Το Τρένο στο Ρουφ μάς έχει συνηθίσει σε τόσο αξιόλογης αισθητικής παραστάσεις, όσο είναι και ο χώρος του. Ένα παλιό αυθεντικό βαγόνι του Orient Express έχει μετατραπεί σε θέατρο! Άλλα τρία βαγόνια: το φουαγιέ-μπαρ, το εστιατόριο και η μουσική σκηνή, συνθέτουν την αμαξοστοιχία «Τρένο στο Ρούφ», που βρίσκεται «παρκαρισμένη» στον σταθμό Ρουφ

του Προαστιακού. Μερικά μέτρα μακριά από το πολύβουο Γκάζι, μεταφέρομαι σε μια άλλη εποχή κάθε φορά που επισκέπτομαι αυτό το τόσο ξεχωριστό θέατρο.
Η μικρή του σκηνή φιλοξενεί πάντα «μεγάλες» παραστάσεις, που συνήθως σκηνοθετεί η ηθοποιός και ιδιοκτήτρια του θεάτρου Τατιάνα Λύγαρη. Φέτος, παρουσιάζει ένα έργο του 30χρονου Καναδού Étienne Lepage «Tο καβούκι του Ελέφαντα». Γραμμένο το 2010, το έργο πραγματεύεται τον ρόλο της ατομικής ευθύνης και συμπεριφοράς στο πλαίσιο της ανασφάλειας των ανθρώπων στις σύγχρονες κοινωνίες. Ένας μικρόκοσμος όπου η μικρή σκηνή γίνεται αρένα. Μια μονομαχία 2 ανδρών, ένα ματς χωρίς έλεος. Ένα κοινωνικό παιχνίδι με κανόνες περίεργους και αμείλικτους. Ένας μεσήλικας βρίσκεται στην άνεση του σπιτιού του και ένας νέος, ένας εισβολέας, αυτοπροσκαλείται μέσα, ενώ έξω μαίνεται μια καταιγίδα. Οι κοινωνικές ανισότητες, η πάλη των τάξεων, ο ατομικισμός και ο φόβος του «άλλου» σε μία ιστορία αδελφότητας. Είμαστε ξένοι με τους άλλους, επειδή είμαστε ξένοι με τον ίδιο μας τον εαυτό.
Δύο δυνατές ερμηνείες από δύο πάντα πολύ καλούς ηθοποιούς. Ο Άρης Τσαμπαλίκας στον απαιτητικό ρόλο του πολυλογά, ενώ ο Μάνος Βακούσης στον, επίσης, δύσκολο ρόλο του ευκατάστατου οικοδεσπότη που, ωστόσο, αρθρώνει ελάχιστες λέξεις! Σε αυτό το έργο είναι τόσο διακριτό ότι υποκριτική μπορεί να είναι και η ακατάπαυστη φλυαρία, αλλά και η σιωπή. Κι ίσως η τελευταία να είναι ακόμα πιο δύσκολο κατόρθωμα. Μια άνιση μονομαχία, που όμως ξεδιαλύνει τα πράγματα και αναδεικνύει τους ηθοποιούς. Πολύ καλοί φωτισμοί, καθώς και τα ηχητικά εφέ της βροχής και των βροντών (νόμιζα οτι όταν θα βγω έξω από το θέατρο θα βρέχει). Άδεια σκηνή, υπάρχει μόνο μια καρέκλα, εξάλλου δεν χρειάζεται τίποτα άλλο, οι ερμηνείες των δύο ηθοποιών σε καθηλώνουν!
Τρένο στο Ρουφ
Σιδηροδρομικός Σταθμός Ρουφ, επί της οδού Κωνσταντινουπόλεως, metro Γκάζι.

Κήπος Στάχτες
Μια, επίσης, εξαιρετική παράσταση, που αυτή τη φορά μάς έρχεται από την Πάτρα. Το «Κήπος Στάχτες» έκανε πρεμιέρα στο Παλαιό Αρσάκειο της Πάτρας, όπου μια αίθουσα του σχολείου μετατράπηκε σε κανονικό δωμάτιο παλιού σπιτιού. Στην Αθήνα οι συντελεστές της τόλμησαν κάτι ακόμα μεγαλύτερο: έψαξαν πολύ, βρήκαν ένα νεοκλασσικό σπίτι του 1925 στον Κολωνό και το διαμόρφωσαν όλο ειδικά για την παράσταση! Ο πάνω όροφος του σπιτιού είχε εγκαταλειφθεί από το 1970, αλλά βοήθησαν πολύ την ομάδα και οι γείτονες, οι οποίοι πρόσφεραν αντικείμενα εποχής, μια ραπτομηχανή, μέχρι και ρούχα και φτιάχτηκε κάτι υπέροχο. Σκηνικό είναι ένα κανονικό σπίτι κάπου στο 1930, με όλα τα χρηστικά και διακοσμητικά αντικείμενα μέσα και γεμάτο κάδρα με φωτογραφίες. Στο χολ σε υποδέχεται μια ξυλόσομπα που καίει, στην κουζίνα, στην σκάφη, υπάρχουν ακόμα ρούχα που πλένονται, ενώ η παράσταση εκτυλίσσεται στην στρωμένη με χειροποίητα χαλιά σαλονοτραπεζαρία του σπιτιού
Ο Σερβοούγγρος συγγραφέας Ντανίλο Κις γράφει για τη ζωή του, για τον ίδιο του τον εαυτό στην τριλογία «Το οικογενειακό μας τσίρκο». Αποσπάσματα αυτού του εξαιρετικού έργου επέλεξε ο σκηνοθέτης της παράστασης, Ηλίας Κουνέλας, ο οποίος και υποδύεται τον συγγραφέα. Δίπλα του οι, επίσης, ταλαντούχοι Ζωή Τούντα και Κωνσταντίνος Καρβουνιάρης σε εναλλαγές ρόλων.
Η παράσταση είναι απίστευτα ποιητική και ατμοσφαιρική: κεριά παντού, ρούχα, μυρωδιές, η ραπτομηχανή της μητέρας, ένα καντηλάκι που καίει, κάδρα με οικογενειακές φωτογραφίες κι οι ηθοποιοί να παίζουν μπροστά μας, σαν να μας έχουν καλεσμένους για καφέ. Απλοί, δίνουν όλη τους την ψυχή και το είναι. Μόνη μου επισήμανση ήταν ότι το κείμενο, όμορφο και λυρικό, χρησιμοποιήθηκε αρκετά αποσπασματικά και ο θεατής αργούσε πολύ να καταλάβει την ιστορία και όταν την κατανοούσε δεν έβγαινε απόλυτα νόημα.
Παρόλα αυτά, εκτός από το πανέμορφο σκηνικό, την ωραία ατμόσφαιρα, τις εκπληκτικές ερμηνείες και από τους τρεις νέους ηθοποιούς, πρέπει να τονίζω ότι η σκηνοθεσία ήταν πολύ έξυπνη και εκμεταλλευόταν πολύ καλά τον χώρο, ο οποίος έχει αρκετές δυσκολίες, μιας και δεν είναι θεατρικός και μιας και δεν έχουν όλοι οι θεατές την ίδια οπτική!
Ένα άλλο θετικό της παράστασης είναι ότι η είσοδος είναι ελεύθερη και η χρηματική συνεισφορά προαιρετική. Τα τελευταία χρόνια έχουμε συναντήσει κάμποσες παραστάσεις στις οποίες δεν ζητούν εισιτήριο, αλλά βγάζουν ένα κουτί-κουμπαρά στο τέλος. Συνήθως αυτές είναι παραστάσεις σε σπίτια, όπου δεν μπορεί να κοπεί εισιτήριο, ως μη επαγγελματικός χώρος. Η μόνη παράσταση στην οποία έχω συναντήσει να ζητάνε την χρηματική εισφορά πριν την παρακολουθήσεις, ήταν ο Μεσοπόλεμος, που είχα γράψει πέρυσι ότι δεν μου άρεσε καθόλου...
Αξίζει, λοιπόν, να περιπλανηθείτε στα στενάκια του Κολωνού, μια όμορφη περιοχή που συνήθως δεν επισκεπτόμαστε, γεμάτη γειτονιές και μόλις 5 λεπτά μακριά από το metro του Σταθμού Λαρίσης, και αξίζει να μπείτε σε αυτό το σπίτι και να μεταφερθείτε σε μια άλλη εποχή, να συνταξιδέψετε μαζί με τους φτωχούς ήρωες της ιστορίας και να ονειρευτείτε πώς ήταν κάποτε η ζωή και πώς θα ήθελαν αυτοί να ζουν...
Σε νεοκλασικό σπίτι, Θυάμιδoς 7, Κολωνός, metro Σταθμός Λαρίσης
ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ με προαιρετική συνεισφορά. Απαραίτητη η κράτηση: 6955-560403