Επιχειρηματίες και αφεντικά

Attikipress.gr |Ηλεκτρονική ενημέρωση.

Πρέπει να είναι κανείς φιλόδοξος, αλλά δεν πρέπει να αφήνει τη φιλοδοξία να τον παραπλανά. (Jacques de Bourbon Busset, Γάλλος συγγραφέας)

Της Ευτυχίας Παπούλια

Το ένα μετά το άλλο έρχονται τα άσχημα μαντάτα στο χώρο των επιχειρήσεων. Μεγάλος όμιλος αποτελεί παρελθόν, ένας ακόμη μεγαλύτερος βρίσκεται ένα βήμα πριν την καταστροφή, ένας άνθρωπος σημαδεύει το κεφάλι του με το όπλο και πατά τη σκανδάλη. Αιτία, η κινητήριος δύναμη των πάντων, το χρήμα. Και στη συγκεκριμένη περίπτωση, η έλλειψη του, που δημιουργεί από τη μια στιγμή στην

άλλη χρέη ασήκωτα, με το «βάρος» τους να αυξάνεται όσο οι υπεύθυνοι είτε ψάχνουν το χαμένο μπούσουλα, είτε ελπίζουν σε κάποιο θαύμα τρώγοντας σε πολυτέλειες ό,τι περισσεύει.

Είναι θλιβερό να κλείνουν επιχειρήσεις, να μένουν άνθρωποι χωρίς δουλειά, να βλέπεις ένα σύστημα να καταρρέει. Σε μία κοινωνία όμως που δε θα είναι ποτέ ιδανική όπως οι αριστεροί την εννοούν και την ονειρεύονται, θα συμβαίνουν πολλές θλιβερές καταστάσεις, άνθρωποι θα βιώνουν την αδικία, την ανισότητα, στιγμές φτώχειας και απελπισίας μέχρι που οι μάχες τους για μια καλύτερη ζωή θα πιάσουν τόπο, με τη ζωή να κάνει τους κύκλους της. Τελευταία μιλάμε με απίστευτη ευκολία για υπερχρεωμένα νοικοκυριά, υπερχρεωμένες επιχειρήσεις που βάζουν λουκέτο, με αρκετή δόση συναισθηματισμού σαν ένα φαινόμενο που οφείλεται σε εξωγενείς παράγοντες- σε μία γενικότερη οικονομική κρίση, μία πολιτική ανευθυνότητα ή ένα άδικο φορολογικό σύστημα. Πολλές ακόμη δικαιολογίες θα βρούμε από αυτές που τροφοδοτούν συστηματικά το λαϊκισμό, μα θα αποφεύγουμε μανιωδώς να επισημάνουμε τις πραγματικές αιτίες , που αφορούν στην ικανότητα ή μη ικανότητα, στην επάρκεια ή την ανεπάρκεια του έμψυχου δυναμικού της ίδιας της επιχείρησης.

Γνωρίζουμε όλοι λίγο πολύ επιχειρηματίες, που έχουν στην κατοχή τους μια πολύ μικρή επιχείρηση ή και κάποιους που διοικούν μεγάλες εταιρείες, απασχολώντας προσωπικό και βάζοντας σε μηνιαία βάση στο συρτάρι αξιοσέβαστα κέρδη, τα οποία με τη σειρά τους θα μπουν σε συρτάρια άλλων επιχειρηματιών κι έτσι η αγορά θα συντηρεί την αξιοπρέπεια της και η οικονομία της κοινωνίας θα επουλώνει τις πληγές της. Κανείς δε μπορεί να αμφισβητήσει τους δύο τύπους επιχειρηματιών που βλέπουμε στην καθημερινότητα μας: είναι αυτοί που περιμένουν τον πρώτο πελάτη το πρωί για να αρχίσουν να σιχτιρίζουν την κυβέρνηση, τις τράπεζες, το σύστημα τονίζοντας πως έχουν δυο παιδάκια που πρέπει να φάνε και μια υπάλληλο που αδυνατούν να διώξουν γιατί έχει κι εκείνη δυο παιδάκια κι ας τους είναι περιττή. Θέλουν να δίνουν κάποια μεροκάματα. Είναι κι οι άλλοι, που τους ρωτάς πώς πάει το «μαγαζάκι» και με ένα χαμόγελο απαντούν «Δόξα τω θεώ, δε χρωστάμε πουθενά και παίρνουμε κι ένα πακέτο τσιγάρα»!

Χωρίς λοιπόν να χει κάποιος άψογες οικονομικές γνώσεις, αναρωτιέται το εξής απλό: Πώς γίνεται την ίδια στιγμή με τη δεδομένη πολιτική συγκυρία που κλείνει κατά τη γνώμη των πολλών τη μία επιχείρηση μετά την άλλη με τα σκληρά μέτρα λιτότητας που επιβάλλει, άλλες να κλείνουν και άλλες να παραμένουν ανοιχτές και κερδοφόρες; Αν η κυβέρνηση έχει την ευθύνη, τότε δε θα γνωρίζαμε καμία μεγάλη επιχείρηση που έβαλε λουκέτο τα χρόνια που κυβερνούσαν πολιτικοί άλλων παρατάξεων και μέσα σε ένα χρόνο αριστεράς θα είχαν κατεβάσει ρολά όλες, ανεξαιρέτως. Αν όμως δεν έχει η κυβέρνηση την ευθύνη, τότε κάποιος την έχει.

Στο φτωχό μου μυαλό, για να γίνει κάποιος επιχειρηματίας, έπρεπε να ακολουθήσει μια πορεία. Πολλά χρόνια σκληρής εργασίας, αποταμίευση , σωστή ανάλυση των δεδομένων, αποφασιστικότητα, λίγη τρέλα, λίγο ρίσκο και ύστερα ανοίγει μια τρύπα και αρχίζει από το μηδέν τη σκληρή εργασία, έχοντας όμως χτίσει κάτι δικό του. Με ό.τι κερδίζει, μεγαλώνει την επιχείρηση του και συνεχίζει την προσπάθεια μέχρι να φτάσει εκεί που θέλει. Κάπως έτσι θα εξηγούσα σε ένα μικρό παιδί, το δρόμο για να γίνει κάποιος επιτυχημένος επιχειρηματίας.

Οι παλαιότεροι, που είχαν έντονο το πνεύμα της επιχειρηματικότητας έτσι ξεκινούσαν, με σκληρή προσπάθεια, πυγμή και όραμα. Το πρόβλημα ερχόταν λίγο πιο μετά, με την άνεση που το ξένο χρήμα έπεφτε στο τραπέζι και αυτή η «αρρώστια» που ακούει στο όνομα της φιλοδοξίας, της υπεροψίας , της επιδειξιομανίας, σχεδόν ποτέ δε γυρνούσε την πλάτη. Οι τράπεζες πολύ έξυπνα προωθούσαν το μοντέλο του πλούσιου επιχειρηματία με το κότερο και τις αιθέριες υπάρξεις γύρω του και οι φιλόδοξοι έπεφταν στην παγίδα, ξεχνώντας πως το κυνήγι του κέρδους δε σταματά πουθενά, ίσως μόνο στα κάγκελα.

Αυτό λοιπόν, ήταν το δεύτερο πρόβλημα. Το δάνειο σου χάρισε μια μεγαλύτερη επιχείρηση κι εσύ πρέπει να ακολουθήσεις έναν τρόπο ζωής αντίστοιχο με όλα αυτά. Διακοπές, χρήματα σε προωθητικές ενέργειες χωρίς καμία σκέψη, πανάκριβα αυτοκίνητα, γκαλά, γνωριμίες.

Ένα κύκλωμα που δεν αφήνει χρόνο κι όρεξη για σκληρή προσπάθεια κι εργασία, ρίχνοντας το βάρος αυτό σε υπαλλήλους που δεν ελέγχονται, που είναι ανίκανοι -αλλά οι συναισθηματισμοί κι ο φόβος του επιχειρηματία να πειραματιστεί τους κρατά εκεί ,που η προκλητική συμπεριφορά του «αφεντικού» σε συνδυασμό με τους χαμηλούς μισθούς ρίχνει την αποδοτικότητα τους και καθόλου δε νοιάζονται για την ανάπτυξη της εταιρείας.

Χωρίς πλάνο, με ξένα λεφτά, διοικητικό προσωπικό κατώτερο των περιστάσεων που «κρίμα να απολυθεί», ζωή πέρα των δυνατοτήτων και ξανά ξένα λεφτά χωρίς παράλληλα καινοτόμες ιδέες, η επιχείρηση θα πεθάνει. Τα οικονομικά και τα δάνεια, αναγκάζεται ο επιχειρηματίας να τα διαχειριστεί συχνά με τρόπο ηθικά επιλήψιμο, οπότε νομοτελειακά επιχειρήσεις οικοδομημένες σε τόσο ευτελείς αξίες θα οδηγηθούν στη χρεωκοπία. Λίγο η φτώχεια μας , λίγο οι διαδικτυακές αγορές που πήραν φωτιά, λίγο η πληθώρα καταστημάτων και λίγο οι κυβερνήσεις, οι περισσότερες μεγάλες επιχειρήσεις δεν έχουν ζωή ούτως ή άλλως.

Όλα αυτά από λίγο όμως. Όταν υπάρχουν ακόμα κάποιοι που με ιδρώτα χαίρονται την καθαρή από χρέη επιχειρησούλα τους, αντί να ψάχνουμε γάιδαρο, ας μάθουμε τα μυστικά τους. Δε θέλει πτυχία το «επιχειρείν». Πάνω απ’ όλα, θέλει καλό κουμάντο.

Το άρθρο Επιχειρηματίες και αφεντικά εμφανίστηκε πρώτα στο Alphafreepress.gr.