Ένα θαύμα για λίγους

Του Αλέξανδρου Ραπτοτάσιου

Η νέα ταινία του μοναδικού και ιδιαίτερου Terrence Malick φτάνει στις κινηματογραφικές αίθουσες μαζί με ένα αναπάντεχο ελληνικό ντοκιμαντέρ και ένα θρίλερ για γέλια.

To The Wonder

Ο Terrence Malick είναι ένας ιδιαίτερος δημιουργός που γράφει και σκηνοθετεί ταινίες οι οποίες έχουν το προσωπικό του στίγμα και σίγουρα δεν είναι για όλους. Οι ταινίες του αποτελούν μια μυσταγωγία που συνοδεύεται από υποβλητική μουσική, συγκλονιστική αισθητική και έναν ρυθμό αφήγησης που θυμίζει συνειρμό

ονείρου. Συνήθως επιλέγει γνωστούς ηθοποιούς (που θέλουν να κάνουν «στροφή στην ποιότητα») και επικεντρώνεται γύρω από ένα ζευγάρι αναλύοντας, με έναν εσωτερισμό, τη σχέση τους. Εκτός από την ταινία «Λεπτή Κόκκινη Γραμμή» (1998) που βασίστηκε σε μυθιστόρημα, οι μετέπειτα δουλειές του έχουν την παραπάνω κατεύθυνση. Το «Ο Νέος Κόσμος» (2005) με τον Colin Farrell επανεξετάζει με έναν ρεαλιστικό και αισθηματικό τρόπο τον μύθο της Ποκαχόντα, ενώ «Το Δέντρο Της Ζωής» (2011) με τον Brad Pit επικεντρώνεται στις διαταραγμένες ισορροπίες μιας αμερικάνικης οικογένειας της δεκαετίας του ’50. Η τελευταία μάλιστα κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα στο φεστιβάλ των Καννών.

Στο «Προς Το Θαύμα» (To The Wonder) ο Malick προσεγγίζει για άλλη μια φορά τη σχέση ενός ζευγαριού κατά τη γέννηση και τον θάνατο του έρωτά τους. Ο Αμερικάνος Νιλ (Ben Affleck) γνωρίζει τη Γαλλίδα Μαρίνα (Olga Kurylenko) στο Παρίσι και την φέρνει, μαζί με την οχτάχρονη κόρη της, στη μικρή κωμόπολη όπου ζει στην Οκλαχόμα, για να ζήσουν στο νεόκτιστο σπίτι του. Ο Νιλ είναι λιγομίλητος και συναισθηματικά λίγος, ενώ η Μαρίνα διψά για πάθος και για έρωτα. Από δίπλα η κόρη της αναρωτιέται σε ποιά άλλη ήπειρο θα την σύρει η μάνα της για έναν γκόμενο και σχεδόν ψιθυριστά προμηνύει το τέλος της σχέσης τους με την φράση «...κάτι λείπει». Ενώ το νέο περιβάλλον αρχίζει να φθείρει τη σχέση τους, βλέπουμε τον παπά της ενορίας (Javier Bardem) να περνάει μια δική του υπαρξιακή κρίση και να «πεθαίνει» και ο δικός του «έρωτας» για τον Θεό.

Ο Malick μιλάει κυρίως με εικόνες. Η φύση και ο αέναος χορός της είναι το μέσο που καθρεφτίζει τους χαρακτήρες. Πανέμορφα τοπία και αριστοτεχνικά πλάνα δημιουργούν μια αίσθηση ότι συνεχώς βυθίζεσαι μέσα στο σύμπαν της ταινίας. Δεν υπάρχει ιδιαίτερη πλοκή και οι χαρακτήρες δεν έχουν ξεκάθαρους στόχους, κάτι το οποίο μπορεί να απωθήσει ένα μεγάλο μέρος του κοινού, αλλά έτσι επιτυγχάνεται ένα είδος νατουραλισμού που έχει ταυτόχρονα ποιητική υπόσταση. Υπάρχουν ελάχιστοι διάλογοι και ακούγονται σχεδόν κατά λάθος, αχνά, σαν να τους απορρίπτει ο κόσμος του Malick. Αυτό που ακούμε κυρίως είναι η καταπληκτική μουσική της Hanan Townshend και οι σκέψεις των χαρακτήρων στη μητρική τους γλώσσα. Οι βαθύτερες επιθυμίες και αδυναμίες συνοψίζονται σε λίγες προτάσεις, αντικαθιστώντας τον οποιοδήποτε πεζό διάλογο ή εσωτερικό μονόλογο.

Όπως είπα και νωρίτερα, το «Προς Το Θαύμα» δεν είναι μια ταινία για όλους. Δεν είναι ότι είναι αργή ή διανοουμενίστικη, απλά δεν προσφέρει την έντονη πλοκή, την ολοκληρωμένη υπόθεση ή το στυλ της ρομαντικής κομεντί που θα περίμεναν πολλοί. Η ταινία είναι σαν μια άμπωτη που έρχεται σιγά σιγά και πρέπει να αφεθείς τελείως για να σε παρασύρει. Ο καταιγισμός των συναισθημάτων, ο ρομαντισμός και η μαγεία των εικόνων της αποτελούν την αφήγηση και τη δομή της, αποτελώντας μια σχεδόν παραισθησιογόνα εμπειρία.

Λάμπουν Στο Σκοτάδι

Ένα ντοκιμαντέρ που ακολουθεί τη νέα αρχή στη ζωή δύο πρώην εραστών και φορέων του AIDS στη Νέα Ορλεάνη. Ένα συγκινητικό πορτρέτο δύο ανθρώπων, των ονείρων και του αγώνα τους σε μια πόλη που προσπαθεί να ξαναγεννηθεί μαζί τους. Με ευχάριστη έκπληξη ανακαλύπτουμε πως σκηνοθέτης είναι ο Παναγιώτης Ευαγγελίδης, που είχε συνεργαστεί στο παρελθόν με τον Π. Κούτρα στα «Αληθινή Ζωή» και «Στρέλλα». Μία μετρημένη ματιά στις ζωές ανθρώπων που οι περισσότεροι θα προτιμούσαν να μην ξέρουν πως υπάρχουν.

Για λίγες μέρες ακόμα στον κινηματογράφο ΔΑΝΑΟΣ.

The Call

Το «The Call» είναι από τις ταινίες που δεν χρειάζεται να δεις, γιατί όλη η υπόθεση και το ενδιαφέρον εξαντλούνται στο τρέιλερ. Η Halle Berry είναι τηλεφωνήτρια εκτάκτων περιπτώσεων και μια καημένη Αμερικανίδα της τηλεφωνεί, ενώ την ψάχνει ο δολοφόνος σπίτι της. Η γραμμή πέφτει και η (ηλίθια) Berry την παίρνει πίσω. Ο δολοφόνος ακούει το τηλέφωνο, σφάζει την καημένη ξανθιά και η Berry παθαίνει υπαρξιακές κρίσεις και κλαίει σε κάτι ταράτσες. Λίγο πριν παραιτηθεί, μια νέα καημένη ξανθιά θα πάρει πάλι από το πορτ-μπαγκάζ του ίδιου δολοφόνου, ο οποίος την απήγαγε. Η Berry το βλέπει πατριωτικά και τον κυνηγάει, βέβαια κάπως καταφέρνει πάλι να πεθάνει και η δεύτερη ξανθιά, και στο τέλος, όταν τον βρίσκει, μαλλιοτραβιούνται πάνω από κάτι μπιντέδες. Αυτή είναι πλοκή. Για παράνομο κατέβασμα ένα βράδυ που θέλετε να γελάσετε και πολύ του είναι. Η Kim Basinger το είχε κάνει πολύ καλύτερα στο «Cellular» το 2004.