Δε θυμάμαι, δε θυμάμαι

Αυτήν την εβδομάδα έχει πέσει αμνησία στους πρωταγωνιστές της μεγάλης οθόνης. Αυτάπου ανακαλύπτουν και αυτάπου θα έπρεπε να θυμούνται απ’ τη ζωή τους, είναι αυτά που τους οδηγούν σε μυστικά και επικίνδυνα μονοπάτια.

από την Αγγελική Γκαλμπένη

Όταν παίζεις με την μνήμη όμως, ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος τι είναι αληθινό και τι όχι. Συμβαίνει και με την πολιτική άλλωστε…

Λαβύρινθος

Λεζάντα: ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ, 114’ | ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ:

Ο Τόμας ξυπνάει ξαφνικά σε ένα σκοτεινό ασανσέρ, το οποίο κινείται βασανιστικά προς τα πάνω. Όταν κάποια στιγμή το ασανσέρ σταματάει, ο Τόμας βρίσκεται σε μια περίεργη κοινότητα αγοριών. Αφού τον καλωσορίσουν στην κοιλάδα, συνειδητοποιεί ότι αυτό θα είναι το καινούργιο του σπίτι, ενώ δεν θυμάται καν ποιό ήταν το παλιό του σπίτι. Κάθε τριάντα μέρες καταφθάνει στην κοιλάδα και ένα καινούργιο αγόρι. Μια βδομάδα μετά την άφιξή του, καταφθάνει και το πρώτο κορίτσι, η Τερέζα. Κάθε κάτοικος μαθαίνει έναν ρόλο, τον οποίο καλείται να εκτελεί, όμως ο Τόμας γρήγορα αρχίζει να υποψιάζεται ότι κάτι υπάρχει κλειδωμένο στη μνήμη του, το οποίο θα μπορούσε να βοηθήσει να λυθούν τα αινίγματα του λαβυρίνθου και του κόσμου πέρα απ’ τον λαβύρινθο.

Δεν είναι και η τρελή πρωτοτυπία, θυμίζει έντονα κάτι από «Αγώνες πείνας», αλλά υπάρχουν στοιχεία που κάνουν αυτήν την νέα φανταστική σειρά ταινιών ιδιαίτερη. Το σενάριο βασίζεται στο βιβλίο του Τζέιμς Ντάσνερ και όσο φανταστικό κι αν είναι, πολύ εύκολα αφήνει ο θεατής τη δική του πραγματικότητα και ενσωματώνεται με τις νόρμες του νέου κόσμου που παρακολουθεί. Αν και χαρακτηρίζω την ταινία ως περιπέτεια, η αλήθεια είναι ότι πρόκειται για μια μίξη ειδών με αρκετά στοιχεία που την κάνουν να διαφέρει από άλλες του είδους της, με τον σκηνοθέτη να τα χειρίζεται όλα άψογα. Ο μεγάλος άσσος της ταινίας είναι ο πρωταγωνιστής, ο Ντίλαν Ο’ Μπράιαν, ο οποίος, αναμιγνύοντας την αυστηρότητα και με την ευαισθησία, καταφέρνει να αφήσει καλές εντυπώσεις.

Η μουσική -και γενικά το ηχητικό περιβάλλον- σε κάποια σημεία είναι έντονα ψεύτικα, ώστε η έκρηξη, ας πούμε, που ακολουθεί να ακούγεται τρομερά χαζή. Στον θεατή δημιουργούνται ερωτήσεις του τύπου: «Τί σχέση έχει τελικά η Τερέζα με τον Τόμας; Τί σημαίνουν οι αριθμοί πάνω στους τοίχους; Από πού έρχονται τα περίεργα τρομακτικά πλάσματα που προκύπτουν στην ιστορία;». Στο τέλος, όμως, γίνονται οι απαραίτητες εκπλήξεις και ανατροπές και πλησιάζουμε ομαλά προς την λύση του μυστηρίου με τον λαβύρινθο.

Είναι ένας καινούργιος μικρόκοσμος που ανακαλύπτουμε… Αφού μάθαμε γρήγορα τους κανόνες της κοινωνίας του, νιώσαμε την ίδια περιέργεια με τον πρωταγωνιστή για το τί κρύβεται πίσω απ’ τον μεγάλο τοίχο του λαβύρινθου, είμαστε έτοιμοι για την συνέχεια. Τώρα θα είναι τριλογία, τετραλογία, πενταλογία; Ξέρετε πως πάνε αυτά… Όσο γεμίζουν οι αίθουσες, τόσο παραμένουν στην επιφάνεια οι ίδιες ταινίες! Πάντως στη συγκεκριμένη είναι ξεκάθαρο ότι παλεύει να προσεγγίσει εφηβικό κοινό στις αίθουσες και φαίνεται να βρήκε την καλύτερη συνταγή.

Αμνησία

Λεζάντα: ΜΥΣΤΗΡΙΟΥ, 92’ | ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: ΡΟΟΥΑΝ ΤΖΟΦ | ΠΑΙΖΟΥΝ: ΝΙΚΟΛ ΚΙΝΤΜΑΝ, ΚΟΛΙΝ ΦΙΡΘ, ΜΑΡΚ ΣΤΡΟΝΓΚ | ΧΩΡΑ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ: ΑΜΕΡΙΚΗ

Με αυτήν την ταινία πολλές γυναίκες περίμεναν ότι θα δούνε ένα αριστοκρατικό θρίλερ με πρωταγωνίστρια την ΝικόλΚίντμαν, όπου θα ξετυλίγεται μια ρομαντική ιστορία. Όλα αυτά απ’ τα μέχρι τώρα κυκλοφορούντα δημοσιεύματα. Η ίδια η ταινία, όμως, έρχεται να τα διαψεύσει.

Δέκα χρόνια πριν, η σαραντάχρονη τώρα Κριστίν, είχε ένα ατύχημα, το οποίο την άφησε με ένα στίγμα αμνησίας: μπορεί να θυμηθεί μόνο πράγματα που συνέβησαν μέσα σε ένα 24ωρο. Κάθε πρωί που ξυπνάει το ρολόι της μνήμης της γυρνάει πίσω κάπου στα 20 της χρόνια. Κάθε πρωί πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι ο ξένος δίπλα της στο κρεβάτι είναι ο άντρας της, με τον οποίο είναι παντρεμένη εδώ και δεκατέσσερα χρόνια. Όπως είναι φυσικό, δεν μπορεί να δουλέψει, οπότε κάθεται σπίτι όσο ο άντρας της πάει στη δουλειά. Αυτός είναι δάσκαλος σε ένα σχολείο της γειτονιάς τους. Όλοι οι φίλοι της την έχουν εγκαταλείψει. Ο άντρας της, ο Μπεν, προσπαθεί συνεχώς να της εξηγήσει τους λόγους, αλλά αυτή δεν είναι σίγουρη ότι μπορεί να τον εμπιστευθεί. Η σχέση τους μέρα με τη μέρα φθείρεται και πώς θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά όταν δίπλα σου έχεις έναν άνθρωπο ο οποίος αμφισβητεί κάθε σου κίνηση; Και αυτό γίνεται ακόμα πιο δύσκολο, όταν αυτόν τον ίδιο άνθρωπο, βρίσκεις λόγο να τον ερωτευθείς κάθε μέρα.

Ο σκηνοθέτης της ταινίας τονίζει, με τον τρόπο του, την μοναξιά και την μοναχικότητα που νιώθουν οι γυναίκες, οι οποίες κακοποιούνται από τον άντρα τους. Στο ξεκίνημα της ταινίας βλέπουμε την Κριστίν με μια μελανιά στο μάτι και η συμπεριφορά της θα μπορούσε κάλλιστα να ταυτιστεί με αυτή των γυναικών που δέχονται βία από κοντινά τους πρόσωπα και δεν τολμούν να το μαρτυρήσουν ή να το εξηγήσουν. Όλο αυτό έρχεται σε συνάρτηση με το αν μπορούμε –σαν συμπάσχοντες με την πρωταγωνίστρια- να εμπιστευθούμε τον Μπεν ή αν είναι όντως ο εχθρός. Επίσης, στην ιστορία κάνει την εμφάνιση του και ένας επιστήμονας, ο οποίος αναλύει τις βλάβες του εγκεφάλου, αλλά και πάλι ποιόν απ’ τους δύο μπορεί να εμπιστευθεί η Κριστίν;

Η Κριστίν συμπεριφέρεται σαν θύμα καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας, όπου πολύ συχνά βλέπουμε σκηνές βγαλμένες από θρίλερ, πράγμα που υπερασπίζεται την οπτική γωνία ενός θύματος βίας. Σε άλλες σκηνές πάλι έχουμε την ατμόσφαιρα φτηνού καθημερινού μελοδράματος, λες και η εξέλιξη του κινηματογράφου έχει σταματήσει την δεκαετία του ’80.Αν και η ταινία είναι δοσμένη από μια γυναικεία οπτική, κατά βάθος είναι βασισμένη στο μυθιστόρημα ενός άντρα, του S.J. Watson.Εύχομαι μόνο να μπορούσα να ξεχάσω το δεύτερο μισό της ταινίας και να θυμόμουν μόνο πώς ξεκινούσε…

ΠΡΟΣΕΧΩΣ

1) Theequalizer (από 28/9)

Ένας άντρας πιστεύει ότι έχει αφήσει πίσω του το «κακό» παρελθόν του και αποφασίζει να αφοσιωθεί σε μια ήσυχη και ατάραχη ζωή, μέχρι που ερωτεύεται μια επικίνδυνη γυναίκα.

2) Ένας πύργος στην Ιταλία (από 28/9)

Μια οικογένεια στην Ιταλία αναγκάζεται να πουλήσει το σπίτι της, πράγμα που οδηγεί σε χίλια δυο ευτράπελα μέχρι να καταλήξουν στην τελική συμφωνία.