Χριστουγεννιάτικες… αμαρτίες

Από τον Γιώργο Ζαχάρη

Ο Χριστός γεννήθηκε προ Χριστού. Κατηγορηματικά, απλά και αμετάκλητα. Και προτού αρχίσετε τα αναθέματα εξηγούμαι: Ήταν δυνατόν ποτέ οι Ρωμαίοι να αρχίσουν να μετράνε τον χρόνο με τη γέννηση του γιου ενός μαραγκού σε μια ασήμαντη γωνιά της αυτοκρατορίας τους; Όχι βέβαια. Ακόμα και όταν ο Χριστιανισμός έγινε επίσημη θρησκεία του κράτους επί Μεγάλου Θεοδοσίου σχεδόν τέσσερις αιώνες αργότερα, συνέχιζαν να μετράνε τον χρόνο κατά το παλαιό σύστημα, δηλαδή από κτίσεως Ρώμης.

Στην πραγματικότητα η πρώτη σκέψη

για τη μέτρηση του χρόνου με βάση τη γέννηση του Ιησού έγινε από τον μοναχό και λόγιο Διονύσιο τον Μικρό τον 6ο αιώνα. Αλλά και πάλι χρειάστηκε να φθάσουμε στο μεταίχμιο του 8ου με τον 9ο αιώνα και τον Καρλομάγνο, αυτοκράτορα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας του Γερμανικού Έθνους (χορταστικός τίτλος, ε;), για να αλλάξει το σύστημα. Αυτός, επί το χριστιανικότερον κινούμενος και αφού πήρε τα κεφάλια δεκάδων χιλιάδων ειδωλολατρών, ευλαβώς αποφάσισε να καθιερώσει τη γέννηση του Χριστού ως βάση μέτρησης του χρόνου, στηριζόμενος στους υπολογισμούς του Διονυσίου.

Σήμερα όμως -με τη συνδρομή της φιλολογίας, της αρχαιολογίας, αλλά και της αστρονομίας- γνωρίζουμε πως ο δυστυχής Διονύσιος είχε κάνει λάθος στις μετρήσεις του τουλάχιστον τέσσερα χρόνια προς τα πίσω και τώρα που μιλάμε σίγουρα θα καίγεται στο πυρ το εξώτερον γι’ αυτό του το ατόπημα. Άρα κατ’ ελάχιστον βρισκόμαστε στο 2016. Και κάτι ακόμα: Ο Χριστός δεν γεννήθηκε τα Χριστούγεννα. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία για άλλα αναθέματα. Καλά… Χριστούγεννα.