Αγάπη, ανθρωπιά και άλλα τέτοια

Attikipress.gr |Ηλεκτρονική ενημέρωση.

Της Ευτυχίας Παπούλια

Στη Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του ανθρώπου ξέχασαν δύο δικαιώματα: της αντίρρησης και της φυγής.

Charles Baudelaire, Γάλλος ποιητής
Οι έννοιες ρατσιστής, φασίστας, ιμπεριαλιστής μου προκαλούσαν ανέκαθεν μία αποστροφή, όπως μου προκαλούν και οι έννοιες σοσιαλιστής, δημοκρατικός, προοδευτικός. Γενικότερα, έχω μια άρνηση για όλες αυτές τις κενού περιεχομένου έννοιες με τις οποίες αυτοπροσδιοριζόμαστε ή προσδιορίζουμε άλλους, πάνω στις οποίες αναπτύχθηκαν ολόκληρες κοσμοθεωρίες στο όνομα των οποίων

φιλόδοξοι εξουσιομανείς αναδείχθηκαν σε ηγέτες εξαπατώντας τους λαούς, αναγορεύοντας τις έννοιες αυτές σε αξίες που πρέπει συλλογικά να υπηρετούνται. Γιατί μόνο έτσι κατά τη γνώμη τους θα μπορέσουμε να δημιουργήσουμε μικρές και μεγάλες κοινότητες που να συμβιώνουν αρμονικά χωρίς διακρίσεις, κάτι που ωστόσο τα άτομα είτε από ένστικτο είτε από ανασφάλεια δεν το υιοθετούν και δεν το αποδέχονται. Έτσι λοιπόν, δε δέχονται όλοι πως στο όνομα της ανθρωπιάς θα πρέπει να συνδράμουν στην αφομοίωση μεταναστών ή και λαθρομεταναστών , επειδή διαβλέπουν κινδύνους φανταστικούς, πραγματικούς και στιγματίζονται ως ρατσιστές και ξενόφοβοι.

Αφορμή γι αυτή την αναφορά ήταν μια ραδιοφωνική εκπομπή όπου δημοσιογράφος , κατά παράβαση της δεοντολογίας μιας και οφείλει να παρουσιάσει την είδηση και μόνο, τοποθετήθηκε απροσχημάτισα απέναντι στις επιλογές της κοινωνίας του Ωραιόκαστρου αποκαλώντας έμμεσα τους κατοίκους που δεν ήθελαν τα προσφυγόπουλα στα σχολεία, ρατσιστές.

Ο δημοσιογράφος αυτός, πιστός στο δόγμα πως δεν έχει τελικά σημασία τι λες αλλά να προκαλείς και να γίνεσαι αντικείμενο σκληρής κριτικής, εισπράττοντας και καμία μηνυσούλα, κατάφερε να ανάψει τα αίματα και όχι να προβληματίσει ή να «ευαισθητοποιήσει». Πέτυχε, να εξοργίσει τους γονείς που αυτές τις μέρες στέλνουν τα παιδιά τους στο σχολείο κι ένα από τα πολύ σοβαρά προβλήματα που τους απασχολούν είναι τα εμβόλια και ο κίνδυνος από τις μεταδοτικές αρρώστιες.

Η επίκληση του ρατσισμού και της ξενοφοβίας ως επιχείρημα μπροστά σε αυτό το φόβο των γονιών είναι το λιγότερο προσβολή. Διότι όταν μία μητέρα ή ένας πατέρας και μάλιστα στην πλειοψηφία τους εκφράζουν το φόβο τους για την υγεία των παιδιών τους και αρνούνται τη συνύπαρξη τους με τα προσφυγόπουλα που δεν έχουν εμβολιαστεί , οφείλει το κράτος να προσφέρει λύσεις και όχι να αναφέρεται σε έλλειψη αγάπης και ανθρωπιάς, πόσο μάλλον να χαρακτηρίζει έτσι απλά ρατσιστές αυτούς τους γονείς. Ο ίδιος ο πρόεδρος του Συλλόγου Γονέων του σχολείου στο Ωραίκαστρο, είπε χαρακτηριστικά: «Τα παιδιά των προσφύγων είναι και αυτά παιδιά του θεού κάπου πρέπει να ενταχθούν όχι όμως με τον τρόπο που θέλει αυτή τη στιγμή η πολιτεία. Δεν μπορώ να δεχθώ σαν πολίτης, σαν γονέας την απόφαση του υπουργού Παιδείας, ο οποίος είπε να δεχτούμε αυτά τα παιδιά χωρίς όρους και προϋποθέσεις και ταυτόχρονα όταν εγώ πήγα το δικό μου το παιδί στο σχολείο να μου ζητάει ο διευθυντής να του παραδώσω το βιβλιάριο των εμβολίων. Στο πλαίσιο της ισότιμής μεταχείρισης των πολιτών και αν πραγματικά θέλουμε να λέμε ότι βρισκόμαστε σε ένα κράτος δημοκρατικό ότι ισχύει για το δικό μου το παιδί το ίδιο πρέπει να ισχύει και για τα παιδιά των προσφύγων’’.

Η δήλωση του δεν έχει κανένα στίγμα ρατσισμού αφού δεν αναφέρεται στις δυσκολίες της αφομοίωσης και στις πολιτισμικές τεράστιες διαφορές, παρά σε ένα συγκεκριμένο πρόβλημα που πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη από την κυβέρνηση και να αφήσει κατά μέρους τις υπόνοιες για ξενοφοβίες και ρατσισμό που δεν ταιριάζουν όπως είπε ο κ.Φίλης με τα αποδεδειγμένσ φιλόξενα αισθήματα του ελληνικού λαού; Πού τα είδε αλήθεια; Επειδή κάποιες κυρίες προσέφεραν ένα μπουκάλι νερό μπροστά στην κάμερα; Από την άλλη, πού είδε το ρατσισμό όταν όλοι ζητούν απλώς τις κατάλληλες συνθήκες;

Ο πρόεδρος του τοπικού Συμβουλίου Μόριας από την άλλη πλευρά, μαζί με τους κατοίκους, δεν είχαν αντιδράσει έως τώρα που είδαν τις διαρρήξεις και τις καταστροφές στα κτήματα τους να διαδέχονται η μία την άλλη. Ως τότε, κάθε άλλο παρά «ρατσιστική» συμπεριφορά έδειξαν, χαρακτηρίζονται όμως έτσι επειδή ζητούν απλώς από το κράτος την αποσυμφόρηση του hot spot.

Πού είναι λοιπόν ο ρατσισμός; Κι ως πότε πρέπει να κρύβουμε το φόβο που προκαλεί ενίοτε η κατάσταση των προσφύγων για να μην προσδιοριστούμε αφήνοντας στην άκρη το δικαίωμα μας να προστατευτούμε μαζί με αυτούς και εμείς οι ίδιοι; Ας σταματήσει λοιπόν η κυβέρνηση να κατακρίνει την όποια αντίδραση των Ελλήνων και να εκμεταλλεύεται έννοιες όπως η αγάπη, η ανθρωπιά, ο ρατσισμός για να κάνει πλύση εγκεφάλου. «Η προσφυγική κρίση δεν πρέπει να αντιμετωπιστεί με πολιτικές ξενοφοβίας», έλεγε πρόσφατα ο πρωθυπουργός μας, παραλείποντας να μας πει όμως πώς μπορεί να αντιμετωπιστεί και όχι πώς δεν πρέπει.
Ας λύσει το πρόβλημα, ας κερδίσει την εμπιστοσύνη των γονιών αυτών. Ας δείξει λίγη από αυτή την αγάπη για την οποία μιλά ο κ. Φίλης , για την ίδια τη χώρα που ήρθε πανηγυρικά να κυβερνήσει κι ας θέσει το μεταναστευτικό ως πρώτο θέμα στις προτεραιότητές του , όπως ορθώς ειπώθηκε από την πλευρά της αντιπολίτευσης. Ειδάλλως, θα έρθουμε αντιμέτωποι με ένα φαύλο κύκλο βίας και ρατσισμού, με τους πρόσφυγες να δείχνουν έμπρακτα και δικαίως την αγανάκτιση τους απέναντι σε ένα κράτος που δε δίνει λύσεις και τους πολίτες να «αντιδρούν» σε αυτή την αντίδραση των δύσμοιρων αυτών ανθρώπων. Και κάτι τέτοιο, θα μοιάζει χειρότερο από οποιαδήποτε φτώχεια βιώνουμε.

Το άρθρο Αγάπη, ανθρωπιά και άλλα τέτοια εμφανίστηκε πρώτα στο Alphafreepress.gr.