Annie: Μια κουραστική, καθόλου σύγχρονη, υπερπαραγωγή

Φέτος επαναλαμβάνεται για δεύτερη χρονιά το “Annie”, αυτή την φορά στο θέατρο Ακροπόλ.

Στη θέση των Μιχ. Χατζηγιάννη, Αργύρη Αγγέλου, Kατερίνας Παπουτσάκη και Ιωάννας Πηλιχού φέτος βρίσκουμε τους:
Παύλο Χαϊκάλη ως Όλιβερ Γουώρμπακς, Γιάννη Σαββιδάκη ως Ρούστερ Χάνιγκαν και Βίκυ Καγιά ως γραμματέας Γκρέης Φάρελ, Άννα Αθανασιάδη (η χορογράφος της παράστασης) ως Λίλυ. Επίσης, κάποιες αλλαγές στο υπόλοιπο κάστ, στην

από την Ηρώ Μητρούτσικου

Αναδημοσιεύω την περσινή κριτική (7.12.2013), μια και δεν σκοπεύω να το ξαναδώ!

Δύο μιούζικαλ, ένα Αμερικάνικο και ένα Ελληνικό, που αναφέρονται πολλές δεκαετίες πριν, σε εποχές κρίσης και ανεργίας, ανεβαίνουν αυτόν τον καιρό στην Αθήνα. Αν και φιλόδοξα και με πλήθος ηθοποιών, δυστυχώς δεν προσδίδουν τίποτα καινούριο στην Ελληνική σκηνή, αντιθέτως κουράζουν με την διάρκειά τους, που υπερβαίνει τις δύο ώρες .

Για το δεύτερο, την «Γειτονιά των Αγγέλων» στο Εθνικό θέατρο, θα μιλήσουμε αύριο. Να πω μόνο ότι, ναι μεν, δεν είναι τόσο χάλια η παράσταση, όσο πολλοί λένε, αλλά είναι στείρο και αφορά ένα κοινό μεγάλης ηλικίας.

Το «Annie», από την άλλη, είναι ένας θηλυκός ζαχαρωμένος Όλιβερ Τουίστ, ή καλύτερα μια Σταχτοπούτα με κόκκινα μαλλιά, σε παιδική ηλικία, που δεν γεννήθηκε τον μεσαίωνα στην Βόρεια Ευρώπη, αλλά το 1922 στην Αμερική.

Annie

Τη φιγούρα της Άννυ είχε, αρχικά, εμπνευστεί ο Χάρολντ Γκρέι (το 1924) φτιάχνοντας το κόμικ «Little Orphan Annie». Όταν η ιστορία έγινε μιούζικαλ, ανέβηκε το 1977 στο Μπρόντγουέη και από τότε δεν έχει σταματήσει να παίζεται σε διάφορα θέατρα του κόσμου. Μάλιστα, απέσπασε 7 βραβεία ΤΟΝΥ και 6 βραβεία κριτικών, ενώ δύο από τα τραγούδια του, το “Tommorow” και το “Hard-Knock Life”, θεωρούνται από τα πιο δημοφιλή τραγούδια μιούζικαλ. Μεταφέρθηκε με απόλυτη επιτυχία στον κινηματογράφο το 1982 από τον Τζον Χιούστον και αναμένεται να παρουσιαστεί ξανά στην μεγάλη οθόνη το 2014, με την Cameron Diaz στο ρόλο της κακιάς ιδιοκτήτριας ορφανοτροφείου.
Στην Νέα Υόρκη του 1930, αμέσως μετά το οικονομικό κραχ που άφησε άνεργους εκατοντάδες χιλιάδες Αμερικανούς, ένας δισεκατομυριούχος (Μιχάλης Χατζηγιάννης), αναθέτει στην γραμματέα του (Κατερίνα Παπουτσάκη) να επιλέξει ένα παιδί από ορφανοτροφείο, ώστε να φιλοξενηθεί στην έπαυλή του για τα Χριστούγεννα. Ο αυστηρός δισεκατομυριούχος ευαισθητοποιείται από την γλυκιά προσωπικότητα της Άννυ, και αποφασίζει να δώσει μια γερή αμοιβή στους γονείς -αν εμφανιστούν-, οι οποίοι την άφησαν μωρό στο ορφανοτροφείο με ένα μισό μενταγιόν ως σημάδι αναγνώρισης . Εκεί ξεκινούν τα προβλήματα, αλλά, αφού πρόκειται για μιούζικαλ, έχουμε happy end και έτσι υιοθετεί εκείνος την ορφανή, τελικά, Άννι. Πρόκειται για μία ιστορία που θέτει, εμμέσως, τα οικονομικά προβλήματα της εποχής, κυρίως, όμως, εκθειάζει την έννοια της αγάπης και της αισιόδοξης ματιάς πάνω στις δυσάρεστα καταστάσεις που υπάρχουν στην καθημερινότητά μας!

«Το μοναδικό αυτό μιούζικαλ ανεβαίνει σε μία δύσκολη (οικονομικά) εποχή, για να μας θυμίσει ότι μπορεί να υπάρξουν και λαμπερά πρόσωπα, αλλά και ιστορίες με happy end! Πρόκειται για το απόλυτο παραμύθι που εξυψώνει, όσο κανένα άλλο, την αξία της αγάπης», γράφει το Δελτίο τύπου, αλλά εγώ να σημειώσω εδώ, ότι σε δύσκολες εποχές πάντα επιλέγονται λαμπερά έργα, κωμωδίες, επιθεωρήσεις και υπερπαραγωγές (σαν αυτή, σαν το «Θα σε πάρω να φύγουμε» κ.α.) για να ξεχνιέται και κόσμος και να γελάει. Πράγμα, όχι κατακριτέο, αλλά λείπουν τα έργα που αφυπνίζουν, ή έστω δεν επιλέγονται από μεγάλες παραγωγές…

Είναι κρίμα που το έργο, ενώ μιλάει για μια εποχή (1933) που κλείνουν εργοστάσια και κόσμος μένει άνεργος και άστεγος, δεν έχει καμία αναφορά στο σήμερα (ότι, δηλαδή, έλειπε και από το ανέβασμα του «Το μεγάλο μας τσίρκο» πέρυσι).

Στο πολυτελές θέατρο του (“Ελληνικός Κόσμος”) παρακολούθησα μια υπερπαραγωγή με φαντασμαγορικά σκηνικά, πιστά στην εποχή και στην χώρα που εκτυλίσσεται η ιστορία. Καμία πρωτοτυπία ή εξιχρονισμός. Μάλιστα, δεν έφταναν τα μεγάλα θεατρικά ονόματα που επιλέχθηκαν για τους ρόλους, αλλά έδωσαν και τον πρώτο ανδρικό σε έναν ποπ τραγουδιστή, αγαπητό και στις μικρές ηλικίες, παρότι έχουμε εξαιρετικούς ηθοποιούς που χορεύουν και τραγουδούν και σίγουρα έχουν ανάγκη πιο πολύ ένα μισθό, από όσο ένα όνομα της μουσικής showbiz!

Ας τα πάρουμε με την σειρά: ο Χατζηγιάννης με εξέπληξε με την υποκριτική του, μια και ήταν αξιοπρεπέστατος για μη ηθοποιός. Ωστόσο, το γκριζάρισμα των μαλλιών του δεν ήταν ταίριαζε με το πρόσωπο και την σωματική του διάπλαση· Έμοιαζε πολύ πιο νέος από τον ρόλο και φυσικά δεν βοηθούσε και το ότι είναι αντικείμενο πόθου για την γραμματέα του.Επίσης, ήταν άκαμπτος σωματικά και, κυρίως,με απογοήτευσε μουσικά! Η Παπουτσάκη, δίπλα του, φάνταζε τραγουδίστρια όπερας, το ίδιο και ο Βασίλης Αξιώτης(Ρούσβελτ)! Ήξερα ότι η Παπουτσάκη τραγουδάει, αλλά δεν περίμενα τόσο καλές ερμηνείες στα τραγούδια! Να σημειώσω και την γεμάτη ενέργεια υποκριτική της.

Η Άννα Παναγιωτοπούλου (μοιράζεται τον ρόλο της διευθύντριας του ορφανοτροφείου με την Μίρκα Παπακωνσταντίνου) δυσκολεύεται, δικαιολογημένα, πια, λόγω ηλικίας, αλλά ομολογώ είχε πολύ μεγαλύτερη ενέργεια από την απογοητευτική καλοκαιρινή ερμηνεία της. Η Πηλιχού είχε δυνατότητες, αλλά μικρό ρόλο και πολύ άσχημα διδαγμένο από τον χορογράφο. Έκπληξη αποτέλεσε ο Αργύρης Αγγέλου. Ασχολείται χρόνια με τον χορό, αλλά ήξερα ότι ήταν νικητής του “Dancing with the stars”. Νομίζω, ότι όλοι μείναμε άναυδοι όταν χόρευε. Τέτοια ευλυγισία σε κάθε κομμάτι του σώματός του, μόνο από επαγγελματία χορευτή (και αν) θα περίμενα!

Τα κοριτσάκια, όπως ήταν φυσικό, έκλεβαν την παράσταση, ειδικά στις συγχρονισμένες χορογραφίες! Η διανομή στους παιδικούς ρόλους είναι πάντα διπλή, από τον νόμο. Η πρωταγωνίστρια Άννι, που είδα εγώ στην επίσημη πρεμιέρα, δυστυχώς πιεζόταν στις πάνω νότες και ήταν πολύ ενοχλητική η φωνή της. Το άλλο κοριτσάκι λένε ότι είναι καλύτερο, αλλά θεωρώ ότι δεν χρειαζόταν ούτε να την πιέσουν να φτάσει τόσο ψηλά, ούτε να είναι στη διαπασών τα μικρόφωνα!

Εξαιρετική, όμως, η δεκατετραμελής ορχήστρα που παίζει live.

Ένα υπερθέαμα για Χριστουγεννιάτικη έξοδο (για όσους θέλουν να δουν υπερθέαμα), που όμως θα μπορούσε και να έχει μειωθεί σε διάρκεια (πολλές στιγμές βαρέθηκα, ειδικά στο δεύτερο, αδύναμο, μέρος), αλλά, κυρίως, θα μπορούσε να έχει γίνει πιο σύγχρονο. Δεν είναι παιδικό έργο, ούτε όμως και μεγαλίστικο, ωστόσο προσφέρονται οικογενειακά πακέτα και εισιτήρια που κυμαίνονται από 8 έως 37 ευρώ!