Μάνα, είμαι στην τηλεόραση! Ένα κείμενο με την υπογραφή του Μάνου Αντώναρου… Αλήθειες…Αλήθειες…Αλήθειες!

Δεν θα σας πω για την Ζήνα και πόσο καιρό τη γνωρίζω και πώς εκτιμ… ΟΚ! Δεν θα σας πω, είπα… πήγαν να με παρασύρουν τα συναισθήματα μου για τη Ζην… ΟΚ! Σταματώ.
Γράφω εδώ γιατί θέλω να εκμεταλλευτώ το χώρο της… στον οποίο κάνουν βόλτα, όσοι αγαπούν την τηλεόραση… αλλά βασικά κάνουν βόλτα όσοι δεν κοιμούνται τα βράδια από την αγωνία τύπου: «Πω ρε μάνα μου, τι θα γράψει (αργά ή γρήγορα) αυτή (η Ζήνα) για μένα!»
Όπως γράφει και ξαναγράφει η Ζήνα, η ψυχανάλυση της άλλαξε τη ζωή… δλδ την οπτική γωνία που βλέπει τα πράγματα…. Ωχ… ωχ… μαύρο φίδι που τους έφαγε.
Ξέρετε,

δεν υπάρχει καλύτερη ψυχοθεραπεία από το γράψιμο.
Η αλήθεια είναι το καλύτερο ψυχοφάρμακο.
Εδώ λοιπόν είναι το κοινό που θέλω να διαβάσει την άποψη μου για τους ανθρώπους της τηλεόρασης ….την οποία είχα την τύχη να εγκαταλείψω, την εποχή που οι άνθρωποι της τουλάχιστον χαμογελούσαν.
Και μιας και ο χώρος είναι φαν της ψυχανάλυσης, ας το πάμε απ’ αυτό το μονοπάτι.
Καταρχάς πρέπει να πάμε πίσω στο 1989… τότε που άρχισαν όλα… Η ιδιωτική τηλεόραση ξεκίνησε βασικά από τους ανθρώπους που είχαν στελεχώσει τον 9,84 τον πρώτο ιδιωτικό (δημοτικό) ραδιοφωνικό σταθμό. Μιλάμε για ακροαματικότητες που άγγιζαν το 90%… όταν σήμερα κάνουν πάρτι αν πιάσουν το 8%… Ήμουν εκεί… ανάμεσά τους κι εγώ… Βασικά τους ξέρω έναν-έναν και μία-μία από άσχετη στιγμή της ζωής τους… τότε που δεν «φυλαγόντουσαν» και δεν είχαν καμία εξουσία… Τον Χατζηνικολάου, τον Ρουσόπουλο, τον Ευαγγελάτο, τον Παναγιωτόπουλο, την Μπήλιω, τον Αυτιά, τον Μητσικώστα, τον Μπέζο, τον Σπύρο Παπαδόπουλο, τη Δημητρα Παπαδοπούλου, τον Ιάσονα Τριανταφυλλίδη, τον Πυριόχο, τον Κούλογλου, τον Ψαριανό, τον Ταγματάρχη, τον Λάλα… κι άλλους που ξεχνάω…
Ξέρω π.χ. τον Αυτιά, από τότε που εκφωνούσε το δελτίο στα μεσάνυχτα στο ραδιόφωνο με κουστουμάκι και γραβατούλα με φωνή που έτρεμε από αγωνία… Κοκκίνιζε από ντροπή κάθε φορά που’χα κάποια καλεσμένη στο studio και έλεγα κάποια χαριτωμενιά για να τον κάνω ναι νιώσει άνετα Τον ίδιο Αυτιά, που χρόνια μετα τον συνάντησα έξω από τον ΣΚΑΙ… μόλις είχα αγοράσει ένα Fiat Punto… Τον φώναξα:
-Γιωργάκη! (Ουψ! Λάθος μου!… Γιωργάκη… τον κύριο Αυτιά;)
Με πλησίασε και άρχισε τα μεγαλόσχημα (όσοι τον ξέρουν θα γελάνε)
-Άρχοντα μου! Μέγιστε! Αυτοκράτορα της Ενημέρωσης… Ωραίο αυτοκινητάκι; Τι είναι;
-Fiat Punto…
-Ωραίο… λέω να πάρω κι εγώ ένα τέτοιο για το χωριό.
(…..)
Ο ίδιος Αυτιάς που κοκκίνιζε μπροστά στην οποιαδήποτε κοπέλα… φυσικό ήταν… το παιδί που ‘χε έρθει από την επαρχία…. Μην τα ισοπεδώνουμε όλα…. Όμως ήταν ο ίδιος Αυτιάς που μερικά χρόνια αργότερα δημοσίως (δλδ στην τηλεόραση) ενώπιον μερικών εκατοντάδων χιλιάδων γυναικών (έτσι δεν είναι;) αντιμετώπιζε τις (χαχαχαχαχαχα) συμπαρουσιάστριες του σαν γλάστρες.
Μα τι συνέβη;
Η σφαλιάρα της αναγνωρισιμότητας!
Αυτό συνέβη.
Την παθαίνουν οι 11 στους 10. Άλλοι σε βαριά μορφή,  άλλοι σε πιο ελαφριά.
Έχω δει με τα ίδια μου ματάκια γνωστό άνκορμαν στην παραλία να βγάζει τα μαύρα του γυαλιά και να