Αυτή είναι η αλήθεια της τηλεόρασης,.. Με προδοσία, ένα «σπασμένο» τηλέφωνο και πολύ παρασκήνιο

Η Ζήνα Κουτσελίνη γράφει:
«Ένα βράδυ,  ακριβώς στα μέσα του Ιουλίου,  θα γιορτάζαμε την επέτειο του γάμου μας,  με τον Αντωνάκη μου,  σε ένα in στέκι του Κολωνακίου. Το είχε οργανώσει ο σύζυγος, μια εβδομάδα πριν, με κάθε λεπτομέρεια. Είχαμε τραπέζι ρεζερβέ και η σαμπάνια μας περίμενε, σαν τις σαπουνόπερες που έβλεπα στην τηλεόραση και πάντα με γοήτευε η συγκεκριμένη σκηνή. Ονειρευόμουν συνεχώς το ρόλο της πρωταγωνίστριας που πίνει σαμπάνια στην υγεία της αιώνιας αγάπης τους με τον ιππότη συμπρωταγωνιστή της. Την είχα μελετήσει πολύ καλά τη σκηνή. Δεν θα χρειαζόμουν τη βοήθεια σκηνοθέτη,

όπως πολλοί παρουσιαστές και παρουσιάστριες που όταν καβαλήσουν ξεχνούν  ποιος τους  έδειξε τι είναι κάμερα και πως μπορούν να μαγέψουν το φακό. Αρκούνται στο να δίνουν εντολές από το πλατό, στον ίδιο σκηνοθέτη που πριν ένα χρόνο άναβαν κερί στο όνομά του. Του κάνουν υποδείξεις σα να πρόκειται για νεοσύλλεκτο στρατιώτη στο δικό τους στρατόπεδο, την εκπομπή,  κι ας έχει στην πλάτη του τουλάχιστον μια εικοσαετή καριέρα.
Εκείνο ακριβώς το βράδυ που εγώ έκανα την πρωταγωνίστρια και ο Αντώνης τον συμπρωταγωνιστή μου, μας φέρθηκαν σα να ήμασταν δευτεραγωνιστές. Ήμασταν για εκείνους ο κύριος και η κυρία Κοκοβίκου. Μήπως δεν ήταν και η αλήθεια;
Μας στρίμωξαν σε ένα μικρό τραπέζι στην αυλή του μαγαζιού και ίσα ίσα που χωρούσαμε.  Τα νεύρα μου δεν ήταν και στην καλύτερή τους φάση. Γιατί τον είχα αφήσει να τα κανονίσει μόνος του;  Γιατί δεν χρησιμοποίησα τις γνωριμίες μου (που δεν είχα); Δεν ήθελα όμως να του χαλάσω τη βραδιά. Απέκτησα  αυτό το μόνιμο χαμόγελο που διαθέτουν κάποιες παρουσιάστριες όταν συνεχίζουν να επιμένουν ότι δεν έχουν κάνει πλαστική ή κάποιο μπότοξ, ενώ έχει αλλάξει τελείως η εικόνα τους.  Είναι άλλες.
Χαλάρωσα και με χαμόγελο κοσμικής κυρίας  έπινα σαμπάνια,  όταν ξαφνικά η βραδιά άρχισε να αποκτά μεγαλύτερο ενδιαφέρον από το λόγο που βρεθήκαμε σε εκείνο το χώρο. Ακριβώς στα δεξιά μας, στριμωγμένοι δύο άντρες ξεκίνησαν μια κουβέντα που μόνο αδιάφορη δεν μπορούσε να με αφήσει εκείνη την ζεστή βραδιά. Κανένα σημάδι δροσιάς. Καύσωνας.
Τους είδα που μπήκαν στο μαγαζί αλλά δεν φαντάστηκα ότι οι δύο αυτοί κύριοι θα κάθονταν ακριβώς δίπλα μας. Ήμουν σίγουρη ότι θα είχαν μεγαλύτερο μέσον από τον Αντώνη μου και θα τους έβαζαν σε κεντρικότερο  τραπέζι. Έπεσα έξω. Ξαφνικά ο σύζυγος μου, μου έκλεισε το μάτι και με ύφος πολλών καρδιναλίων μου είπε ότι καθόμαστε στο καλύτερο τραπέζι και πως άδικα γκρίνιαζα.
Εγώ ως κυρία Κοκοβίκου, είχα ύφος σταρ πια. Καθόμουν δίπλα σε δύο μεγαλοδημοσιογράφους-τους λες και μεγαλοκαρχαρίες-  και μπορούσα να συμμετέχω άνετα στην κουβέντα τους. Τόσο στριμωγμένοι ήμασταν.
Ήταν τραπέζι για τέσσερις, που το χώρισαν στα δύο. Η μία πλευρά που καθόμουν εγώ και ο ένας από τους δύο τηλεοπτικούς αστέρες, ήταν καναπές. Μπορούσα άνετα να πω στους φίλους μου, ότι ήμασταν στην ίδια παρέα. Αχ,  να μην έχω μαζί μου μια φωτογραφική μηχανή να φωτογραφηθώ δίπλα τους, ως κυρία Κοκοβίκου. Πάλι γκρίνιαξα στον Αντώνη, που δεν φ