Το επιλεκτικό μας αίσθημα δικαιοσύνης

Γράφει ο Δημήτρης Αγγελής

Δύο ξεχωριστές περιπτώσεις για τους ακοίμητους υπερασπιστές της δικαιοσύνης μας, δύο μέτρα και δύο σταθμά για δύο ΑΝΑΛΟΓΕΣ αλλά ΟΧΙ ΙΔΙΕΣ υποθέσεις: ο αντιεξουσιαστής Σακκάς που ΑΔΙΚΩΣ πλέον κρατείται (με απεργία πείνας απ’ την οποία φαίνεται ότι κινδυνεύει) και η σύζυγος Τσοχατζόπουλου Σταμάτη, που επίσης ΑΔΙΚΩΣ κρατείται προκειμένου να μη διαφύγει στο εξωτερικό (με ανήλικο παιδί

Πέρα από την ολοφάνερη αδικία του πράγματος: Ο ένας αντιπροσωπεύει το σε αυξημένη πάντοτε επαγρύπνηση αριστερό άλλοθι μιας βαθύτατα συντηρητικής κοινωνίας, γι’ αυτό τον στηρίζουμε. Αν βγει απ’ τη φυλακή πιθανότατα θα φτιάχνει βόμβες και θα ληστεύει τράπεζες. Η άλλη αντιπροσωπεύει ό,τι περισσότερο φθονεί η ίδια κοινωνία, τη λαϊκή γκόμενα που βρέθηκε πλάι στο κατεξοχήν σύμβολο της αρπαχτής (διαχρονικό πρότυπο του μέσου Έλληνα κι ας λένε), γι’ αυτό δεν τη στηρίζουμε. Αν βγει απ’ τη φυλακή είναι αρκετά πιθανό θα διαφύγει και ν’ αξιοποιήσει κάποιον άγνωστο τραπεζικό λογαριασμό του συζύγου της. Στου πρώτου τη θέση δύσκολα θα βρισκόταν ο μέσος Έλληνας, οι αντιεξουσιαστές με εξοπλισμένη γιάφκα παραμένουν μειοψηφία. Στης δεύτερης τη θέση εύκολα θα κατέληγαν πολλοί/ές, ακόμα στα λαμέ περιοδικά κυκλοφορούν λίστες με τους περιζήτητους εργένηδες για να πιάσεις την καλή.

Να το πούμε κι αλλιώς, για να δούμε την ουσία του πράγματος: ο πρώτος θέλει να μας επιβάλλει σώνει και καλά (δηλαδή φασιστικά: ως προς τους σκοπούς τους δεν διαφέρουν ιδιαίτερα οι χρυσαυγίτες από τους αντιεξουσιαστές) την ιδέα που έχει για την ιδανική κοινωνία. Η δεύτερη θέλει απλώς να επιβάλει τον εαυτούλη της, η ιδανική κοινωνία είναι γι’ αυτήν ατομική υπόθεση, είναι ο τύπος του καταναλωτικού μαζανθρώπου στον οποίο οφείλεται η κρίση. Στις υποθέσεις τους με τη δικαιοσύνη αδικούνται και οι δύο, παρ’ όλο που με την πολιτεία τους έχουν δείξει ότι δεν σέβονται τη δικαιοσύνη ούτε κανέναν συμπολίτη τους. Η δικαιοσύνη όμως οφείλει να σέβεται τα δικαιώματά τους, αυτό θα πει ευνομούμενο κράτος.

Κανονικά λοιπόν αν βγει ο ένας πρέπει να βγει και ο άλλος. Ισχύουν όμως εδώ δύο μέτρα και δύο σταθμά για δύο ανθρώπους που ουσιαστικά δεν διαφέρουν και πολύ, δυο εκπεσόντα κακομαθημένα είναι από μια πρώην κοινωνία ευμάρειας, που απλώς εκφράζουν τα εγωιστικά “θέλω” τους διαφορετικά. Μπορεί και να κάνω λάθος, από τη συμπεριφορά όμως της κοινής γνώμης μου μοιάζει ότι πρώτα πρώτα εμείς οι ίδιοι που διαμαρτυρόμαστε δεν έχουμε καθόλου αίσθημα δικαίου.

To διαβάσαμε στο manifesto