Τατουάζ: Τα «χτύπησα» για να μην ξεχνώ…

Το τατουάζ δεν το χτυπάς όποτε να είναι. Δεν είναι ζωγραφιά, δεν είναι henna. Θα σε ακολουθεί μια ολόκληρη ζωή. Διαλέγεις στιγμές που δεν θες να ξεχάσεις. Άλλοτε καλές, άλλοτε κακές… Αυτό έκανα πάλι προχθές.

Από τον Πέτρο Κωστόπουλο

Μου ξανάρθε πάλι, μετά από μερικά χρόνια. Είχα ξεκινήσει τα τατουάζ πριν από 26 χρόνια, τότε που ξεκίναγα μια άλλη επαγγελματική ζωή. Εκείνη την εποχή οι πιο πολλοί γύρω μου είχαν την εντύπωση ότι το τατουάζ το κάνει ένα παράνομος, ένας rock

and roll σταρ, ένας hell angel ή ένα πρεζόνι. Θυμάμαι στο γυμναστήριο, που δεν μπορούσε να κρυφτεί (και γιατί άλλωστε), διάφορους τύπους να μου λένε «και τι θα κάνεις αν μια μέρα δεν θα πρέπει να το έχεις;»… Από τότε, κάθε μερικά χρόνια σε σημαντικές στιγμές της ζωής μου, «χτύπαγα» και από ένα. Μέχρι προχθές είχα φτάσει στον αριθμό έξι. Προχθές μου ξαναήρθε. Αυτή τη φορά τα κίνητρα ήταν τρία. Ένα ήταν ο γιος μου (για να μην νομίζεται ήδη έχω για τη γυναίκα μου και τις κόρες μου), το μεγάλο. Και άλλα δύο: το ένα ήθελα να μου θυμίζει τις χειρότερες μέρες τις ζωής μου, που πέρασα (και περνάω) εδώ και ενάμιση χρόνο. Θα μου πεις γιατί να θυμάσαι τα κακά σε μια μελλοντική εποχή, όταν έχουν περάσει. Γιατί με τα χρόνια κατάλαβα ότι δεν πρέπει να ξεχνάς τα άσχημα που σου συμβαίνουν. Η πληγή μπορεί να κλείνει αλλά πάντα πρέπει να έχει ένα σημάδι που να σου θυμίζει αυτά που έζησες. Άλλωστε τα σημάδια αυτά ούτε με πλαστική δεν φεύγουν… Και χρειάζονται. Τα κοιτάς, σκέφτεσαι, θυμάσαι και υπάρχει καμιά πιθανότητα, παρότι οι άνθρωποι είμαστε αδιόρθωτοι, να μην οδηγηθείς στα ίδια λάθη. Το τρίτο το χτύπησα για να μου δίνω θάρρος, να το κοιτάζω και να βλέπω και την αισιόδοξη πλευρά των πραγμάτων. Να αυτοντοπάρομαι, γιατί το έχω ανάγκη. Είναι πρώτη φορά που είχα πάρει την απόφαση να κάνω τατουάζ με φράσεις. Διάλεξα τα λατινικά γράμματα και φράσεις, γιατί μου κάνουν πιο πολεμικές. Η ατμόσφαιρα που ζούμε άλλωστε, είναι ατμόσφαιρα χαρακωμάτων, μετωπικών συγκρούσεων και ανταρτοπολέμου κάθε μέρα. Πέρα από αυτά μου αρέσει αυτό το body «painting». Μου αρέσει η αισθητική των τατουάζ, έστω κι αν δεν πάει σε όλους. Άλλωστε σαν τέχνη μετράει αιώνας από την Ασία μέχρι την Αφρική. Και στο φινάλε στα έργα τα καουμπόικα που έβλεπα μικρός πάντα ήμουν με τους Ινδιάνους.

Έτσι προχθές το απόγευμα πήγα στο Παγκράτι, στο Fetish INK και κάθισα ένα 6ωρο. Πέρασα ωραία με τον Abe, και τους δύο Άκηδες, τον φίλο μου και τον πιτσιρικά καλλιτέχνη. «Χτύπαγε» ο Abe τον Άκη, «χτύπαγε» ο άλλος Άκης εμένα. Όταν τελείωσαν τον Άκη, πήρε ο καθένας από ένα χέρι μου και μου βάραγε από μια φράση. Πλάκα είχε, σαν να είχα πάει σε μανικουρίστ πεντικιουρίστ ήμουν. Κατεβάζαμε στο youtube ότι μας καθόταν από χαρντροκιές μέχρι κουκουρούκου ντίσκο, λέγαμε και καμιά μαλακία και περάσαμε ένα υπέροχο 6ωρο. Γιατί και τα δύο παλικάρια είναι πάρα πολύ ωραίοι τύποι – και ο Abe και ο Άκης.

Όταν τελείωσα είχα ένα τράβηγμα στο μυαλό μου και σκεφτόμουν όταν πήγαινα σπίτι μην φάω κανένα κράξιμο από τη γυναίκα μου. Όχι για αυτά που έ