Στον κόσμο του “Mission Impossible”

Είδαμε το Mission Impossible “Πρωτόκολλο: Φάντασμα” μία μέρα πριν την από επίσημη πρεμιέρα του. Με πρόσκληση από την BMW. Που τελικά λέει περισσότερο απ’ την ταινία.

Από τον Γιάννη Κωνσταντόπουλο

Εντάξει, το ξέρεις ότι δεν πας να δεις το απαύγασμα της κινηματογραφικής τέχνης αλλά να κουλάρεις για μια-δυο ώρες με τον Ίθαν Χαντ, ο οποίος κάνει στη μεγάλη οθόνη τα αδύνατα δυνατά στο “Ghost Protocol” που είναι το τέταρτο κατά σειρά σίκουελ του “Mission Impossible”. Να σας πω την αλήθεια, τα προηγούμενα είχαν περισσότερο

νεύρο. Ειδικά η 1η που είχε σκηνοθετήσει ο Ντε Πάλμα -και κατά την ταπεινή γνώμη ως απλού θεατή και καμία σχέση με κριτικό- ήταν καλύτερη και από Τζέϊμς Μποντ. Τουλάχιστον επί Μπρόσναν…

Στο “Πρωτόκολλο: Φάντασμα” υπάρχουν τα κλασικά πολύ γρήγορα πλάνα, σχετικό ξύλο, όχι τρομερά πράγματα αλλά με ωραίο ρυθμό. Όπως εκεί ειδικά που αποφυλακίζεται ο Κρουζ από τις ρώσικες φυλακές. Πάντως η πιο wow σκηνή είναι αυτή που σκαρφαλώνει στο γυάλινο ουρανοξύστη με κάτι γάντια τύπου Spiderman που κολλάνε στο τζάμι. Τελικά το ένα του χαλάει αποδεικνύοντας πως ακόμα και τα πιο προχωρημένα gadgets μπορεί να σου βγουν σκάρτα. Και χωρίς εγγύηση την ώρα που κρέμεσαι στο κενό. Ακόμα όμως και αυτή η γκαντεμιά είναι μια καλή ευκαιρία για να γίνει μια σχεδόν ναρκισσιστική αποτύπωση των γραμμωμένων δικεφάλων του Κρουζ, ο οποίος είναι όσο χρειάζεται χτισμένος και με αδιάβλητα σκούρο μαλλί… Παρακάτω μένει και γυμνός. Πάνω από τη μέση εννοείται, εδώ δεν είναι τα “Μάτια Ερμητικά Κλειστά”. Είναι ταινία για την οικογένεια. Με πολλά κοντινά πλάνα στον Κρουζ και πολύ λιγότερα στην συμπρωταγωνίστρια Πόλα Πάτον που όπως εύστοχα παρατήρησε η κυρία δεξιά μου “φέρνει προς το τσουπωτό”.

Η πρόσκληση όπως είπα και παραπάνω ήταν από την BMW, η οποία προφανώς έχωσε αρκετό χρήμα για να μπουν τα αυτοκίνητα της στο φιλμ. Υπάρχει ένα κυνηγητό αλλά εξελίσσεται μέσα σε μια αμμοθύελλα που πλήττει εκείνη τη στιγμή το Ντουμπάϊ και δεν πολυκαταλαβαίνεις τι ακριβώς οδηγεί ο Κρουζ. Ο κακός οδηγούσε μια X5. Ο καλός, ευπειθώς αναφέρω, πως ήταν μια BMW 6 series που την τελευταία φορά που την οδήγησα θυμάμαι δυο πράγματα. Το πρώτο είναι το φανταστικό εσωτερικό της και το δεύτερο η απρόσμενη οικονομία της. Α, και ότι από μπροστά θυμίζει τη φάτσα από τα Angry Bird. Μπορείς να διαβάσεις γι αυτήν εδώ.

Πίσω στην ταινία, όμως. Ένα θεματάκι λοιπόν είχε και το σενάριο. Ειδικά όταν μπαίνει στο προσκήνιο ο κίνδυνος του πυρηνικού ολέθρου. Αυτός ήταν ένα φόβος των ‘80s, τότε που αγρυπνούσαν οι ειδήσεις για το αν ο Ρίγκαν θα τα ‘παιρνε στο κρανίο και θα θυμόταν τους παλιοκομμουνιστές. Θεωρώ θα ήταν πιο μοντέρνο να έπαιζε, ας πούμε ο φόβος της παγκόσμιας οικονομικής κατάρρευσης και το κυνήγι των χαμένων κωδικών που θα μας έκαναν ξαφνικά όλους δούλους μιας διεφθαρμένης ελίτ. Θα ήταν και πιο κοντά σε real life συνθήκες, βρε αδερφέ. Με τόση ανδρεία πάντως μπορείς να φτιάξεις ένα βασικό ηθικοπλαστικό κορμό. Όπως το να μην απογοητεύεσαι αν σου χαλάσει το gadget. Να κάνεις προπόν