Στην πολιτική όλα κρίνονται εκ του αποτελέσματος

Γράφει ο Όμηρος Δ.Τσάπαλος

Τέλος καλό όλα καλά. Οι Καθηγητές αποφάσισαν αργά χθες το βράδυ να μην προχωρήσουν τελικά σε απεργιακές κινητοποιήσεις εν μέσω των πανελλαδικών εξετάσεων.

Θα έλεγε κανείς ότι η κοινή λογική είναι τελικά αυτή που επικράτησε, έστω και την ύστατη ώρα. Όμως για να φτάσουμε σε αυτή την κατάληξη, χρειάστηκε μια ακόμη επιστράτευση, αλλεπάλληλες

ρητές δηλώσεις του Πρωθυπουργού οτι οι εξετάσεις θα γίνουν ο κόσμος να χαλάσει, εναντίωση της ΑΔΕΔΥ απέναντι στα σχέδια της ΟΛΜΕ, και την Κοινωνία να αγωνιά και να εκφράζει με συντριπτικά ποσοστά μέσω δημοσκοπήσεων την πλήρη αντίθεση της στην απεργία των Καθηγητών.

Και το ερώτημα που γεννάται είναι αν χωρίς την πολιτική επιστράτευση και την απειλή της απόλυσης οι Καθηγητές θα είχαν αποφασίσει να κάνουν ένα βήμα πίσω. Η απάντηση είναι προφανής. Το συγκεκριμένο μέτρο ήταν το αναγκαίο κακό προκειμένου να μιλάμε για ομαλή διεξαγωγή των εξετάσεων. Σε καμία περίπτωση, λαμβάνοντας υπόψιν τον διαχρονικό τρόπο αντίδρασης και συμπεριφοράς των συνδικαλιστών και δη της ΟΛΜΕ, οι εξετάσεις δεν θα γίνονταν απρόσκοπτα αν προηγουμένως η Κυβέρνηση δεν είχε χρησιμοποιήσει νομικά όπλα και πολιτική ρητορική τέτοια που δεν θα άφηναν περιθώρια ελιγμών στους Καθηγητές. Με αυτόν τον τρόπο οι τελευταίοι αυτοπαγιδεύτηκαν μπροστά στο δίλημμα να εναντιωθούν στην Κυβέρνηση, την κοινωνία και την κοινή λογική ή να σταματήσουν μια ώρα αρχύτερα ηττημένοι, διαιρεμένοι και προφανώς ταπεινωμένοι. Επέλεξαν το δεύτερο τελικά…

Η Κυβέρνηση κατάλαβε εξ αρχής ότι δεν υπάρχει περιθώριο συνεννόησης με τους συνδικαλιστές. Οι τελευταίοι ήταν εξ αρχής αντίθετοι στο να συμφωνήσουν σε πράγματα αυτονόητα όπως η αξιολόγηση ή το να δουλεύουν 2 ώρες παραπάνω την εβδομάδα, όπως όλοι οι άλλοι ευρωπαίοι συνάδελφοι τους… Από την όλη ιστορία φάνηκε ξεκάθαρα ότι τελικά οι φωνές, οι αντιδράσεις, οι απανωτές δηλώσεις αγανάκτησης και οι απειλές των Καθηγητών στερούνταν ισχυρής ηθικής βάσης αλλά και αποδοχής από το λεγόμενο συνδικαλιστικό κίνημα. Και εδώ που τα λέμε, το μόνο που αποδείχθηκε τελικά είναι ότι το λεγόμενο συνδικαλιστικό κίνημα δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας βασιλιάς ολίγον γυμνός, ένα κατακερματισμένο μωσαϊκό συμφερόντων των κάθε λογής συντεχνιών. Δεν φάνηκε να υπάρχει μαζικό κίνημα, συνδικαλιστικό κίνημα, ή κοινωνική υποστήριξη των αιτημάτων των συνδικαλιστών. Η ΟΛΜΕ έλεγε άλλα, η ΑΔΕΔΥ προέτρεπε άλλα και το ΠΑΜΕ αντιπρότεινε άλλα. Αυτό που βγήκε τελικά προς τα έξω είναι ότι μερικές εκατοντάδες συνδικαλιστών καπελώνουν τα αιτήματα και τα δικαιώματα των εργαζομένων που υποτίθεται ότι εκπροσωπούν χωρίς να λογαριάζουν την περιρρέουσα ατμόσφαιρα και τις συνέπειες των πράξεων τους. Φάνηκε ότι δεν προάγουν τον διάλογο παρά μόνο τον ωμό εκβιασμό για την άμεση ικανοποίηση των ούτως ή άλλως παράλογων απαιτήσεων τους. Η Κοινωνία το κατάλαβε νωρίς και για αυτό με την στάση της οδήγησε τους συνδικαλιστές σε απομόνωση και στο τέλος σε στρατηγική ήττα.

Στην πολιτική όλοι και όλα κρίνονται εκ του αποτελέσματος. Το σημαντικό από την όλη ιστορία είναι ότι τελικά τα παιδιά θα δώσουν κανονικά τις εξετάσεις τους και το ψυχολογικό τους δράμα θα τελειώσει γρήγορα. Αυτό έχει σημασία. Όλα τα άλλα θα γραφτούν απλά στην ιστορία ως μια ακόμη περίπτωση συνδικαλιστικής ασυνεννοησίας, συντεχνιακής σκοπιμότητας και κοινωνικής εναντίωσης απέναντι στο παράλογο…