Σχέδια εν όψει του Μαΐου…

Πολλοί διερωτώνται γιατί ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος σήκωσαν τόσο ψηλά τους τόνους προς την τρόικα, γιατί έβαλαν διάφορες «κόκκινες γραμμές» με ανελαστικό τρόπο και γιατί προτάσσουν σαφώς την έννοια της «πολιτικής διαπραγμάτευσης» δημιουργώντας μάλιστα συνθήκες «ανένδοτης» στάσης. Προφανώς εξαντλήθηκαν τα όρια αντοχής της ελληνικής κοινωνίας, ενώ παράλληλα «σέρνεται»

χωρίς εμφανή διέξοδο η κατάσταση στην οικονομία. Αλλά αυτό δεν είναι καινούργιο, ίσχυε όταν ελήφθησαν και τα προηγούμενα μέτρα, που εκινούντο στο ίδιο μήκος κύματος με τα προηγούμενα κ.ο.κ.

Γράφει ο Παναγιώτης Παναγιώτου

Υπάρχει όμως μια ειδοποιός διαφορά με δυο σκέλη: Πρώτον, ένα οικονομικό, το «πρωτογενές πλεόνασμα». Όσο μικρό και αν είναι, ασταθές, ή ακόμα και με κάποια στοιχεία «δημιουργικής λογιστικής», συνιστά κι αν «κόστισε» πολύ ακριβά στους Έλληνες... Είναι επιχείρημα. Δεν σε βγάζει «αυτομάτως» από την κρίση. Δίνει όμως δυνατότητες χειρισμών με αρκετό εύρος. Άρα είναι «διαπραγματεύσιμο χαρτί». Το δεύτερο σκέλος είναι πολιτικό. Σε επτά μήνες έχουμε ευρωεκλογές, με εξαιρετικά ενισχυμένα εσωτερικά πολιτικά χαρακτηριστικά γνωρίσματα. Εάν κερδίσει η κυβέρνηση, κανένα πρόβλημα. Εάν υπάρξει περίπου «ισόπαλο αποτέλεσμα», ευνοείται και «αγοράζει χρόνο». Αν χάσει όμως κάτι που οι σοβαροί ερευνητές της κοινής γνώμης, σε ιδιωτικές συζητήσεις, θεωρούν το πλέον πιθανό, πηγαίνουμε σε μια ριζική ανατροπή των πολιτικών δεδομένων της χώρας.

Νομίζω ότι αυτά εξηγούν επαρκώς τους υψηλούς τόνους του Σαμαρά και του Βενιζέλου. Στην ουσία ζητούν από τους εταίρους – δανειστές ένα νέο «πλαίσιο» που να τους δίνει προϋποθέσεις για την εκλογική μάχη του Μαϊου. Για ευρωπαϊκούς λόγους, δεν είναι εύκολο. Η καθυστέρηση είναι στοιχείο της γερμανικής στρατηγικής. Και κυρίως δεν έχουν ακόμα ξεκαθαρίσει τι θέλουν να κάνουν...

Άρα ίσως πάμε για Ιούνιο, οπότε έχουμε πρόβλημα. Τέλος, φαίνεται να μην είναι άσχετη, με μια άλλη ανάγνωση των πιθανών εξελίξεων, ούτε η στάση Αβραμόπουλου και άλλων κορυφαίων στελεχών της Κεντροδεξιάς (Καραμανλικοί, Ντόρα κ. λπ.), ούτε η επιμονή Κουβέλη για έναν «τρίτο προοδευτικό πόλο», αυτοπροσδιοριζόμενο εκτός της παρούσας κυβερνητικής πολιτικής, καθώς δίνουν ένα ευρύτερο φάσμα δυνατοτήτων και επιλογών...

Το διαβάσααμε στο Έθνος

Φωτογραφία: Eurokinissi