Όταν κατακτήσαμε την Ευρώπη…

Για τους Αμερικανούς είναι η Ημέρα της Ανεξαρτησίας και το γιορτάζουν με βεγγαλικά. Όπως κάναμε και εμείς πριν από 8 χρόνια, αλλά για άλλους λόγους – στις 4 Ιουλίου ο Ζαγοράκης, ο Χαριστέας, ο Μπασινάς και τα άλλα παιδιά κατακτούσαν την κορυφή του Ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. 

Όταν στις 12 Ιουνίου του 2004 ξεκινούσε το ταξίδι της Ελλάδας στα γήπεδα της Πορτογαλίας, οι περισσότεροι (αν όχι όλοι) πίστευαν ότι θα ήταν πολύ σύντομο – δηλαδή δεν θα κράταγε περισσότερο από 3 αγώνες. Άλλωστε η Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου δεν μας είχε μάθει στις χαρές (για αυτό το ρόλο υπήρχε η ομάδα μπάσκετ). Και πιστεύω ότι ακόμα και όταν κερδίζαμε στην πρεμιέρα την Πορτογαλία με 2-1 πάλι κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί που θα μπορούσε να φτάσει αυτή η ομάδα. Και όμως, στις 4 Ιουλίου, τα πράγματα έμοιαζαν πολύ διαφορετικά.

Ναι μεν, πάλι η Πορτογαλία αντίπαλός μας, αλλά τα δεδομένα είχαν αλλάξει – η Εθνική είχε κάνει μια ξέφρενη πορεία, αφήνοντας αρχικά Ισπανία (!) και Ρωσία εκτός της φάσης των “8″ και στη συνέχεια κερδίζοντας στους νοκ άουτ αγώνες τη Γαλλία και την Τσεχία. Και όλοι μας κατά βάθος θέλαμε το θαύμα, θέλαμε να κάνουμε όλη την Ευρώπη να παραμιλάει, θέλαμε την κούπα στην Ελλάδα. Και αυτή ήρθε με το γκολ του Άγγελου Χαριστέα στο 57′, που μας έστειλε όλους στον 7ο ουρανό…

Οι παίκτες και το τεχνικό τιμ, με πρωτεργάτη τον Ότο Ρεχάγκελ, πανηγύριζαν σαν μικρά παιδιά μέσα στο γήπεδο, στις κερκίδες οι θεατές παραληρούσαν και στην Ελλάδα οι πλατείες γέμισαν με κόσμο, το βράδυ έγινε μέρα από τα βεγγαλικά και όλοι μας μια μεγάλη παρέα να πανηγυρίζουμε το θαύμα. Και όσα χρόνια κι αν περάσουν, είναι από τις στιγμές που δεν ξεχνιούνται και η λάμψη τους δεν χάνεται. Γιατί πολύ απλά στις 4 Ιουλίου η Ελλάδα ήταν στην κορυφή της Ευρώπης…