Οι στίχοι που κάνουν τον Παντελίδη να μοιάζει διανοούμενος

Η ρίμα «γκόμενα-κατεχόμενα» δεν είναι τόσο προσβλητική, όσο γελοία. Όχι όμως τόσο γελοία, όσο χιλιάδες άλλες που έχουν ματώσει τ’ αυτιά μας, βγαλμένες απευθείας από το μεγάλο «βιβλίο των ομοιοκαταληξιών».

Διαλέγει ο Γιάννης Τσαούσης

Η σωστή ρίμα είναι το πολυτιμότερο όπλο κάθε στιχουργού. Ταλαντούχου και ατάλαντου. Αλλά επειδή εμείς εδώ είμαστε -εκτός των άλλων προτερημάτων μας- μεγάλοι γλωσσοπλάστες και λεξοποιοί, οι δικοί μας στιχουργοί «του έχουν δώσει να καταλάβει» επανειλημμένα. Στην ελληνική στιχουργική παράδοση η γλώσσα έχει καυλαντιστεί πολύ λιγότερο απ’ όσο

έχει γελοιοποιηθεί, ξεφτιλιστεί ή βιαστεί, στην απέλπιδα προσπάθεια ανθρώπων να τους παίξουν τα ραδιόφωνα ή να μαζέψουν κόσμο στο μαγαζί που εμφανίζονται. Πάντα με το πρόσχημα της «πλάκας» ή της «ποιητικής αδείας», ιδού μερικοί από τους στίχους που ξέφυγαν τόσο από τη νόρμα και τη «γλωσσική τάξη», που διαβάζοντάς τους ο Παντελής μπορεί αυτοδικαίως να αιτηθεί τη μετονομασία της ακαδημίας Πλάτωνος σε «Ακαδημία Παντελίδη».

-«Κι είναι δειλός του Σαββάτου ο πηλός» (Λίνα Νικολακοπούλου, 1994, για το τραγούδι «Κοίτα-κοίτα» που ερμήνευσε ο Αλκίνοος Ιωαννίδης)

-«Την είχα άχτι, την είχα άχτι, τώρα την έχω μόνο σε στάχτη, μέσα στο τσίγκινο κουτί, που φύλαγε τα μπικουτί» (Δημήτρης Σταρόβας για το τραγούδι «Την είχα άχτι», που -περιέργως πως- δεν ξεσήκωσε θύελλα διαμαρτυριών από τους παπάδες)

-«Χωρίσαμε για μια μπουγάτσα, που σου ‘φερα να γλυκαθείς, κι εσύ για να μ’ εκδικηθείς, με πέταξες απ’ την ταράτσα» (Μαριανίνα Κριεζή, 1990, για το τραγούδι «Για μια μπουγάτσα» που ερμήνευσε η Μαργαρίτα Ζορμπαλά)

-«Σταμάτα να γκρινιάζεις, να χαρείς, να μου πετάς συσκευασίες μαργαρίνης» (Χριστόφορος Μπαλαμπανίδης, 2006, για το τραγούδι «Η πίπα της ειρήνης», που ερμηνεύει ο Μιχάλης Εμιρλής)

-«Θα σου τραβήξω δυο μανίκια, για να πληρώσω όλα τα νοίκια» (Απόστολος Μελής, για το ομώνυμο τραγούδι)

Προφανώς δεν είμαστε για να πιάσουμε τώρα Νταίζη Ντούκουνα, Κώστα Καφάση, Λε Πα, «άμα έχεις παλαμάρι, τι την θέλεις τη Φεράρι;», Άντζι Σαμίου, Έφη Σαρρή, Καρβέλα, Κώστα Γκολέμη, Πέπη Τσεσμελή, Τόλη Τσιμογιάννη (μύθος!), Μπουγά και ένα σκασμό cult στίχων που έχουν κοσμήσει τα σκυλάδικα της χώρας, διότι αυτά είναι άλλη κατηγορία, παίζουν μπάλα μόνα τους.

Η ουσία της ιστορίας κρύβεται στην άτεχνη προσπάθεια να κάνεις mainstream επιτυχίες όταν δεν έχεις τίποτα να πεις με τις λέξεις, άρα αποδεικνύεσαι «λίγος» και ανέμπνευστος και αντιστοίχως φανερώνεται σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια με κάθε Πιλαλί, Πουλικάκο ή οποιονδήποτε άλλον εκούσια πλέκει τις λέξεις με τρόπο τέτοιο που σου παραδίδει ένα ηχητικό κομψοτέχνημα.

Σε κάθε περίπτωση, κάθε τωρινός ή μελλοντικός επίδοξος «Παντελίδης» ή και «στιχουργός Παντελίδη» χρήσιμο είναι να θυμάται ότι (και να ανατρέχει στον) «μπαμπάς» όλων τους, αρχιερέας του «παίρνω τον Λόγο και τον κάνω πλαστελίνη» ήταν, είναι και θα παραμείνει ο μέγας Χάρρυ Κλυνν, όπως εύγλωττα αποδεικνύεται στο κλασικό αριστούργημα «Ουγκαγκα μπουμ μπουμ» του 1979.

The post Οι στίχοι που κάνουν τον Παντελίδη να μοιάζει διανοούμενος appeared first on KoolNews.