Ο «πόλεμος» των τηλεοπτικών αδειών και η «νέα διαπλοκή»

Ήταν 2004 όταν ο Κώστας Καραμανλής είχε κηρύξει τον πόλεμο κατά των «νταβατζήδων της διαπλοκής, ο οποίος έληξε με το φιάσκο του «βασικού μετόχου». Δώδεκα χρόνια μετά, η Ελλάδα ζει σε ένα τελείως διαφορετικό πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό περιβάλλον, αλλά ο πόλεμος κατά της «διαπλοκής» παραμένει αγαπημένο θέμα των κυβερνώντων – αυτή τη φορά της πρώτης Αριστερής κυβέρνησης.

Πού σταματά η αλήθεια και πού αρχίζουν τα ψέματα με τις τηλεοπτικές άδειες; Υπάρχει μια αντικειμενική πραγματικότητα και μια αντικειμενική

παραδοχή. Η πραγματικότητα είναι ότι οι τηλεοπτικοί σταθμοί στην Ελλάδα λειτουργούν 26 χρόνια χωρίς άδεια. Όχι με δική τους ευθύνη, αλλά με ευθύνη των εκάστοτε πολιτικών ηγεσιών. Απόπειρες άκαρπες έγιναν το 1992, το 1997, το 2003, το 2005 – με το «βασικό μέτοχο» – και το 2009, με την μετάβαση στην ψηφιακή εποχή (πάλι επί Καραμανλή).

Γράφει ο Αιμίλιος Περδικάρης

Η παραδοχή έχει να κάνει με τον πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό περίγυρο: αντιδράσεις για το ασφαλιστικό, προσφυγικό και απειλές για τη Ζώνη Σένγκεν, καθυστέρηση της αξιολόγησης και άλλα τινά. Λογικό μοιάζει λοιπόν να αναζητεί η κυβέρνηση διέξοδο με έναν επικοινωνικό αντιπερισπασμό. Και τι πιο πρόσφορο, ειδικά για μια κυβέρνηση της Αριστεράς, από τον πόλεμο κατά της διαπλοκής και των καναλαρχών.

Η Κομισιόν διαμηνύει ότι ο διαγωνισμός για τις τηλεοπτικές άδειες είναι υποχρέωση που ανακύπτει από το Μνημόνιο. Μόνο που η ίδια η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ είχε προϋπολογίσει έσοδα 350 εκατ. ευρώ από τις τηλεοπτικές άδειες και τώρα μιλά για τιμή εκκίνησης από 500.000 έως 3,5 εκατ. ευρώ. Δηλαδή, τα έσοδα από τα τέσσερα κανάλια πανελλαδικής εμβέλειας θα είναι 14 εκατ. ευρώ!

Γιατί, όμως, τέσσερις άδειες και όχι έξι - όσα και τα κανάλια πανελλαδικής εμβέλειας που εκπέμπουν σήμερα - ή περισσότερες; Απάντηση σαφής δεν υπάρχει. Όπως απάντηση δεν υπάρχει και στο εύλογο ερώτημα «γιατί αν πληρούν περισσότεροι από τέσσερις τις προϋποθέσεις του νόμου, να μην δικαιούνται όλοι αδείας;». Η αντιπολίτευση μιλά για «νέα διαπλοκή» και προσπάθεια εκβιασμού των Μέσων Ενημέρωσης. Η κυβέρνηση επικαλείται μόνον μια μελέτη του Πανεπιστημίου της Φλωρεντίας. Μόνο που οι μελέτες αυτές προσομοιάζουν με τις γνωμοδοτήσεις νομικών γραφείων, οι οποίες αποκαλούνται στην αργκό «κάλτσες». Που προσαρμόζονται δηλαδή κατά το δοκούν του παραγγέλλοντος τη γνωμοδότηση, η οποία σημειωτέον ότι χαρακτηρίζεται «προπαρασκευαστική» και δημοσιεύτηκε στην «Αυγή»…

Υπάρχει θέμα αντισυνταγματικότητας από τη στιγμή που η κυβέρνηση και ο αρμόδιος υπουργός αποφασίζουν και όχι το Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο; Το Σύνταγμα ορίζει ξεκάθαρα τις αρμοδιότητες του ΕΣΡ, το οποίο αποτελεί Ανεξάρτητη Αρχή – απέναντι στις οποίες το τελευταίο διάστημα η κυβέρνηση έχει παρουσιάσει «αλλεργία» και de facto τις καταργεί. Υπάρχει ο Χάρτης των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ο οποίος ορίζει την ελευθερία μετάδοσης πληροφοριών χωρίς την ανάμειξη δημοσίων αρχών. Έτσι, ετοιμάζονται ήδη προσφυγές σε ελληνικά και ευρωπαϊκά δικαστήρια, οι οποίες είτε θα μπλοκάρουν τη διαδικασία είτε θα την τινάξουν εκ των υστέρων στον αέρα.

Η Κομισιόν, άλλωστε, μίλησε για δικαιοδοσία της ελληνικής κυβέρνησης μόνο ως προς το διαγωνισμό για τις άδειες, αλλά τόνισε ότι πρέπει να τηρούνται οι διατάξεις της κοινοτικής νομοθεσίας. Μόλις πριν από λίγες εβδομάδες, ο νόμος για τον έλεγχο των Μέσων Ενημέρωσης από την ακροδεξιά κυβέρνηση της Πολωνίας οδήγησε στην «κίτρινη κάρτα» και την επιτήρηση από την Κομισιόν…

Επιχειρώντας να εξηγήσει, λοιπόν, τον αριθμό «τέσσερα» και τις τιμές εκκίνησης για τις άδειες, ο υπουργός Επικρατείας, Νίκος Παππάς έκανε λόγο για «βιώσιμη αγορά». Ποιος είναι αυτός, όμως, που ορίζει τη βιώσιμη αγορά; Δεν υπάρχουν κανόνες αυτορρύθμισης στον ιδιωτικό τομέα; «Δηλαδή, με την ίδια λογική μπορεί αύριο να αποφασιστεί ότι θα λειτουργούν τέσσερα δικηγορικά γραφεία ή τέσσερα σούπερ μάρκετ, για παράδειγμα; Και ποιος θα το αποφασίσει;», διερωτώνται εύλογα πολιτικοί και νομικοί κύκλοι.

Επιπλέον, τίθεται σοβαρό ζήτημα με τις θέσεις εργασίας - τόσο αυτές που προβλέπονται από τις άδειες όσο και αυτές που θα χαθούν από κανάλια που θα κλείσουν. Ποιος και με ποιο τρόπο μπορεί να τις διασφαλίσει, άπαξ και θα δοθούν οι άδειες; Όσο για τα ανείσπρακτα πρόστιμα, τους φόρους και τα δάνεια που επικαλείται διαρκώς ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών, Τρύφων Αλεξιάδης, είναι μια διαφορετική ιστορία από τις άδειες, για την οποία ισχύει το προφανές: αυτός που χρωστάει, πληρώνει!

Για το τέλος, μια πρόσφατη ιστορία: το 2009, με τη διαδικασία μετάβασης στην ψηφιακή εποχή, προβλέπονταν 14 κανάλια πανελλαδικής εμβέλειας. Πώς από τα 14 φτάσαμε στα 4, μάλλον είναι αλλουνού… Παππά ευαγγέλιο.

The post Ο «πόλεμος» των τηλεοπτικών αδειών και η «νέα διαπλοκή» appeared first on KoolNews.