Νηπιαγωγείον η Ελλάς – Ένα βιβλίο για την «ενηληκίωση» της χώρας

Ο Κώστας Χρηστίδης για την εξυγίανση και την αναβάθμιση του πολιτικού και κοινωνικού συστήματος

Ερώτηση: Πόσων χρόνων είμαστε ως κράτος και ως λαός;

Απάντηση: Πέντε!... Εκεί το… υπολογίζει ο δικηγόρος και οικονομικός σύμβουλος επιχειρήσεων Κώστας Χριστίδης στο βιβλίο που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Παπαζήση με τίτλο «Νηπιαγωγείον η Ελλάς» και υπότιτλο «πως μπορεί να επιταχυνθεί η πορεία προς την πολιτικο- οικονομική ενηλικίωση».

Σε 246 σελίδες ο αρθρογράφος σε θέματα οργάνωσης επιχειρήσεων και μέλος σε πολλά διοικητικά συμβούλια εταιρειών του ιδιωτικό αλλά και

του δημόσιου τομέα, με αφορμή την κρίση, αναλύει τις παθογένειες του ελληνικού συστήματος συμπεραίνοντας ότι η κοινωνία μας διάγει μια παρατεταμένη παιδική ηλικία, παρ ΄ότι σε λίγα χρόνια- το 2021- ως σύγχρονο κράτος θα έχουμε συμπληρώσει 200 χρόνια ζωής.

Η παιδική ανωριμότητα- τονίζει- εκφράζεται κυρίως με μειωμένο αίσθημα ευθύνης, έλλειψη εμπιστοσύνης , ανασφάλεια, υπερβολική προσκόλληση στην οικογένεια ,στις τοπικές κοινωνίες και στους πολιτικούς πάτρωνες, εγωκεντρισμό, έλλειμμα ορθολογισμού και περίσσευμα συναισθηματισμού.

Θεωρώντας ότι η έλλειψη ευθύνης συνιστά τον ακρογωνιαίο λίθο της συναλλακτικής ζωής, αναφέρεται στα τέσσερα συστατικά τα οποία τη συναπαρτίζουν και που είναι η ακεραιότητα, τα κίνητρα, οι ικανότητες, τα αποτελέσματα. Μετά εξετάζει πως … δεν λειτουργούν οι παράγοντες αυτοί στην Ελλάδα: Ασυλία της πολιτικής ηγεσίας, ατιμωρησία, υπέρτατος νόμος το συμφέρον του κόμματος, γενική αντίληψη περί ενοχής, ανεκπλήρωτες υποσχέσεις, απουσία δημιουργικής σκέψης στο εκπαιδευτικό μας σύστημα, μειωμένη προσπάθεια, επικράτηση της λαγνείας σε κάθε τι κρατικό, αποτελέσματα που υπολείπονται μονίμως του στόχου, αφόρητη γραφειοκρατία, ίντριγκες, απουσία επενδύσεων, διαφθορά.

Ο ορθολογισμός – συνεχίζει - που αποτελούσε χαρακτηριστικό των αρχαίων Ελλήνων, στην πορεία έδωσε τη θέση της στον ανορθολογισμό. Κατά τη μακραίωνη βυζαντινή αυτοκρατορία και την τουρκοκρατία επεκράτησαν τάσεις μυστικισμού, θρησκοληψίας, κρατισμού, τυπολατρίας, συνωμοσιολογίας, ευθυνοφοβίας. Στη διάρκεια θριάμβου του Διαφωτισμού στην Ευρώπη, στον ελληνικό χώρο αναπτύχθηκε ένα είδος αντι- διαφωτισμού με τους Έλληνες να δυσπιστούν έναντι του κράτους , το οποίο όμως ταυτόχρονα θεωρούσαν ως την αγελάδα για την αρμέγουν αδιάκοπα.

Ο συγγραφέας στηλιτεύει και τα … ανήλικα μίντια: «Με αφόρητο λαϊκισμό, επιφανειακές αναλύσεις, παραμορφωτικά σχόλια, παροχή βήματος σε αμαθείς και φωνασκούντες, επιθετική και αγενή συμπεριφορά προς όποιον τολμά να διατυπώνει άποψη αντίθετη προς το ρεύμα, αποφυγή ενασχόλησης με τα πραγματικά προβλήματα του της ελληνικής κοινωνίας, φέρουν μεγάλη ευθύνη για την πρόκληση σύγχυσης σε κρίσιμα θέματα για την πορεία της χώρας προς την παρακμή».

Όπως στα παιδιά αρέσουν τα παραμύθια – λέει ο συγγραφέας - έτσι και στους Έλληνες αρέσουν οι μύθοι με πρώτον αυτόν για το κράτος. Ο μύθος αυτός λέει πως το κράτος πρέπει να λύνει κάθε πρόβλημα αρκεί να υπάρξει πολιτική βούληση. Άλλοι δημοφιλείς μύθοι: η κυβέρνηση πρέπει να ρίχνει χρήμα στην αγορά με διορισμούς και παροχές, οι συνδικαλιστές αποτελούν τους ανιδιοτελείς εκπροσώπους των εργαζομένων, τα πανεπιστήμια συνιστούν κέντρα διδασκαλίας, εναντίον της χώρα μας εξυφαίνονται συνωμοσίες από Αμερικάνους, Γερμανούς , Εβραίους, Τούρκους, τραπεζίτες, ντόπια και ξένα μονοπώλια που εποφθαλμιούν τον κρυφό ή φανερό πλούτο μας. Για το σκοπό αυτό – συνεχίζει ο μύθος - μας φόρτωσαν δάνεια, μας επέβαλαν μνημόνια, έριξαν τις τιμές των μετοχών στο ελληνικό χρηματιστήριο, έριξαν τις τιμές των ακινήτων και πιέζουν για αποκρατικοποιήσεις προκειμένου να μας αγοράσουν για ένα κομμάτι ψωμί…

Στην ενότητα για τη φορολογική λαίλαπα αναδεικνύει το γεγονός ότι από την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία το 2009 μέχρι το φθινόπωρο του 2112 με κυβέρνηση ΝΔ , δηλαδή σε διάστημα 1200 ημερών, ψηφίστηκαν 17 αμιγώς φορολογικοί νόμοι με 248 άρθρα, βάσει των οποίων εκδόθηκαν 138 εγκύκλιοι και 111 υπουργικές αποφάσεις. Και όμως. Τα φορολογικά έξοδα δεν αυξήθηκαν αναλογικά, μάλιστα, σε κάποιες περιπτώσεις… μειώθηκαν.

Ο συγγραφέας βλέπει κυρίως τις τρείς δεκαετίες «σοσιαλκρατισμού», με συνδικαλισμό σε βαθμό ασυδοσίας, παραβλέποντας ότι οι μεγαλύτερες κρατικοποιήσεις έγιναν από την κυβέρνηση 1974- 1977.

Ο Κώστας Χριστίδης στο τέλος του πονήματός του παραθέτει «χωρίς ολοκληρωμένη επεξεργασία», όπως σημειώνει, τα βασικά στοιχεία ενός επιχειρησιακού σχεδίου σωτηρίας με όραμα, αξίες και στρατηγικούς στόχους που δεν είναι άλλοι από την περιλάλητη δημοσιονομική εξυγίανση, τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας, την αναβάθμιση του πολιτικού συστήματος, την μικρότερη αλλά αξιοκρατική δημόσια διοίκηση, τον περιορισμό της διαφθοράς και την αξιοποίηση των συγκριτικών πλεονεκτημάτων της Ελλάδας στον τουρισμό στην ναυτιλία, στην ενέργεια, στην πρωτογενή παραγωγή. Δηλαδή τα γνωστά… Η πρόταση που ξεχωρίζει, αφορά την θέσπιση ενός συνταγματικού δημοσιονομικού περιορισμού για κάθε κυβέρνηση, ώστε οι κανόνες να μας προστατεύσουν στο μέλλον από άλλες ανευθυνότητες ηγετών στη διαχείριση των οικονομικών του κράτους. Ακόμη και τη θέσπιση ενός ανώτερου επιτρεπόμενου αριθμού μισθοδοτούμενων από το δημόσιο επί του συνόλου των Ελλήνων πολιτών.

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Παπαζήση.