Μυστική Λέσχη: Ο Πάμπλο Λαραΐν καταγγέλλει το ιερό και το σεπτό

Ο ρόλος της πίστης, της θρησκείας και της ιεροσύνης στην εξέλιξη του ανθρώπινου είδους και του κόσμου όπως τον γνωρίζουμε σήμερα, συνέβαλλε θετικά και αρνητικά, με πολλούς τρόπους που απλώς τους φανταζόμαστε, αλλά ίσως να μην μπορούμε με τίποτα να διανοηθούμε ως που φτάνουν οι ρίζες.

Του Στέργιου Πουλερέ

Αυτό άρχισε να δημιουργεί δύο τάξεις ανθρώπων: αυτούς που έκλεισαν αυτιά και μάτια στους μωσαϊκούς και χριστιανικούς νόμους και αυτούς που αποφάσισαν να πάψουν να υπακούν σε απαρχαιωμένες αντιλήψεις και να δουν στην ουσία του ανθρωπισμού. Ο Πάμπλο Λαραΐν

έχει δει πολλά να συμβαίνουν στους ιερατικούς κύκλους της πατρίδας του, αλλά και σε όλο τον κόσμο, ιδίως στην Καθολική πλευρά και θέλησε να κάνει το δικό του δριμύ κατηγορώ, να κάνει την δική του καταγγελία, απέναντι στην υποκρισία και το ψευδεπίγραφο μιας εξυψωμένης ιεροσύνης, που όμως έχει στα θεμέλια της άχυρα αντί για χώμα και νερό.

Η Μυστική Λέσχη είναι από την αρχή ως το τέλος ένα τετ α τετ με το άκρον άωτον του πουριτανισμού που είναι το πέπλο του Καθολικισμού. Ένα σκαμπίλι στα μούτρα όσων σκύβουν το κεφάλι και φιλούν την ακροποσθία του θρησκευτικού καθωσπρεπισμού και εθελοτυφλούν στην under the table ασυδοσία των φερόμενων ως εκπροσώπων του θεού. Είναι όμως κάτι πολύ παραπέρα.

Βρισκόμαστε στη Λα Μπόκα, μια επαρχιακή πόλη της Χιλής που βρίσκεται στο χείλος του Ειρηνικού. Εκεί υπάρχει ένας οίκος όπου αποστέλλει το ιερατείο του Βατικανού όλους τους ιερείς της Χιλής που έχουν υποπέσει σε παραπτώματα και δεν μπορούν να λειτουργήσουν το αξίωμα τους. Τέσσερις κληρικοί βρίσκονται υπό επιτήρηση και έχουν μαζί τους μια μοναχή που αναζητούσε την ανάγκη εξιλέωσης για περασμένα κρίματα.

Κάθε ένας φέρνει ένα μαύρο παρελθόν. Αποτρόπαιο περισσότερο. Ένας είχε κατηγορηθεί για βιασμό ανηλίκων. Άλλος ήταν εθισμένος στο αλκοόλ και θύμιζε κάτι από τον πάστορα στο Δύναμις και Δόξα του Γκράχαμ Γκριν. Ο τρίτος ήταν στρατιωτικός ιερέας και είχε διαπράξει εγκλήματα, ενώ ο τέταρτος είχε περιέλθει σε κατάσταση γεροντικής άνοιας. Η συνύπαρξη τους θα έπρεπε να διέπεται από σκληρούς κανόνες, ακόμα και στα πιο απλά. Εκείνοι όμως έχουν βρει άλλη ασχολία. Εκπαιδεύουν ένα σκύλο για τις κυνομαχίες της πόλης και κερδίζουν λεφτά από τις νίκες τους.

Τα πάντα όμως θα αλλάξουν όταν θα εμφανιστεί ένας πέμπτος ιερέας που στα ξεκινήματα του σοδόμισε πολλά αγοράκια και ένα από αυτά, τώρα στα 40 του, τον ερωτεύτηκε και τον ακολουθούσε παντού. Η εμφάνιση του έξω από το σπίτι ταράζει την καλά κρυμμένη ζωή τους και φέρνει μια αυτοκτονία. Μια αυτοκτονία που έχει ως αποτέλεσμα να έρθουν αντιμέτωποι με τις ανακρίσεις του εκπροσώπου του Βατικανού στη Χιλή και να λογοδοτήσουν για τις παραβάσεις τους. Πολύ περισσότερο να επαναφέρουν στη μνήμη τους όσα τους έφεραν σε αυτή την θέση και τους έριξαν στο περιθώριο της ιερατικής ζωής.

Το πλαίσιο μέσα στο οποίο εξελίσσει την καταγγελία του ο Λαραΐν ισορροπεί διαρκώς ανάμεσα στο ιερό και τη βία, ανάμεσα στο σεπτό και τη σήψη. Δεν πρόκειται όμως για ένα απλό ζιραρικό δίπολο, όπου η βία γίνεται το μέσο για να επανεφεύρει ο άνθρωπος την θέση του στο οικοδόμημα του Θεού και τη σχέση του με αυτόν. Είναι σαν μια ζυγαριά όπου η μία πλευρά έχει το διπλάσιο και τριπλάσιο βάρος και η άλλη έχει μόνο την υποκρισία ως αντίβαρο.

Ένα δίπολο είναι και το όλο στήσιμο της ταινίας. Η βία και τα ειδεχθή πάθη έχουν τη μερίδα του λέοντος, αλλά διακόπτονται από τις στιγμές που όλοι τους έρχονται σε ένα κύκλο και προσεύχονται. Μια φωνή που μοιάζει σα να διανύει πορεία από το θείο επουράνιο γεμίζει τις συγκεκριμένες σεκάνς και ο Ψαλμός γίνεται πιο επίγειος με τις άγριες αντρικές φωνές. Στην ουσία ο Λαραΐν αντιπαραβάλει την δηλητηριώδη πλευρά της πίστης με την δύναμη των λόγων που έχει ένας ύμνος. Πώς μπορεί δηλαδή από στόματα που αφρίζουν ξεπεσμό να βγαίνουν λέξεις που σε οδηγούν στο γοητευτικό απόκοσμο του εσωτερικού σου κόσμου.

Επιπλέον, ο τρόπος που ο Λαραΐν σκιαγραφεί την ιστορία του άντρα που βιαζόταν από πολύ μικρή ηλικία («Δεν είμαι ομοφυλόφιλος» τόνιζε διαρκώς), που δεν ντρεπόταν να βροντοφωνάξει τα όσα του έκανε ο Πάτερ Ματίας δείχνει ότι ο Λαραΐν δεν θέλει να βγάλει ένα στεγνό μίσος απέναντι στην πίστη.

Δεν θέτει επί των τύπων των ήλων αυτούς που βρίσκουν λυτρωτικό να απευθύνονται στις μεγάλες δυσκολίες σε κάποια δύναμη που θεωρούν ανώτερη και ονομάζουν συνοπτικά Θεό. Σκοπός του είναι να αποδομήσει τον μανδύα που προσέδωσαν οι άνθρωποι σε άλλους ανθρώπους που απλώς φοράνε ράσα και άμφια.

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στο ToraTora.gr

The post Μυστική Λέσχη: Ο Πάμπλο Λαραΐν καταγγέλλει το ιερό και το σεπτό appeared first on KoolNews.