Λες και είναι πόλεμος… – Γράφει Πάνος Λάμπρου

Ας υποθέσουμε ότι ξυπνάμε μετά από λήθαργο κάποιων χρόνων και κοιτάμε τις ειδήσεις. Ακούμε ή διαβάζουμε δηλώσεις Ευρωπαίων αξιωματούχων, ρίχνουμε μια ματιά σε δελτία Τύπου ευρωπαϊκών θεσμών. Σε μια τέτοια περίπτωση μάλλον θα τρέχαμε στο σούπερ μάρκετ για αγορά τροφίμων, θα κλείναμε τις πόρτες των σπιτιών μας, θα ασφαλίζαμε τα παράθυρα, θα βγάζαμε από τα σεντούκια τις σκουριασμένες καραμπίνες…

Πόλεμος, ο εχθρός προ των πυλών…

Νατοϊκά πλοία, κάτι παραπάνω από πενήντα στη θάλασσα του Αιγαίου, αποφάσεις

για «αναχαίτιση των ροών» –ένας θεός ξέρει πότε οι άνθρωποι έγιναν ροές- «προστασία των εξωτερικών συνόρων», προφανώς από κάποιον εχθρό που εισβάλει, συρματοπλέγματα διπλής και τριπλής όψης, φρούρια και τείχη, χώρες που συμπράττουν (Βίζεγκραντ) για την αντιμετώπιση των εισβολέων, φυλακές και στρατόπεδα, βραχιολάκια, ευτυχώς δεν έχουμε ακόμα ροζ και πράσινα τρίγωνα στο μπράτσο των ανθρώπων.
Πόλεμος· και όχι, δεν είναι αυτός που διεξάγεται στη Συρία ή στο Ιράκ ή ακόμα και μέσα στην Τουρκία εναντίον των Κούρδων. Δεν είναι τα πολεμικά της Ρωσίας, ο Άσαντ, οι αντίπαλοί του, οι βομβαρδισμοί των πόλεων, οι εμφύλιοι, το πετρέλαιο, τα γεωπολιτικά συμφέροντα. Ίσως και να ναι, αλλά ο εχθρός, εντέλει, δεν είναι η πηγή, δεν είναι η αιτία, είναι το αποτέλεσμα, οι ξεριζωμένοι είναι, τα 10.000 εξαφανισμένα ασυνόδευτα παιδιά, οι πρόσφυγες και οι μετανάστες που βρίσκονται πίσω από τους φράκτες, μέσα στα σαπιοκάραβα, αυτούς θέλουν να αναχαιτίσουν, αυτές είναι οι «ροές», ο κίνδυνος, ο εχθρός, ο εισβολέας…
Εμείς, όμως, ξέρουμε πια ότι από τη χώρα μας πέρασαν γύρω στο ένα εκατομμύριο από τους…. εχθρούς και δεν άνοιξε μύτη. Ο «εχθρικός στρατός» διέσχισε τα εδάφη μας, εισέπραξε κατά βάση φιλοξενία και αγάπη και έφυγε αναζητώντας άλλες πατρίδες, που μπορεί να ζήσει με αξιοπρέπεια. Και θα έχει να θυμάται τον Έλληνα ψαρά στη Σικαμιά της Λέσβου, την Ελληνίδα γιαγιά που αγκάλιασε το μικρό προσφυγόπουλο, τους εθελοντές αλληλέγγυους που άφησαν τα σπίτια τους για να είναι στους χώρους φιλοξενίας και δυστυχώς, μερικούς ακόμα, λιγότερους είναι η αλήθεια, που ύψωσαν υποκριτικά ελληνικές σημαίες, κινητοποίησαν μικρά παιδιά στο όνομα της καθαρότητας· πρόσφυγες εναντίον προσφύγων, φτωχοί εναντίον φτωχών…
Αλλά σε αυτή τη μάχη έχουμε βγει κερδισμένοι. Ελάχιστοι είναι αυτοί, που, πλέον, τολμούν να μιλήσουν για λαθραίους ανθρώπους. Η λέξη πρόσφυγας κυριαρχεί, η ανθρωπιά έχει γίνει πιο δυνατή από την αναλγησία, ο ρατσισμός και η ισλαμοφοβία υποχωρούν.

Ξεχάστε το

Η μία όψη είναι αυτή των πολεμικών εμβατηρίων, όψη, εφιαλτική όσο δεν γίνεται, που γυρνάει το ρολόι δεκαετίες, ίσως και αιώνες. Και που θέτει σε ανοιχτή αμφισβήτηση ακόμα και τη συνθήκη της Γενεύης, που κατοχυρώνει τα δικαιώματα των προσφύγων. Όλα στον πάγκο του χασάπη…
Ασφαλώς, υπάρχει και η άλλη όψη. Και είναι αυτή, που κατά κύριο λόγο εκπορεύεται από την Ελλάδα, την αριστερή κυβέρνησή της, κυρίως, όμως, από τους χιλιάδες ανθρώπους, γυναίκες και άντρες που στέκονται με αλληλεγγύη και ανθρωπιά στο δράμα των προσφύγων, αλλά και των μεταναστών.
Δύο ημέρες πριν, ο τσέχος πρωθυπουργός Μποχούσλαβ Σαμπότκα κάλεσε τον έλληνα πρωθυπουργό στη συνάντηση των «τεσσάρων του Βίζεγκραντ». Ο Αλέξης Τσίπρας έδωσε μια απάντηση απολύτως συμβατή με το αλληλέγγυο και αντιξενοφοβικό κλίμα που υπάρχει στην Ελλάδα. Του εξήγησε ότι η ελληνική κυβέρνηση αδυνατεί να υλοποιήσει οτιδήποτε δεν εναρμονίζεται με το διεθνές δίκαιο. Ότι δεν πρόκειται να προχωρήσει σε επανοπροωθήσεις προσφύγων. «Ξεχάστε το» του είπε χαρακτηριστικά. Ήταν μια ορθή για την πολιτική της αριστεράς παρέμβαση, θαρραλέα, αν αναλογιστεί κανείς τους δυσμενείς συσχετισμούς, που κινείται αντικειμενικά στην αντίθετη κατεύθυνση με τους σχεδιασμούς αποτροπής των… «ροών» και της αμφισβήτησης, στην πράξη, της συνθήκης της Γενεύης.
Για να συνεννοηθούμε: ο ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα δεν πρόκειται, δεν πρέπει να αποδεχθεί ποτέ, έστω και ως διάλειμμα, ως έκτακτη ανάγκη, την αναστολή της συγκεκριμένης συνθήκης. Δεν πρόκειται, δεν πρέπει, να δεχτεί ποτέ τη λογική και κυρίως την πρακτική της επαναπροώθησης έστω και ενός πρόσφυγα από το έδαφος της Ελλάδας. Δική μας δουλειά, δικό μας χρέος είναι η διάσωση, η ανοιχτή φιλοξενία, η ασφαλής διέλευση στην Ευρώπη, η δημιουργική ένταξη όσων μείνουν, γιατί κάποιοι και κάποιες θα μείνουν και στη χώρα μας. Και ναι, θα λιάζονται στις πλατείες και δεν θα κρύβονται στο σκοτάδι όπως κάποιοι θέλουν.

Δεν θα υποκύψουμε

Δεν είναι εύκολη υπόθεση. Οι απειλές και οι εκβιασμοί είναι ορατοί δια γυμνού οφθαλμού. Η Ευρώπη είναι διχασμένη. Ακόμα και αυτές οι δυνάμεις που ακόμα αντιστέκονται στη ξενοφοβία και το ρατσισμό, φλερτάρουν ελέω εκλογικών οφελών ή ορθότερα απωλειών, με τη λογική αντιμετώπισης των προσφύγων σαν να είναι εχθρικός στρατός. Εξ ου τα πολεμικά ανακοινωθέντα, ο νατοϊκός στόλος, που γεννά όχι μόνο ερωτηματικά, αλλά και σοβαρές ανησυχίες ως προς το επιχειρησιακό του ρόλο, τόσο για τους πρόσφυγες –η λέξη αποφεύγεται και χρησιμοποιείται η λέξη άνθρωπος ή μετανάστης και φυσικά δεν είναι τυχαίο-, όσο για τις επιπτώσεις που ενδεχομένως υπάρξουν σε μια περιοχή που φλέγεται, που γύρω της σπαράσσεται από πολέμους και συρράξεις.
Δεν μπορεί παρά να είμαστε ανήσυχοι και ανήσυχες με την αρνητική αυτή εξέλιξη. Γνωρίζουμε, ασφαλώς, ότι οι συσχετισμοί είναι αρνητικοί, αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα υποκύψουμε και δεν θα ξεχάσουμε ότι αυτή γωνιά της γης είναι από τις ελάχιστες που δεν εξαργυρώνουν την πολιτική τους επιβίωση με τη ζωή των ξεριζωμένων και των παιδιών τους.
Την ώρα που άλλοι, από τη δική μας όχθη, την αριστερή, υπερτονίζουν έναντι του προσφυγικού, τα υπαρκτό ως ένα βαθμό ζήτημα της εθνικής κυριαρχίας, εμείς θεωρούμε ότι πρώτιστο ζήτημα είναι η υπεράσπιση διεθνών συνθηκών που αναγνωρίζουν την ανάγκη προστασίας των προσφύγων.
Την ώρα που άλλοι, δυστυχώς και στη χώρα μας, σηκώνουν σημαία αντίστασης στους χώρους φιλοξενίας για μετανάστες και πρόσφυγες, εμείς θα συνεχίσουμε να λέμε «καλοδεχούμενοι», να στεκόμαστε αλληλέγγυοι, να διεκδικούμε ασφαλείς διαδρόμους –και χερσαίους- ανάμεσα σε άλλους, έτσι ώστε οι πρόσφυγες και τα παιδιά τους να φτάσουν ζωντανοί στις χώρες που οι ίδιοι επιθυμούν.
Την ώρα που πολλοί φλερτάρουν με στρατόπεδα συγκέντρωσης εμείς ως αριστεροί και αριστερές, ως άνθρωποι, θα είμαστε στην αντίπερα όχθη, και θα διεκδικούμε αποκλειστικά και μόνο ανοιχτούς χώρους φιλοξενίας και όχι χώρους κράτησης. Και δεν θα διστάσουμε να τα πούμε αυτά, ως κριτική, ακόμα και αν αφορά πρακτικές της δικής μας κυβέρνησης.

Είναι η Τουρκία ασφαλής χώρα;

Χωρίς καμία αμφιβολία, θεωρούμε ότι η καλύτερη λύση για τους ίδιους του πρόσφυγες είναι η απευθείας μετεγκατάσταση σε ευρωπαϊκές χώρες –ανάμεσά τους και η χώρα μας- από την Τουρκία. Ωστόσο, αυτό απέχει κατά πολύ από το να θεωρηθεί η Τουρκία «ασφαλής τρίτη χώρα». Μια χώρα που καθημερινά, σύμφωνα με όλες τις πληροφορίες, παραβιάζει κατάφωρα τα δικαιώματα των προσφύγων, που προχωρά σε παράνομες απελάσεις και επαναπροωθήσεις σε Συρία και Ιράκ. Η Τουρκία, άλλωστε, δεν μπορεί να θεωρηθεί ασφαλής χώρα ούτε για τους ίδιους τους πολίτες της, καθώς το πογκρόμ διώξεων και παραβιάσεων των δικαιωμάτων είναι καθημερινή πρακτική. Συνεπώς, η συμβολή της Τουρκίας μπορεί να είναι θετική στην περίπτωση και μόνο που διασφαλίζεται στην πράξη και όχι μόνο στα λόγια η ασφάλεια των ανθρώπων και τα δικαιώματά τους.

Το διαβάσαμε στο left.gr

The post Λες και είναι πόλεμος… – Γράφει Πάνος Λάμπρου appeared first on KoolNews.