Η μαχαιριά στο Κερατσίνι που ξεχείλισε το ποτήρι

Είναι γεγονός πως είχαμε δυστυχώς συνηθίσει τον εκχυδαϊσμό και τον εξευτελισμό της πολιτικής μας ζωής. Η δολοφονία του 34χρονου μουσικού Παύλου Φύσσα στο Κερατσίνι όμως ήταν η σταγόνα που ξεχύλισε το ποτήρι της ανοχής σε μια συμμορία του κοινού ποινικού δικαίου που παριστάνει το κοινοβουλευτικό κόμμα και εμπαίζει τη νοημοσύνη μας.

Γράφει ο Γιώργος Κοκκόλης

Τα παιδιά με τα «καθαρά χέρια» μπορεί να μην έχουν κλέψει όπως διακήρυττε ο Νίκος Μιχαλολιάκος

Η ιστορία αυτή που έρχεται να κορυφώσει τα γεγονότα του Περάματος και τον τραυματισμό μελών του ΚΚΕ στο Πέραμα από φερόμενους ως οπαδούς της Χρυσής Αυγής δεν είναι απλά μια μεταφορά της πολιτικής στον δρόμο. Είναι μια πλήρης και ανοικτή αμφισβήτηση του κράτους δικαίου και των πραγμάτων που το ορίζουν.

Όλο το τελευταίο διάστημα βλέπουμε τις λεγόμενες δυνάμεις του συνταγματικού τόξου να χαριεντίζονται, δημοσιογράφους να ανακινούν σενάρια συνεργασίας με τη Χρυσή Αυγή και ολοένα και περισσότερους πολίτες που είτε ψηφίζουν είτε όχι το ακροδεξιό κόμμα ανέχονται ή επιθυμούν να ακούν ένα πρωτόγονο αντιδημοκρατικό πολιτικό λόγο που βασίζεται σε συνωμοσιολογία. Το είδαμε με τον Πάνο Καμμένο και το λιντσάρισμα του Χρήστου Πάχτα, το βλέπουμε και από τον ΣΥΡΙΖΑ που δεν κάνει ούτε μια ανακοίνωση για το θέμα.

Αντιλαμβάνομαι ότι τα τόσο έντονα κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα άφησαν το θέμα στην άκρη -για να το πω ευγενικά- και κανείς σοβαρός αναλυτής δεν πιστεύει ότι η Χρυσή Αυγή μπορεί να επιβάλλει ένα ολοκληρωτικό καθεστώς στον τόπο, αφού ακόμα και αν το κατάφερνε θα κατέρρεε λόγω της διεθνούς απομόνωσης. Το ότι υποτιμούμε όμως τον κίνδυνο ενός αυταρχικού ατυχήματος δεν είναι σοβαρή προσέγγιση σε ένα σύνθετο πολιτικό πρόβλημα.

Όταν ο Ηλίας Κασιδιάρης πλάκωνε στα χαστούκια την Λιάνα Κανέλλη πολλοί μυδίασαν λέγοντας «επιτέλους κάποιος της το έκανε». Τότε κάποιοι προειδοποιούσαμε ότι αυτό είναι μόνο η αρχή μιας διαδικασίας εκβαρβαρισμού της πολιτικής μας ζωής. Δύσκολα μπορούσαν να αντιληφθούν ότι η λεκτική μαχαιριά δεν θέλει και πολύ για να γίνει πραγματική. Σήμερα που σχεδόν 1 εκατομμύριο συμπολίτες μας στηρίζουν αυτή την ακροδεξιά παράγκα η κατάσταση μοιάζει μη αναστρέψιμη. Αυτή πρέπει να είναι και η πραγματική κόκκινη γραμμή των κυβερνήσεων στις διαπραγματεύσεις με τους εταίρους μας- η χώρα δεν μπορεί να αφεθεί στο χάος.

Σε μια σοβαρή χώρα έπρεπε η δικαιοσύνη αυτεπαγγέλτως ή κάποιο πολιτικό κόμμα να κάνει δίωξη για εγκληματική οργάνωση η οποία έχει συγκεκριμένη δομη και ιεραρχια και να γίνουν τα προβλεπόμενα που αφορούν τις κακουργηματικές πράξεις. Σε μια σοβαρή χώρα θα είχαν ήδη ασκηθεί διωξεις, θα είχαν αρθεί βουλευτικές ασυλίες. Θα μου πείτε λύνεις έτσι το πρόβλημα; Σίγουρα όχι, δίνεις όμως ένα ισχυρό μήνυμα ότι δεν μπορεί η συντεταγμένη πολιτεία να ανέχεται ο καθένας να παίρνει τον νόμο στα χέρια του ακόμα και αν έχει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία- για αυτό έχεις θεσμούς ελέγχου.

Είναι η στιγμή η Ελληνική Δημοκρατία να κάνει το καθήκον της.