Φύλλο συκής

Υπό άλλες συνθήκες η παραπομπή του Γιώργου Παπακωνσταντίνου σε δίκη, θα έστελνε ένα σαφές μήνυμα προς την κοινωνία. Σήμερα δεν υπάρχει ούτε το μήνυμα, ούτε η διάθεση της κοινωνίας να ακούσει κάτι, τουλάχιστον από τον ίδιο πομπό. Και επειδή η πολιτική ιστορία της χώρας μπορεί να γραφτεί και με σκάνδαλα -ίσως είναι και πιο πειστική έτσι- χρειάζεται χρόνος προκειμένου να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη. Μια γενιά αργότερα, ίσως η παραπομπή ενός πρώην υπουργού να πείθει για την ειλικρίνεια προθέσεων και

θεσμών. Τώρα, απλώς υπενθυμίζει ότι οι ντουλάπες είναι γεμάτες σκελετούς και οι σκιές παραμένουν πιο δυνατές από το φως.

Γράφει ο Κώστας Γιαννακίδης

Ο Παπακωνσταντίνου παραπέμπεται επειδή η Βουλή δέχεται ότι, ενδεχομένως, ήταν το δικό του χέρι εκείνο που πάτησε το delete μπροστά από τα ονόματα των συγγενών του. Αυτή δεν είναι η ελληνική αντίληψη για την πολιτική; Να βάλεις ή να βγάλεις τους ανθρώπους σου από κάποια λίστα. Στο προηγούμενο σύμπαν αν δεν ήταν θεμιτό, ήταν, τουλάχιστον, κατανοητό. Ο ορισμός της πολιτικής για ένα στέλεχος καριέρας με προοπτική εξουσίας.

Ανάμεσα στους ανθρώπους που παρέπεμψαν τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου υπάρχουν πολιτικοί που θα μπορούσαν να βρίσκονται στη θέση του, για άλλες υποθέσεις, φτιαγμένες από το ίδιο υλικό. Όσο, για παράδειγμα, η Siemens παραμένει κάτι σαν την οικογενειακή ντροπή που θέλουμε να ξεχάσουμε, τόσο οι πολιτικές πράξεις όπως η παραπομπή Παπακωνσταντίνου, θα μοιάζουν με φύλλο συκής. Ναι, ξέρω ότι είναι προσβλητικό, αλλά στα μάτια του μέσου πολίτη ο πολιτικός κόσμος εμφανίζεται περίπου ως συμμορία που πετάει τα καμένα χαρτιά της. Δεν είναι έτσι. Όμως, γίνονται ελάχιστα για να μας πείσουν ότι είναι αλλιώς.

Το διαβάσαμε στο protagon.gr.