Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν: 23 χρόνια νηφαλιότητας«υπέκυψαν» σε μία δόση ναρκωτικών [βίντεο]

Ο χθεσινός θάνατος του Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν ήταν άλλο ένα τραγικό φινάλε σε μια σημαντική μορφή της υποκριτικής, με τα ναρκωτικά να τον έχουν καταβάλλει ψυχικά τα τελευταία χρόνια και να του ανοίγουν την πόρτα για τον άλλο κόσμο. Ο ίδιος βρήκε στα ναρκωτικά αυτό που δεν άντεχε στη νηφαλιότητα: την υπέρβαση του εαυτού που είχε συμβιβαστεί.

Ο Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν γεννήθηκε στις 23 Ιουλίου του 1967 στη Νέα Υόρκη, γιος δικαστικού και είχε άλλα τρία αδέλφια. Το 1989

αποφοίτησε Fine Arts Degree of Drama στο Tisch School του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης και το 1991 έκανε το υποκριτικό του ντεμπούτο με ένα μικρό ρόλο στη σειρά Νόμος & Τάξη.

Το πρώτο του σημαντικό βήμα έγινε με τη συμμετοχή στην ταινία «Άρωμα Γυναίκας» μαζί με τον Αλ Πατσίνο και την παρουσία του στο θρυλικό λόγο του ενώπιον της επιτροπής του σχολείου. Το The Getaway και το When A Man Loves A Woman αποτέλεσαν αυτό που στην Αμερική ονομάζουν «breakthrough», δηλαδή τη σταδιακή καθιέρωση του στις εταιρείες παραγωγής πρωτίστως και στο κοινό δευτερευόντως.

Το Boogie Nights του 1997, μαζί με Μαρκ Γουόλμπεργκ, Τζούλιαν Μουρ κ.α. ήταν η επιβεβαίωση ότι ο Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν αναζητούσε τη θέση του στο μεγάλο κόσμο του θεάματος, αλλά και μια ταινία από αυτές που ήταν υποχρεωμένος να κάνει για να φανεί περισσότερο.

Η παρουσία του στο Big Lebowski των αδερφών Κοέν το 1998 ήταν το δεύτερο χάιλαιτ της καριέρας του και ο κορυφαίος «μικρός» ρόλος του, όπου ανέδειξε την καυστική, σατιρική και κωμική του πλευρά, ως ο Μπραντ, ένας περίεργος σύμβουλος δισεκατομμυριούχου.

Το 1999 βρίσκεται στο καστ της ταινίας «Ο ταλαντούχος κύριος Ρίπλεϊ» και αυτό θα αποτελέσει το ενδιάμεσο σε μια σειρά από ταινίες μέτριας ποιότητας μέχρι το 2005 και τη μεγάλη του καταξίωση. Τότε που ως Τρούμαν Καπότε γοήτευσε τους πάντες και πήρε το πρώτο του και τελευταίο Όσκαρ, κέρδισε όμως σε άλλα επίπεδα.

Αυτή η ταινία του έδωσε τη δυνατότητα να επιλέγει, να διακρίνει τι αξίζει και πολύ περισσότερο τα λεφτά για να κάνει και δικά του πράγματα. Το 2005 ήταν το διαβατήριο του για να μπει στο ρόλο (και) του παραγωγού.

Από τότε σχεδόν σε κάθε του ταινία έπεφταν βροχή οι υποψηφιότητες σε βραβεία και οι απονομές. The Savages (2007), Charlie Wilson's War (2007), Doubt (2008), The Ides of March (2011) και φυσικά το The Master (2012) τον τοποθετούσαν στην αφρόκρεμα του Χόλιγουντ.

Κάπου εκεί άρχισε πάλι να υποκύπτει στην ανίατη εξάρτηση του με τα ναρκωτικά και το αλκοόλ. Τον τελευταίο ένα χρόνο είχε αρχίσει να κάνει υπερβολική κατάχρηση και των δύο και είχε απομονωθεί. Μια εξάρτηση που την είχε μέχρι τα 22 του και είχε καταφέρει για σχεδόν 23 χρόνια να τη νικήσει. Σε αυτό είχε βοηθήσει και η γυναίκα του Μίμι Ο' Ντόνελ που τη γνώρισε το 1999 και τα τρία του παιδιά: ο γιος του Κούπερ που γεννήθηκε το 2003 και οι κόρες του Ταλούλα (2006) και Γουίλα (2008).

Μετά από 22 χρόνια ανελλιπούς παρουσίας στα κινηματογραφικά και θεατρικά δρώμενα, με συμμετοχή σε 61 ταινίες και σειρές και 15 θεατρικά έργα, ο Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν αφήνει πίσω του βαριά κληρονομιά και αυτό δε γράφεται απλά για να γραφεί. Μπαίνει στο κλαμπ εκείνων των μεγάλων που δε μπόρεσαν να υπερκεράσουν τα πάθη τους και τελικά σκοτώθηκαν από αυτά. Όπως ο Πολ Γουόκερ, όπως πολλοί την περασμένη χρονιά.