Επιτεύγματα

Οι φράσεις έχουν τη δική τους ιστορία. Στον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη αποδόθηκε - στο Στίγμα του Γιώργου Παπαχρήστου των «ΝΕΩΝ» - η δηλητηριώδης παρατήρηση ότι το μεγαλύτερο επίτευγμα του Αντώνη Σαμαρά θα είναι να ρίξει τον εαυτό του. Ο υπαινιγμός αφορούσε την κρίση που προκλήθηκε με το κλείσιμο της ΕΡΤ.

Γράφει ο Δημήτρης Μητρόπουλος

Μηδένα προ του τέλους

μακάριζε όμως. Αν κάποιος θα μπορούσε να ρίξει τον Σαμαρά, αυτός θα είναι ο Φώτης Κουβέλης. Ετσι όπως πάμε, το μεγαλύτερο επίτευγμα του προέδρου της ΔΗΜΑΡ υπάρχει ο κίνδυνος να είναι το να έχει προκαλέσει τρίτες εκλογές σε δώδεκα μήνες, βάζοντας τη χώρα σε τροχιά υψηλού κινδύνου.
ΘΑ το έκανε; Επειτα από μία εβδομάδα στρατηγικής δυσκαμψίας, πολιτικής δυσπεψίας, τακτικών δισταγμών και διφορούμενων συμπεριφορών ο Κουβέλης επέλεξε την έξοδο από την κυβέρνηση. Δεν δέχθηκε την πρόταση Σαμαρά για τη δημόσια ραδιοτηλεόραση με επαναπρόσληψη 2.000 εργαζομένων και τον ορισμό υφυπουργού ΕΡΤ. Προσπέρασε το μεγάλο πολιτικό πακέτο με την επικαιροποίηση της προγραμματικής συμφωνίας και τον ενοποιημένο συντονισμό της κυβέρνησης. Και δεν ήθελε να συμμετάσχει στον ευρύ ανασχηματισμό, όπου να καλούνται εντός κυβέρνησης ως αντιπρόεδροι ακόμη και οι αρχηγοί ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ. Ο Βαγγέλης Βενιζέλος, ας πούμε, δεν είχε πρόβλημα με όλα αυτά. Εστω και αν δεν ήταν διατεθειμένος να δεχθεί χωρίς να τα συζητήσει και να τα διαπραγματευθεί προηγουμένως.
ΣΥΝΗΘΩΣ το να λες όχι δεν έχει ρίσκο. Αυτό που δεν κάνεις, δεν μπορείς να σε βλάψει - σωστά; Σωστά αλλά όχι σε ασυνήθιστες καταστάσεις. Το όχι του Φώτη Κουβέλη θα μπορούσε να προκαλέσει ψήφο εμπιστοσύνης. Να τη ζητήσει δηλαδή - ο Αντώνης Σαμαράς. Οπότε θα έπρεπε η ΔΗΜΑΡ να πάρει θέση. Η ΔΗΜΑΡ - δηλαδή ο Φώτης Κουβέλης αφού το κόμμα, κακά τα ψέματα, είναι προσωποπαγές. Ηταν, άλλωστε, σαφές από το ρεπορτάζ των τελευταίων ημερών ότι η ΕΡΤ ήταν προσωπικό παιχνίδι Κουβέλη. Μικρό κόμμα από Καμμένο μέχρι ΔΗΜΑΡ σημαίνει αρχηγικό κόμμα. Στο μεγάλο κόμμα - όπως διαπίστωσε ο Αλέξης Τσίπρας όταν ο ΣΥΡΙΖΑ έφθασε σε ποσοστά της τάξεως του 28%-30% - δεν κάνεις ό,τι σου αρέσει.
ΥΠΑΡΧΕΙ όμως κάτι χειρότερο από ένα ξερό αίτημα επιβεβαίωσης της δεδηλωμένης. Αυτό είναι το να συγκροτηθεί μια νέα κυβέρνηση. Ας πούμε - δεν είμαστε καθόλου μακριά - μια κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου. Πώς θα την αντιμετωπίσει ο Κουβέλης; Θα της δώσει ανοχή; Θα τη στηρίζει κατά περίπτωση; Ή απλώς θα κάθεται στον φράχτη ή, τέλος πάντων, στα έδρανα της Ολομέλειας και θα τη βλέπει; Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, η ΔΗΜΑΡ θα πρέπει να τοποθετείται. Να τοποθετείται όμως έναντι μιας κυβέρνησης στην οποία δεν μετέχει και της οποίας την πολιτική δεν έχει τρόπο να επηρεάζει. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για θέση που, από τακτική και πολιτική άποψη, είναι δυσμενέστερη από αυτήν που είχε η ΔΗΜΑΡ μετέχοντας στο υπουργικό σχήμα. Γιατί τώρα είναι στην γκρίζα ζώνη ανάμεσα στη συμπολίτευση και στην αντιπολίτευση. Ακόμη χειρότερα: η ΔΗΜΑΡ - δυστυχώς - κινδυνεύει να πάθει αυτό που έπαθε ο ΛΑΟΣ όταν πρώτα μπήκε και μετά βγήκε από την κυβέρνηση Παπαδήμου.
ΕΡΩΤΗΜΑ: Μήπως τελικά παγιδεύτηκε ο Κουβέλης σε μια ακραία αρνητική διαπραγματευτική θέση; Και αδυνατούσε να κάνει πίσω; Με άλλα λόγια, ό,τι δεν έπαθε αρνούμενος να μπει σε κυβέρνηση συνεργασίας μετά τις εκλογές του περασμένου Μαΐου, ό,τι γλίτωσε μη ψηφίζοντας το πακέτο των 13,5 δισ. ευρώ, ό,τι δεν του κόστισε όταν είπε όχι σε διάφορα νομοσχέδια, το έπαθε εγκλωβιζόμενος στην ΕΡΤ.

Το διαβάσαμε στα ΝΕΑ (21/06/2013)