Επιστροφή στις “ρίζες” για την Άννα

Χωρίς πολλά φρου φρου και αρώματα, αλλά με μεγαλύτερο όπλο της φωνή της, η Άννα Βίσση αποδεικνύει γιατί είναι η μεγαλύτερη σταρ τα τελευταία χρόνια σε αυτή τη χώρα. Η παράσταση “Δώδεκα” στο REX παίζει να είναι και ότι καλύτερο έχω δει εδώ και χρόνια.

Από τον Πέτρο Κωστόπουλο

Μετά τη συνέντευξη που κάναμε στον ΑΝΤ1 η Άννα Βίσση με κάλεσε, επιμένοντας, να πάω να δω το νέο της πρόγραμμα

στο REX. Δεν είμαι για πολλά-πολλά αυτό τον καιρό, ούτε για πολλές εξόδους, ούτε για μαγαζιά, αλλά στην Άννα -που μου προσέφερε μάλλον την καλύτερη συνέντευξη της εκπομπής μου- δεν μπορούσα να αρνηθώ. Και καλά έκανα. Γιατί πέρασα το καλύτερο βράδυ που έχω περάσει εδώ και πάρα πολλά χρόνια σε νυχτερινή έξοδο. Το όλο στήσιμο που το έχει επιμεληθεί η Μυρτώ Κοντοβά ήταν μέσα στα πλαίσια που πρέπει μια μεγάλη τραγουδίστρια, όπως η Άννα κατά τη γνώμη μου, να εμφανίζεται, αλλά ακόμα περισσότερο ήταν μέσα στο πνεύμα της εποχής. Κουλαριστό, σεμνό, κλαμπάτο. Ούτε χορεύτριες, ούτε ενυδρεία, ούτε μπαλέτα, ούτε γερανοί, ούτε ιπτάμενοι Spiderman, ούτε όλες αυτές οι μαλακίες που τα προηγούμενα χρόνια αποτελούσαν το συστατικό της μεγάλης πίστας.

Καταρχήν δεν υπήρχε μεγάλη πίστα. Ούτε κάποιο σκηνικό, απλά υπήρχαν ορισμένα γκράφιτι πίσω από την ορχήστρα και μια κουρτίνα μπροστά, που θύμιζε αμερικάνικες εκπομπές της δεκαετίας του ’50. Η ορχήστρα που συνόδευε την Άννα, αλλά και την υπέροχη Μαίρη Λίντα, με τα τύμπανα και με τις ωραίες φατσούλες, σου θύμιζε έντονα ορχήστρα λατινοαμερικάνικου κλαμπ. Ακόμα και τα φορέματα που έβαλε η ίδια ή τα τζιν ήταν στο ίδιο πλαίσιο. Ήρεμα, κομψά και μετρημένα. Το κατάλαβες από την αρχή που έπαιξε το “Δώδεκα” και το διασκεύασε με ένα κομμάτι της Madonna. Μόνη επάνω στη σκηνή, έχοντας δίπλα της το πολύ-πολύ ένα μπουζούκι ή τον Στέλιο Φράγκο, έναν φοβερό κιθαρίστα-σταρ (είναι και ο κιθαρίστας του Τζιμάκου του Πανούση) έδινε ρέστα σε ότι κι αν τραγούδαγε – από χαβαλέ αμερικάνικη ντίσκο μέχρι τζαζ και μπλουζ. Εννοείται και όλα τα μεγάλα ελληνικά λαϊκά κομμάτια που τραγουδάει εδώ και 30 χρόνια.

Η Άννα μας πέταξε τα μάτια έξω με τις ερμηνείες της. Ήταν η καλύτερη Βίσση που έχω δει τα τελευταία 10 χρόνια. Και η φωνή καμπάνα, είχαμε ανοίξει το στόμα και τη χαζεύαμε. Βρήκα πάρα πολύ έξυπνη της ιδέα να φέρει την υπέροχη και ακόμα τσαχπίνα Μαίρη Λίντα. Κάποτε ο Μανώλης Χιώτης και άντρας της ζωής της, ήταν ο πρώτος που έφερε Ευρωπαϊκούς ήχους πάνω στο λαϊκό τραγούδι. Ήταν τρομακτικός συνθέτης και μπουζουκοκιθαρίστας. Έβλεπες να τραγουδάει μια 74χρονη κυρία, να χορεύει ακόμα το ωραίο μάμπο της και οι πιτσιρικάδες από κάτω να εκστασιάζονται.

Εγώ αυτό το στυλάκι το ήθελα μια ζωή, γιατί είχα σιχαθεί τις υπερπαραγωγές. Άλλωστε το μαγαζί που είχα περάσει καλύτερα στο παρελθόν ήταν οι Χάντρες όπου τότε 3 νέα παιδιά, οι δύο άγνωστοι Νατάσσα Θεοδωρίδου και Αντώνης Ρέμος, μαζί με έναν γωνστό, τον Λάμπη Λιβιεράτο, έβγαιναν σε μία σκηνή, τα έχωναν με τις φωνάρες τους και εμείς καθόμασταν σε μικρά τραπέζια με ξύλινες καρέκλες. Μετά πλάκωσε το Λα