Εγώ, ο ΑΝΤ1, η Δάφνη και το σπάσιμο…

Εκφράσεις όπως «τα σπάσανε», «διαφώνησαν», «δεν τα βρήκαν», «φεύγει και από τον ΑΝΤ1», είδαν το φως της δημοσιότητας με αφορμή την οικιοθελή μου αποχώρηση από τη Δάφνη. Γιατί αυτές οι πληροφορίες να είναι συνήθως λάθος; Είναι αθώο;

Από τον Πέτρο Κωστόπουλο

Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί πρέπει να συνέβη, σύμφωνα με τον εγκέφαλο κάποιων, κάτι περίεργο ή βίαιο στην αποχώρησή μου από τη Δάφνη. Είναι μερικές φορές που αισθάνομαι σαν τον Γιαγκούλα ή σαν τον Νταβέλη όταν διαβάζω

κείμενα κάποιων που με αφορούν. Από ό τι ξέρω ο Νταβέλης παρεπιδημούσε στις παρυφές της Αθήνας και όχι στο Πήλιο από όπου προέρχομαι όπου ευδοκιμούν, σύμφωνα με τη μυθολογία, μόνο Κένταυροι και αμαζόνες. Δεν ξέρω γιατί αλλά στο μυαλό κάποιων εγώ πρέπει πάντα να τσακώνομαι! Λέγε λέγε θα το πιστέψω και θα πλακωθώ καμιά μέρα με κανέναν που το λέει…  

Ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή…

Αποφάσισα να πάω στον ΑΝΤ1 μετά από μία πολύ γλυκιά συζήτηση που είχα τόσο με τον Μίνωα Κυριακού όσο και με τον Θοδωρή. Στη φάση που έγινε αυτό, όταν ήμουν σε πλήρη αφασία ψυχολογική, επαγγελματική και οικονομική, ήταν ό τι καλύτερο μπορούσε να μου συμβεί στην προσπάθειά μου να ανακάμψω, τουλάχιστον πνευματικά και ηθικά. Από εκεί που χτυπούσα κάθε μέρα το κεφάλι μου στον τοίχο, κλεισμένος μες στο σπίτι επί μήνες, με χούφτες χαπάκια και δεν μπορούσα να σηκωθώ ούτε από το κρεβάτι μου, με φιλοξένησαν με τον πιο γλυκό τρόπο σε ένα φιλικό περιβάλλον όπου άρχισα να βγαίνω από τον «μεγάλο ύπνο» -που έλεγε και ο Ρέιμοντ Τσάντλερ- ο οποίος είχε κρατήσει πάνω από έναν χρόνο. Σε μια εποχή που δεχόμουν βροχή τις καρπαζιές, τις κλωτσιές και τις γροθιές από τον κάθε τυχάρπαστο (όχι ότι σταμάτησαν, δόξα τω Θεώ δεν έχω παράπονο), αυτοί οι άνθρωποι μου έδωσαν την ευκαιρία να επαναδρομολογηθώ. Το πήρα πολύ σοβαρά, να επιστρέψω αυτό που μου δώσανε. Κι έτσι μέσα σε τρεις μήνες, επιμελήθηκα τεσσάρων περιοδικών -των οποίων άλλαξα τη μορφή- και δημιούργησα, όπως είχε ανακοινωθεί και στην αρχή, και ένα μεγάλο entertainment site που θα βγει εντός των ημερών στον αέρα.

Όλοι πιστεύαμε -και αυτοί και εγώ- ότι αυτή η δουλειά θα κρατούσε κανέναν χρόνο. Αλλά ευτυχώς για όλους έγινε πολύ γρήγορα, σε χρόνο ρεκόρ. Την ίδια στιγμή που συνέβαινε αυτό άρχισα να συνέρχομαι σιγά σιγά, σαν πυγμάχος μετά το knock down κι ενώ βρίσκεται στο δρόμο για τα αποδυτήρια. Άρχισα να ξανασκέφτομαι, να αισιοδοξώ μερικές φορές -παρότι το περιβάλλον στα media είναι θανατηφόρο- και να ξανακατεβάζω καμιά ιδέα για το τι θα μπορούσα να κάνω στο μέλλον. Κατά κάποιο τρόπο έκανα το αγροτικό μου, γιατί δεν είναι και εύκολο μετά από 17 χρόνια που έκανα το αφεντικό να πάω χαρούμενος στη δουλειά ως υπάλληλος… Δεν είθισται σε αυτό τον τόπο, γι΄αυτό και δεν το βλέπουμε να συμβαίνει συχνά.

Όταν τελείωσε η δουλειά στη Δάφνη κι όταν εγώ άρχισα πλέον να φορμάρω στο κεφάλι μου πράγματα που πριν ήταν διάσπαρτα στο μυαλό μου, το πρώτο πράγμα που τίμια έπρεπε να κάνω ήταν να πω στους ανθρώπους που με φιλοξένησαν ότι η δουλειά μου τελε