Εδώ η γραβάτα, εκεί η γραβάτα…

Μια τυχαία Πέμπτη αποφάσισα να βγω στα μαγαζιά να πάρω γραβάτα. Γραβάτα τελικά δεν βρήκα, αλλά τουλάχιστον βρήκα την ευκαιρία να γράψω ένα κείμενο.

Από τον Πέτρο Κωστόπουλο

Έψαχνα, προχθές, να βρω γραβάτες. Όχι δεν χρειάζομαι, τι να τις κάνω, να το παίζω γκόμενος ενώ ο κόσμος χάνεται; Άσε που έχω ένα σωρό στην ντουλάπα. Γιατί τις έψαχνα, λοιπόν; Γιατί κατά ένα περίεργο τρόπο πολλοί τηλεθεατές παρατηρούν τα πιο απίστευτα πράγματα. Για παράδειγμα αν φοράς τα ίδια παπούτσια συνέχεια –έστω κι αν περπατάω πέντε δεύτερα το πολύ στο πλατό- ή πόσες φορές έχει βάλει την ίδια γραβάτα. Τα προσέχουν

όλα!Βγήκα που λέτε να ανανεώσω τη στολή “εργασίας”. Πήγα συνολικά σε πέντε-έξι αντρικά μαγαζιά με σκοπό να βρω γραβάτες που να μου αρέσουν κιόλας. Όμως, δεν βρήκα πουθενά αυτό που ήθελα. Έψαχνα λεπτές γραβάτες με λίγο έντονο χρώμα -όχι αναγκαστικά μπορντό ή μπλε. Πρώτα να ξεκαθαρίσω κάτι: Έχω μια απέχθεια για τις φαρδιές γραβάτες, με κοιτάζω να τις φοράω πριν από έξι, εφτά χρόνια και μου φαίνομαι σαν κωμωδία. Λες και φοράω σαλιάρα. Το πρόβλημα, λοιπόν, είναι ότι οι περισσότερες εταιρείες δεν βγάζουν ωραίες λεπτές γραβάτες. Και όταν λέω λεπτές δεν μιλάω για σερπαντίνες, αλλά να κάπως λεπτότερες απ’ τις κανονικές.

Πιστεύω ότι φαρδιές γραβάτες πρέπει να φορούν οι άντρες που είναι παχουλοί ώστε όταν ανοίγει το σακάκι, να μην υπάρχει ένα τεράστιο κενό που γεμίζει μόνο από το πουκάμισο. Τέλος πάντων, το θέμα είναι άλλο. Πώς να σπάσεις τη μονοτονία. Μια καλή λύση είναι να υπάρχουν έντονα χρώματα και η γραβάτα να είναι ή σκέτη ή με ρίγες ή με μικρά σύμβολα. Όχι όμως του Μίκυ Μάους. Ούτε καν τον Ντάφι Ντακ, που είναι ο ήρωας μου. Σιχαίνομαι τις παρδαλές γραβάτες όπως και τις λαχουρέ -ακόμα και όταν είναι της μόδας. Για να σας πω την αλήθεια κοιτάζοντας τα αντρικά περιοδικά του εξωτερικού, αλλά και το internet, ειδικά τις προχωρημένες ιστοσελίδες ρούχων, βλέπω ότι οι γραβάτες είναι λεπτές μεν αλλά χωρίς ρίγες πια. Είναι ή μονόχρωμες ή με κάποια μικρά συμβολάκια πάνω. Στη μόδα είναι και κάποιες  σχεδόν μονόχρωμες, απλώς η πλέξη που έχουν δίνει άλλους τονισμούς στο κεντρικό χρώμα.

Τι λέω, όμως, ρε παιδιά, ποιος έχει όρεξη για μόδες αυτή την εποχή; Οκ, εμένα η τηλεοπτική εικόνα μου δίνει την ευκαιρία να παίξω λιγάκι με μικρολεπτομέρειες, (γραβάτα, μαντηλάκι, ένα κλιπ στην γραβάτα) για να κάνω το look πιο χαριτωμένο. Βασικά τα ίδια και τα ίδια είναι αν το καλοσκεφτείς. Στο φινάλε το αντρικό ντύσιμο, λίγο ή πολύ είναι σαν στολή. Φούστα, μπλούζα που λένε. Κάτι σαν μαοϊκό ντύσιμο με μια τσαχπινιά. Απλώς η γραβάτα είναι ένα ωραίο στοιχείο. Παρότι, όπως έχουμε πει, οι εποχές την κάνουν ντεμοντέ. Για αυτό και άλλωστε την προτείνω μόνο για καλλιτεχνικούς λόγους. Βέβαια είναι ωραίο να βλέπεις έναν τραπεζίτη ή ένα δικηγόρο να φοράει μια ωραία γραβάτα και όχι κάτι ροζ και κάτι ανοιχτόχρωμες μπαναλιτέ που τις φοράνε από τότε που άρχισαν το επάγγελμα.

ΥΓ.: Προβλήματα που ‘χει ο άνθρωπος ε;

ΥΓ.1: Ψάχνοντας για μια γραβάτα μια τυχαία Πέμπτη έτυχε να δω