Δηλητήριο!

Γράφει ο Γιάννης Πρετεντέρης

Από την εποχή του Διαφωτισμού και χάρη στην εποχή του Διαφωτισμού, η προοδευτική ανθρωπότητα έχει αποφανθεί ότι η ηθική αποτελεί ατομική υπόθεση.

‘Οτι ο άνθρωπος είναι μόνος απέναντι στις επιλογές του.

‘Οτι φέρει ο ίδιος την ευθύνη τους, χωρίς να τη μοιράζεται με κανέναν.

Και ότι δεν ελέγχεται παρά μόνο για όσα έχει ο ίδιος διαπράξει ή συμπράξει. Ούτε ο συγγενής ούτε ο διπλανός ούτε ο φίλος ούτε ο ομοϊδεάτης ούτε κανείς άλλος εμπλέκεται στην αναμέτρηση ενός ανθρώπου με τη συνείδησή του. Και, προφανώς, ουδείς

Το σημειώνω αυτό διότι ορισμένοι αρχίζουν να χάνουν όχι μόνο το προφανές πολιτικό μέτρο αλλά και τη στοιχειώδη δημοκρατική νοημοσύνη.

Ετσι, στο πρόσωπο του Ακη που οδηγήθηκε χθες στο εδώλιο προσπαθούν να βλέπουν το ΠΑΣΟΚ. Διότι το ΠΑΣΟΚ τούς βολεύει να δουν.

Λες και φταίει γενικά το ΠΑΣΟΚ ή οιοσδήποτε άλλος στο ΠΑΣΟΚ αν ο κάθε Ακης έφτιαχνε υπεράκτιες εταιρείες και πλούτιζε παράνομα.

Λες και φταίει η ΝΔ αν κάποιοι δικοί της έκαναν μπίζνες με το Βατοπέδι.

Λες και φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ αν κάποια βουλευτίνα του υπερασπίζεται βιαστές.

Απλώς σε όλες αυτές τις περιπτώσεις οι ατομικές επιλογές και οι ατομικές εμπλοκές ορισμένων χρησιμοποιούνται ως πολιτικό όπλο εναντίων όλων.

Δυστυχώς, αυτή η χρήση της ηθικής είναι παλιά και αποκρουστική.

Στη διάρκεια της Ρωσικής Επανάστασης, οι μπολσεβίκοι χαρακτήριζαν επισήμως τους αντιπάλους τους «πρώην ανθρώπους». Τους αμφισβητούσαν ακόμη και την ανθρώπινη οντότητα ώστε να τους εξοντώσουν απρόσκοπτα.

Κυρίως όμως είναι απίστευτα κυνική και βαθύτατα ιδιοτελής.

Η «ηθική απαξία» και η πολιτική απονομιμοποίηση που παράγει ενεργοποιούνται για να πλήξουν έναν στόχο όχι επειδή ελέγχεται ηθικά αλλά επειδή ενοχλεί πολιτικά. Δεν επιδιώκει τον έλεγχο και τη διαφάνεια αλλά το όφελος.

Το είδαμε με την υπόθεση του Τσοχατζόπουλου, όταν μέσα από έναν διωκόμενο υπουργό επιχειρήθηκε να στηθεί στον τοίχο μια ολόκληρη πολιτική παράταξη.

Το ζήσαμε με το Χρηματιστήριο ή με το Βατοπέδι, όταν στο στόχαστρο της κριτικής δεν βρέθηκαν πέντε ή δέκα απατεώνες αλλά μια ολόκληρη κυβέρνηση.

Το βλέπουμε διαρκώς στην Προανακριτική Επιτροπή για τη λίστα Λαγκάρντ.

Οπου το ζητούμενο πλέον δεν είναι η διερεύνηση της αλήθειας αλλά το πλήγμα στον πολιτικό αντίπαλο.

Και όπου η διεκπεραίωση της κακοήθειας κυκλοφορεί με τον μανδύα της επιμονής, της διαφάνειας και της ακεραιότητας.

Ολα αυτά θα είχαν μόνο θεωρητικό ενδιαφέρον αν αφορούσαν απλώς κάποιους εμπλεκομένους. Στην πραγματικότητα όμως λειτουργούν στη δημοκρατία σαν το δηλητήριο.

Σε μικρές δόσεις, το συνηθίζεις. Σε μεγάλες, σε σκοτώνει.

Το διαβάσαμε στα Νέα