Δεν είναι λύση το παιχνίδι με τη φωτιά!

Διάβασα πολύ προσεχτικά το άρθρο του Νίκου Δήμου στο protagon.gr με τίτλο «Ας βγει ο Τσίπρας, να τελειώνουμε», το οποίο γρήγορα έγινε viral σε ολόκληρο το διαδίκτυο και είναι εκ των δημοφιλέστερων στο εν λόγω site.

Γράφει ο Γιώργος Ευγενίδης

Δηλώνω φανατικός αναγνώστης του Δήμου τόσο στη Lifo

όσο και στο protagon, ενώ έχω διαβάσει και πολλά βιβλία του. Και όμως, η προσέγγισή του «να βγει ο Τσίπρας, να τελειώνουμε με τις αυταπάτες» είναι άκρως επικίνδυνη. Συνεπώς, έχω επί του πρακτέου δύο βασικές ενστάσεις: τόσο ως προς τη μέθοδο που υιοθετεί, όσο και ως προς την πολιτική της έκβαση.

Στην πολιτική επιστήμη γνωρίζουμε αρκετά είδη ψήφων: τη «θετική ψήφο», την «αρνητική ψήφο», την «ψήφο διαμαρτυρίας». Υπάρχει ακόμα η «ψήφος τακτικής» αλλά και η ψήφος που εδράζεται στην αρχή του «μη χείρον βέλτιστον». Αν θέλετε τη γνώμη μου, την τελευταία τη συναντήσαμε στις τελευταίες εκλογές του 2012. Και όμως, ο Δήμου δεν μένει σε κανένα από τα γνωστά σχήματα ψήφου και εισάγει ένα νέο: αυτό της «αυτοκτονικής ψήφου».

Ας το σχηματοποιήσουμε: Είσαι καταχρεωμένος, χρωστάς κυριολεκτικά σε όποιον μιλάει Ελληνικά, σου χτυπάει την πόρτα ο δικαστικός επιμελητής για να σου επιδώσει την έξωση από το σπίτι, εσύ βγαίνεις στο μπαλκόνι, στέκεσαι στην άκρη και φωνάζεις «Θα πηδήξω!». Και ω! του θαύματος, πηδάς! Αυτό είναι ένα καλό Illustration για την «αυτοκτονική ψήφο» που επικαλείται ο Δήμου. Δηλαδή, η κυβέρνηση δεν κάνει όσα θα έπρεπε, άρα ας ψηφίσουμε την αντιπολίτευση που γνωρίζουμε όμως πως είναι επικίνδυνη. Το κάνουμε εν πλήρει συνειδήσει, γιατί δεν μπορεί να μας συμβεί τίποτα χειρότερο. Αμ δε!

Από το 2009, όταν μπήκαμε σε αυτή την πολύπλευρη κρίση, μέχρι σήμερα, στις απαρχές του 2014, έχουμε διανύσει έναν πολύ μακρύ δρόμο. Έχουν προηγηθεί βίαιες μειώσεις εισοδημάτων, φορολογική επιδρομή, απώλεια της διεθνούς αξιοπιστίας της χώρας-σε αυτό το μέτωπο γίνεται προσπάθεια από την κυβέρνηση- και πολλά άλλα. Το αποτέλεσμα; Το εκλογικό σώμα, αντί να επιδείξει μετριοπάθεια και να άρει στωικά τον σταυρό του μαρτυρίου, ριζοσπαστικοποίηθηκε και τοποθετήθηκε, ως επί το πλείστον στα πολιτικά άκρα. Αν πάμε στη λογική της «αυτοκτονικής ψήφου», τότε είμαι πεπεισμένος πως η ακραία πολιτική συμπεριφορά θα οξυνθεί, αφήνοντας ως μόνο αξιόπιστο παίχτη του πολιτικού συστήματος τη Χρυσή Αυγή των 6 υπόδικων βουλευτών.

Η ελληνική κοινωνία δεν ωρίμασε πολιτικά μέσα σε αυτά τα χρόνια της κρίσης. Αν ακολουθηθεί η πρακτική του ξαφνικού σοκ, τότε είναι δεδομένο πως θα εξαγριωθεί. Και παιδαγωγικά να το δούμε όμως, η τιμωρητική μέθοδος έχει απωλέσει πλέον την αξιοπιστία της αλλά και τους υποστηρικτές της. Αν είχα παιδί, δεν θα του επέτρεπα να ρίξει το πιστολάκι εκεί που κάνει μπάνιο για να διαπιστώσει αν θα πάθει ηλεκτροσόκ, παρά θα του εξηγούσα εξ΄αρχής τους κινδύνους που απορρέουν από μια τέτοια κίνηση. Ε, ό,τι ισχύει για το νερό και το πιστολάκι, ισχύει και για την ψήφο!

Η δεύτερή μου ένσταση έχει να κάνει με την πολιτική ουσία, πέραν της μεθοδολογίας. Ως υπόθεση εργασίας, θα δεχθώ ότι η ΝΔ είναι ένα κόμμα που δεν έχει δικαιώσει τις προσδοκίες του 2012. Στην ίδια υπόθεση εργασίας, είναι ο ΣΥΡΙΖΑ εκείνη η πολιτική δύναμη που θα διορθώσει τις δομικές παθογένειες αυτής της χώρας και θα χαράξει έναν νέο δρόμο; Δεν το πιστεύω! Ένα κόμμα που δεν έχει ενιαία γραμμή, που αποτελείται από συνιστώσες, ορισμένες εκ των οποίων τουλάχιστον νεοσταλινικές, του οποίου τα στελέχη αδυνατούν να συμφωνήσουν στο νόμισμα και την πολιτική της επόμενης μέρας, λυπάμαι, αλλά δεν μπορεί να αποτελέσει αξιόπιστη εναλλκτική. Συνεπώς, αν πάμε με τη λογική της «αυτοκτονικής ψήφου», θα είναι σαν να πυροβολούμε το πόδι μας με τη θέλησή μας.

Δεν θέλω ούτε να φανταστώ την προοπτική μιας μονομερούς διαγραφής χρέους. Δεν θέλω ούτε να φανταστώ τι θα επακολουθήσει. Συνεπώς, η αποκοπή από τους εταίρους μας ή εν πάση περιπτώσει η ριζική σύγκρουση με τη λογική τους δεν ενδείκνυται ως πολιτική λογική, ιδίως την ώρα που δεν έχουμε διορθώσει πλήρως τα του οίκου μας. Και ειλικρινά μιλώντας, δεν έχω καμία όρεξη να ανακαλύψω τις χαρές της Λατινικής Αμερικής και ιδιαίτερα της Αργεντινής.

Τέλος, ας δεχθώ πως υπάρχουν ορισμένοι που συμφωνούν με τη λογική του Δήμου. Τι συμβαίνει με αυτούς που προσπαθούν να παραμείνουν λογικοί και νηφάλιοι; Θα τους πάρει η μπάλα του πολιτικού εξτρεμισμού; Αυτοί οι πολίτες δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν για μια ακόμα φορά ως παράπλευρη απώλεια. Μάλιστα, κατά την εκτίμησή μου, αυτοί οι άνθρωποι συνιστούν αυτή τη σιωπηρή πλειοψηφία που το παλεύει ακόμα και όταν οι συνθήκες δεν είναι ευνοϊκές.

Όταν ο κοινωνικός ιστός έχει διαρραγεί, όταν η κοινωνία έχει φτάσει στα όρια των αντοχών της, δεν μπορούμε να πλασάρουμε ως εναλλακτική το παιχνίδι με τη φωτιά. Δεν είναι λύση το παιχνίδι με τη φωτιά! Γιατί η φωτιά καίει και θα καούμε όλοι μαζί, όχι μόνο αυτοί που πλησιάζουν πολύ κοντά. Γι’ αυτό, ας μιλήσουμε για πολιτικές προτάσεις και όχι για αυτοκτονικά σενάρια, τα οποία φανερώνουν έναν υφέρποντα μαζοχισμό. Όπως λέει και μια σοφή λαϊκή παροιμία «Όποιος κατουράει στη θάλασσα, θα το βρει στο αλάτι». Ομολογώ πως προτιμώ το αλάτι ανόθευτο.