Χρειάζονται δύο για το τάνγκο

Σε παντελώς ανύποπτο χρόνο, η Ντόρα Μπακογιάννη εκτόξευσε χθες το πρωί, μιλώντας στον Νίκο Χατζηνικολάου, μια βόμβα. Τι ισχυρίστηκε; Λίγο έως πολύ πως η σημερινή κυβερνητική πλειοψηφία (154 βουλευτές) είναι εξαιρετικά εύθραυστη για να παραμείνει συμπαγής ενόψει και των δύσκολων ψηφοφοριών που έρχονται στο άμεσο μέλλον.

Γράφει ο Γιώργος Ευγενίδης

Ας μην το ξεχνάμε, στον ορίζοντα είναι ο φόρος ακινήτων, η τροποποίηση στο ασφαλιστικό, ο προϋπολογισμός

και άλλα δύσκολα νομοσχέδια. Η πρόταση της Ντόρας Μπακογιάννη λοιπόν ήταν πως θα πρέπει στο κυβερνητικό σχήμα να επιστρέψει η ΔΗΜΑΡ, έτσι ώστε να διευρυνθεί η κυβερνητική πλειοψηφία στους 168 βουλευτές. Τι θα σήμαινε μια επιστροφή της ΔΗΜ.ΑΡ. στο κυβερνητικό σχήμα και πολύ περισσότερο, είναι εφικτή σε αυτό το σημείο;

Χθες το απόγευμα δεν μπόρεσα να βρω την Ντόρα Μπακογιάννη, μίλησα όμως με άνθρωπο πολύ κοντά της, ο οποίος μου ανέλυσε το σκεπτικό της εν λόγω πρότασης. Η βουλευτής Επικρατείας της ΝΔ πιστεύει πως έχουν «σφίξει τα γάλατα». Η διαπραγμάτευση μοιάζει να γίνεται όλο και πιο δύσκολοι, οι Ευρωπαίοι εταίροι επιμένουν να τονίζουν τις πολλές καθυστερήσεις στις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις του προγράμματος, οι κοινοβουλευτικές ομάδες των κομμάτων βράζουν. Το όλο σκηνικό θυμίζει ροντέο, για να μιλήσουμε σε όρους φαρ ουέστ, όπως είδαμε να γίνεται την περασμένη Κυριακή κατά κόρον στη Βουλή. Έτσι, η κυρία Μπακογιάννη, η οποία σημειωτέον πιστεύει σε αυτή την κυβέρνηση, προτείνει να επανέλθει η ΔΗΜΑΡ για να αποκτήσει η κυβέρνηση μια μεγαλύτερη κοινοβουλευτική βάση, ένα δίχτυ ασφαλείας.

Ρώτησα τον άνθρωπο που συνομιλούσα, πώς θα γίνει να υπερβεί τις αντιρρήσεις της η ΔΗΜΑΡ. Μου απάντησε πως η Ντόρα Μπακογιάννη πιστεύει πως σε αυτό το σημείο δεν πρέπει τα κόμματα να προτάξουν την κομματική αλλά την εθνική λογική. Με άλλα λόγια, να μπει η χώρα μπροστά από το κόμμα. Αργότερα, μίλησα στο πλαίσιο του ρεπορτάζ με κυβερνητικό παράγοντα που είναι σε θέση να γνωρίζει πρόσωπα και πράγματα. Του ζήτησα να μου σχολιάσει την τοποθέτηση Μπακογιάννη περί επιστροφής της ΔΗΜΑΡ.

Ομολογώ πως η απάντησή του με εξέπληξε. Μου απάντησε «μακάρι», τονίζοντας και αυτός την ανάγκη να φορέσουν τα κόμματα την εθνική φανέλα, αν και δεν μου περιέγραψε τη διαπραγμάτευση με τόσο μελανά χρώματα. Όλοι θέλουν τη ΔΗΜΑΡ λοιπόν, όπως συμπεραίνω. Γιατί δεν τους θέλει όμως η ΔΗΜΑΡ; Μου το εξηγούσε σε ανύποπτο χρόνο βουλευτής του κόμματος.

Η ΔΗΜΑΡ. είχε εγκλωβιστεί σε ένα κυβερνητικό σχήμα, στο οποίο δεν μπορούσε να περάσει τις θέσεις της, με αποτέλεσμα να εμπεδώνεται στην κοινωνία η εντύπωση πως ήταν απλώς η αριστερή πρόφαση μιας κυβέρνησης ισχυρού διπολισμού. Η δυσαρέσκεια όλο και μεγάλωνε στο κόμμα. Το καζάνι άρχισε να κοχλάζει επικίνδυνα με την παλινωδία του αντιρατσιστικού νόμου και το καπάκι εξερράγη με την υπόθεση της ΕΡΤ. Τα γεγονότα του Ιουνίου ήταν η αφορμή, όχι η αιτία. Πάντως, η κυβερνητική προοπτική δεν αφήνει κάποιους ασυγκίνητους στη ΔΗΜΑΡ.

Υπάρχουν βουλευτές του κόμματος που θεωρούν πως ήταν λάθος να φύγουν από την κυβέρνηση. Μειοψηφούν όμως στην Κοινοβουλευτική Ομάδα. Βέβαια, και ο ίδιος ο Φώτης Κουβέλης είχε γοητευθεί από τη συμμετοχή στην κυβέρνηση. Μετά από πολλά χρόνια στο πολιτικό περιθώριο του Συνασπισμού, κατάφερε να γίνει κεντρικός παίκτης του πολιτικού σκακιού. Κάποια στιγμή όμως ένιωσε πως είχε φτάσει το πλήρωμα του χρόνου-και το τέλος των αντοχών του.

Τέλος, ένα ακόμα στοιχείο που δεν κρύβεται είναι πως μεγάλο μέρος της Κ.Ο. της ΔΗΜΑΡ αισθάνεται λυτρωμένο από την αποχώρηση από την κυβέρνηση. Αν λάβουμε υπ’ όψιν μας όλα αυτά τα δεδομένα, τότε από την πλευρά της ΔΗΜΑΡ διαφαίνεται μια απροθυμία να επιστρέψει στην προτεραία κατάσταση.

Συνεπώς, η πρόταση της Ντόρας Μπακογιάννη μπορεί έχει νόημα, είναι όμως πρακτικά ανεφάρμοστη, με δεδομένο το γεγονός πως χρειάζονται δύο άνθρωποι για να χορέψουν ταγκό. Και είναι δεδομένη, σύμφωνα με την εικόνα που λαμβάνω εγώ, η άρνηση της ΔΗΜ.ΑΡ. στο πολιτικό φλερτ που λαμβάνει χώρα, αν υποθέσουμε πως ο ένας παρτενέρ για το ταγκό είναι η κυβέρνηση. Εκτός αυτού, υπάρχει ένα ακόμα βασικό στοιχείο.

Ο Αντώνης Σαμαράς και ο Ευάγγελος Βενιζέλος μοιάζουν να έχουν βρει έναν κώδικα επικοινωνίας και μια φόρμουλα συντονισμού. Η κυβέρνηση μοιάζει να λειτουργεί και πάλι ως κυβέρνηση, τουλάχιστον στο κεντρικό επίπεδο. Οι διαφωνίες των βουλευτών είναι θεμιτές και πάντα υφίστανται. Δεν υπάρχει όμως το στοιχείο να κάνεις μια δημοσιογραφική ερώτηση π.χ. σε ένα στέλεχος της ΝΔ, ένα του ΠΑΣΟΚ και ένα της ΔΗΜΑΡ και να παίρνεις τρεις διαφορετικές απαντήσεις-περισσότερο πολιτικές εκτιμήσεις ήταν.

Σαφώς, αν επέστρεφε η ΔΗΜΑΡ θα διαμορφωνόταν ένα ευρύτερο μέτωπο συναίνεσης, θα ξαναγραφόταν μια προγραμματική συμφωνία, θα, θα, θα! Κάθε «θα» όμως προϋποθέτει το «αν». Και στην προκειμένη περίπτωση, το «αν» υφίσταται. Δεν θα ήταν αρνητικό να μπορούσε να επανακαθοριστεί η σχέση των τριών κομμάτων σε μια ειλικρινή βάση. Δεν θα γίνει όμως, τουλάχιστον άμεσα, λόγω των πολλών εσωτερικών τάσεων της ΔΗΜΑΡ και της απροθυμίας του κόμματος να ξαναπάρει ένα τέτοιο πολιτικό ρίσκο.

Για όλους αυτούς του λόγους, καλύτερο θα ήταν να μιλάμε με ρεαλιστικούς όρους και να μην κάνουμε πολιτική με υποθέσεις εργασίας. Η σκληρή πραγματικότητα φέρνει το νούμερο των βουλευτών της συγκυβέρνησης στον μαγικό αριθμό 154, με πιθανότητα να αυξηθεί για πολύ λίγο στο άμεσο μέλλον. Αντί της δημιουργικής σκέψης, καλύτερο θα ήταν να βρεθεί μια φόρμουλα για την αποφυγή διαρροών σε μια τόσο κρίσιμη στιγμή.

Όπως άλλωστε έλεγαν οι Λατίνοι, ubi concordia, ibi victoria (όπου ενότητα, εκεί νίκη). Ας αφήσουμε την πολυτέλεια των υποθέσεων για μια άλλη στιγμή, ιδίως όταν στις υποθέσεις μας εμπλέκουμε έναν παρτενέρ που δεν είναι διατεθειμένος να χορέψει-έστω προς ώρας-στο ρυθμό μας. Το είπαμε και πριν. Χρειάζονται δύο για το τάνγκο…

Κάντε like στην σελίδα μας στο Facebook και ακολουθήστε μας στο Twitter.