Από τον Καραμανλή μέχρι τον Ελύτη – Το Άριστον στη Βουλής έχει τις πιο ιστορικές τυρόπιτες

Πόσες φορές έχει τύχει να συνδέσεις τη μυρωδιά ενός μαγαζιού με τις αναμνήσεις σου;

Γράφει ο Κώστας Χρήστου

Το Άριστον είναι από αυτά τα μαγαζιά, που αρκεί το άκουσμα του ονόματος του, για να φέρνεις ασυναίσθητα στο μυαλό σου την εικόνα του και όχι μόνο τις μυρωδιές, αλλά τον κόσμο, την Αθήνα που θυμάσαι ως παιδί και όλα αυτές τις υπέροχες αναμνήσεις που κρατάνε πάνω από όλα την καρδιά σου ζεστή και που σου θυμίζουν μια άλλη εποχή. Στα παιδιά που έρχονται από την επαρχία, αυτό συμβαίνει

Δεν διάβασα κανένα περιοδικό για να το επισκεφθώ, ούτε χρειάστηκα ποτέ την κριτική κάποιας ιστοσελίδας. Το Άριστον υπήρξε για χρόνια ο πρώτος σταθμός μου πριν το Μοναστηράκι, όταν ο πατέρας μου με έπαιρνε από το χέρι και με ξεναγούσε στα σοκάκια γύρω από τη Βουλής. Κάθε μας έξοδος, είχε με βάση νόμου, τουλάχιστον μια τυρόπιτα και οποιαδήποτε άλλη σφολιατοειδή γεύση. Αν και η Αθήνα, ο κόσμος και οι καταστάσεις τριγύρω μας έχουν αλλάξει αρκετά, η ποιότητα και η γεύση του Άριστον δεν άλλαξαν ποτέ. Ακόμα και όταν εγώ δεν είχα ακόμη γεννηθεί.

Βλέπεις το Άριστον δεν είναι το μαγαζάκι που ήρθε τώρα στα πράγματα. Άνοιξε τις πόρτες του το 1906, όταν ο Ζακυνθινός και ιδρυτής του, Αναστάσιος Λομποτέσης, έφερε μαζί του από την Κωνσταντινούπολη την μεγάλη τεχνική της τραγανής και φρεσκοψημένης σφολιάτας. Αν και ο φούρνος ξεκίνησε αρχικά να ψήνει και ψωμί για να ικανοποιήσει τις ανάγκες του κόσμου που βρισκόταν στις τριγύρω περιοχές. Σε μια κουβέντα που είχε ο πατέρας μου με τον ιδιοκτήτη, του είχε πει πως τον καιρό του ηρωικού 40, ο φούρνος είχε επιστρατευτεί και έφτιαχνε ψωμί για τον Ελληνικό Στρατό. Κάπως έτσι, ο φούρνος επέζησε και γνώρισε όλες τις αλλαγές της χώρας, με αποτέλεσμα να θεωρείται ο πλέον πιο ιστορικός φούρνος του Κέντρου και σίγουρα… ο πιο νόστιμος. Ένα μαγαζί που είχε και το διάσημο κοινό του, από τον Καραμανλή και τον Παπανδρέου (ο Αντρέας ), μέχρι τον τέως βασιλιά Κωνσταντίνο, τον Ελύτη και τον Σεφέρη.

«Πάντα παίρνω κρεατόπιτα» μου λέει ο κύριος με τον χαρτοφύλακα που κάθεται μπροστά μου. Χαμογελάω και κάνω τον ανήξερο. Του λέω ότι παίρνω πρώτη φορά και τον συμβουλεύομαι τι να φάω. Μια λάμψη στα μάτια του και ένα χαμόγελο. Λες και θέλει να μεταδώσει με λαχτάρα ένα μεγάλο μυστικό. «Όλα! Τα πάντα! Μπορείς να τα φας όλα;;». Ακόμη ένα χαμόγελο, μια χειραψία και ένα ‘‘καλή συνέχεια’’. Αυτές είναι οι πραγματικές ανθρώπινες σχέσεις. Και όλα αυτά χάρη σε μια κρεατόπιτα. Και πραγματικά ότι φας σου μένει. Διάβασα κάπου ότι ειδικά η τυρόπιτα, ξεχωρίζει για τον συνδυασμό ανθότυρου με κατσικίσιου τυριού. Όμως το μυστικό, είναι και στη σφολιάτα. Και το γεγονός ότι μέχρι σήμερα το Άριστον χρησιμοποιεί δικά του υλικά, εξαιρετικής ποιότητας, είναι ένα από τα πράγματα που το κάνουν πεντανόστιμο και διάσημο. Το άλλο, είναι η αγάπη. Και η γεύση της δεν είναι ποτέ τυποποιημένη.

Μέχρι και σήμερα, εκεί στην οδό Βουλής 10, είναι το τυροπιτάδικο που έχει μείνει χαραγμένο στη μνήμη, λόγω των προσωπικών μου βιωμάτων. Αλλά πόσοι έχουν άραγε τα ίδια ή και καλύτερα βιώματα; Τα πιο νέα παιδιά του κέντρου. Οι συνταξιούχοι και οι ‘‘παλιοί’’. Οι επαγγελματίες και οι τριγύρω εργάτες. Σίγουρα ο καθένας τους έχει μια ιστορία να πει, μια γευστική περιπέτεια, μια όμορφη ανάμνηση.

Μια ιστορία, που ξεκινάει και τελειώνει με χαμόγελα και μια τυρόπιτα στο χέρι. Γιατί η αγάπη βρίσκεται στα απλά πράγματα.