«H φράση που δεν τελείωσε»: Το ντοκιμαντέρ του Μανώλη Παπαδάκη για το κίνημα των Αγανακτισμένων

Τον Μάιο και τον Ιούνιο του 2011, η Αθήνα έγινε το κέντρο του παγκόσμιου ενδιαφέροντος. Στην Πλατεία Συντάγματος συγκεντρώθηκαν άνθρωποι πολύ διαφορετικοί μεταξύ τους, για να διεκδικήσουν την αξιοπρέπεια που του στερούσαν οι κυβερνητικοί «ζητιάνοι» των δόσεων του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Οι άνθρωποι της Πλατείας αυτοοργανώθηκαν και αποπειράθηκαν να ορίσουν βιωματικά την έννοια της Άμεσης Δημοκρατίας.

Της Ελένης Λαζάρου

Το ντοκιμαντέρ του Μανώλη Παπαδάκη παρακολουθεί μέρα με τη μέρα

τα συμβάντα της Πλατείας Συντάγματος μέσα από το υποκειμενικό βλέμμα των πρωταγωνιστών της: την αμηχανία, την χαρά και τον ενθουσιασμό των πρώτων ημερών. Ζει μαζί τους τις πρώτες αυθόρμητες μαζικές συνελεύσεις και τις προσπάθειες να δημιουργηθεί κάτι νέο. Κάτι που δεν ξέρουν ακριβώς τί είναι.

Εκεί στην πλατεία ανοίγουν τον δρόμο προχωρώντας. Καταγράφει την πρωτόγνωρη γιορτή που γίνεται κάθε μέρα στο κέντρο της Αθήνας με ανθρώπους όλων των ηλικιών και την αδυναμία των κατασταλτικών μηχανισμών να κατανοήσουν πώς, αφού τους τσακίζουν στο ξύλο, τα χημικά και τη βία, αυτοί βγάζουν τις λύρες και χορεύουν. Ένα ντοκιμαντέρ που δείχνει έναν λαό, ο οποίος ειρηνικά και ώριμα, ορίζει ξανά- εκεί στην Πλατεία Συντάγματος το νόημα του ενεργού πολίτη.

Αυτό είναι το θέμα του ντοκιμαντέρ του γνωστού σκηνοθέτη Μανώλη Παπαδάκη που έχει υπογράψει πολλές ποιοτικές δουλειές στην Ελληνική τηλεόραση ενώ έχει συνεργαστεί μα με γνωστά δίκτυα του εξωτερικού . Το ντοκιμαντέρ θα παρουσιαστεί στις 14 και 17 Μαρτίου στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Ο δημιουργός του μιλάει στο ΚoolΝews.gr και την Ελένη Λαζάρου.

Ποιο είναι το θέμα του ντοκιμαντέρ;

«Το υποκειμενικό των ανθρώπων της πλατείας. Η Φράση κάνει μια καταγραφή, υιοθετώντας το υποκειμενικό βλέμμα των συμμετεχόντων. Δίνει το μικρόφωνο στους πρωταγωνιστές και καταγράφει την ζωή τους, τα συναισθήματα τους τις μέρες του Συντάγματος. Την ιστορία αφηγούνται οι συμμετέχοντες χωρίς την «διαμεσολάβηση» σπικάζ και χωρίς μουσικά χαλιά».

Πόσο καιρό κράτησαν τα γυρίσματα ;

«Από 25 Μάη του 2011 μέχρι 18 Γενάρη 2012 που ήταν το τελευταίο κάλεσμα στην πλατεία. Και λέω τελευταίο γιατί από 12 Φεβρουαρίου του 2012 η βία πήρε την θέση της γιορτής».

Πόσο καιρό πέρασες στην πλατεία Συντάγματος;

«Αν αφαιρέσουμε την 4η, 5η, και 6η ημέρα, όλες τις υπόλοιπες ήμουν εκεί».

Πώς ξεκίνησε το λεγόμενο κίνημα των αγανακτισμένων;

«Είδαμε ένα κάλεσμα στο Facebook, ήπιαμε έναν καφέ με φίλους και είπαμε, πάμε, τώρα είναι η ώρα…».

Και πώς τελείωσε;

«Τελείωσε; Χθες που πέρασα την είδα γεμάτη.

Ποιοι ήταν τελικά αυτοί οι άνθρωποι που πέρασαν ένα κομμάτι της ζωής τους στην πλατεία;

«Ο χορός δεν μπορεί παρά να είναι πολεμικός, με όποια έννοια κι αν του δώσεις. Πολεμάω δεν σημαίνει ασκώ βία, πολεμάω για να εκφράσω τα συναισθήματα μου…».

Στο ντοκιμαντέρ υπάρχουν και συνεντεύξεις πολιτικών που σήμερα πρωταγωνιστούν στο πολιτικό σκηνικό. Τότε βέβαια η δύναμή τους ήταν άλλη. Πόσο απέχουν οι απόψεις που είχαν τότε από αυτές που εκφράζουν σήμερα;

«Πολλοί λένε, ότι οι πλατείες και το φαινόμενο των πλατειών, ήταν ένα συναισθηματικό πράγμα. Τα συναισθήματα ήρθαν στην επιφάνεια και ότι η λύση είναι ορθολογική πάντα. Δεν συμφωνώ με αυτή την άποψη, δεν συμφωνώ καθόλου. Θεωρώ ότι η πολιτική δεν είναι μόνο ορθολογική, οτι το συναίσθημα των ανθρώπων αποδεικνύει και πραγματική πληροφόρηση. Όταν υπάρχει αγανάκτηση, πρέπει να μαθαίνουμε από αυτή, να ακούμε.

Και υπάρχουν πάρα πολλοί φιλόσοφοι που έχουνε πει, ότι κακώς τα συναισθήματα τα έχουμε βάλει σε αντιπαράθεση με τη λογική και τον ορθολογισμό. Και εξάλλου ο ορθολογισμός πολύ συχνά στα τελευταία σαράντα, πενήντα χρόνια ήταν όπλο των ισχυρών...». Η δήλωση ανήκει στον σημερινό υπουργό οικονομικών που τότε φυσικά δεν ήταν στην εξουσία. Τα συμπεράσματα δικά σας.

Γιατί επέλεξες ως τίτλο το «Η φράση που δεν τελείωσε»;

«Η πλατεία δεν πρόλαβε να ωριμάσει… Γι’ αυτό και δεν πρόλαβε να δομήσει πολιτικό λόγο».

Η διάρκεια του ντοκιμαντέρ είναι 100 λεπτά και η μουσική του Γιάννη Αγγελάκα.

Αποσπάσματα από το ντοκιμαντέρ «Η φράση που δεν τελείωσε»:

«Η δύναμη της πλατείας, πηγάζει από το μεγάλο έλλειμμα του ελληνικού λαού, το έλλειμμα της αξιοπρέπειας. Όλους αυτούς τους μήνες, αυτά τα χρόνια, το μεγαλύτερο κενό είναι το κενό της αξιοπρέπειας. Το γεγονός ότι οι δημοσιογράφοι, Έλληνες, ξένοι, opinion makers, αναλυτές, δείχνουν τον Έλληνα και του χρεώνουν, του καταλογίζουν μια σειρά από εγκλήματα. Και ο Έλληνας ουσιαστικά έχει μετατραπεί στην αλληγορία του ζητιάνου, ο οποίος περιδιαβαίνει από το διεθνές νομισματικό ταμείο μέχρι τους διαδρόμους των Βρυξελλών ζητώντας το δάνειό του, την επόμενη δόση του, κάτι μεταξύ πρεζάκια και πτωχευμένου. Η πλατεία νίκησε».

«Πολλοί λένε, ότι οι πλατείες και το φαινόμενο των πλατειών, ήταν ένα συναισθηματικό πράγμα. Τα συναισθήματα ήρθαν στην επιφάνεια και ότι η λύση είναι ορθολογική πάντα. Δεν συμφωνώ με αυτή την άποψη, δεν συμφωνώ καθόλου. Θεωρώ ότι η πολιτική δεν είναι μόνο ορθολογική, ότι το συναίσθημα των ανθρώπων αποδεικνύει και πραγματική πληροφόρηση. Όταν υπάρχει αγανάκτηση, πρέπει να μαθαίνουμε από αυτή, να ακούμε. Και υπάρχουνε πάρα πολλοί φιλόσοφοι που έχουνε πει, ότι κακώς τα συναισθήματα τα έχουμε βάλει σε αντιπαράθεση με τη λογική και τον ορθολογισμό. Και εξάλλου ο ορθολογισμός πολύ συχνά στα τελευταία σαράντα, πενήντα χρόνια ήταν όπλο των ισχυρών».

The post «H φράση που δεν τελείωσε»: Το ντοκιμαντέρ του Μανώλη Παπαδάκη για το κίνημα των Αγανακτισμένων appeared first on KoolNews.