Βασίλης Ζούλιας: «Καταγγέλλει» τα μέσα για την παράλειψή των ελλήνων σχεδιαστών

Πιστεύει ότι η γυναίκα είναι κατά βάθος ρομαντική και βλέπει τη θετική πλευρά της κρίσης.

Όταν μπαίνει κανείς στο ατελιέ του Βασίλη Ζούλια κάνει μια βουτιά στο παρελθόν από αισθητική άποψη. Φωτογραφίες μόδας από τις καταπληκτικές συλλογές του σχεδιαστή στολίζουν του τοίχους του ατελιέ, κάνοντας ταυτόχρονα μία ιστορική αναδρομή στον ελληνικό κόσμο της μόδας. Αξεσουάρ και φορέματα τραβάνε την προσοχή μέχρι να φτάσει κανείς στο χώρο του γραφείου του. Το χρώμα που κυριαρχεί στο χώρο είναι το αγαπημένο του βεραμάν.

Τον συνάντησα στο γραφείο του. Καθώς μου μιλούσε για την έμπνευση της

-Μιλήστε μου για την τελευταία σας συλλογή. Ποια ήταν η πηγή έμπνευσής σας;

Ήταν επετειακή, για τα 10 χρόνια στο χώρο της μόδας ως σχεδιαστής και η έμπνευσή μου ήταν οι γυναίκες που πρωταγωνίστησαν σε αυτή την επίδειξη, όπως η Δωροθέα Μερκούρη, η Βίκυ Καγιά, η Βίκυ Κουλιανού και η Δήμητρα Κωστάκη. Ήταν μία κολεξιόν αφιερωμένη στα πράγματα που αγαπώ πιο πολύ, με έμφαση στις γόβες, στα cocktail φορέματα, στα εμπριμέ, στα καρώ, στα πουά και στα ριγέ υφάσματα. Σε αυτά που είναι statement κομμάτια.

-Εμπνέεστε κυρίως από γυναίκες ή από στυλ και εποχές ;

Εμπνέομαι από τα πάντα. Με «καταδιώκει» ο κινηματογράφος, έχω εμμονές με συγκεκριμένες φιγούρες γυναικών, όπως αυτές που ισορροπούν σε τακούνια με λεπτή μέση ή από ταινίες. Έχω εμμονές με ιταλικό νεορεαλισμό, με παλαιό ελληνικό κινηματογράφο, με όλες τις σταρ που έχουν αφήσει στο στυλ τη σφραγίδα τους, την Audrey, την Jackie… Όταν φτιάχνω κάτι πάντα αναρωτιέμαι, « Θα το φορούσε η Audrey Hepburn, η Jackie Kennedy ή Grace Kelly ;», σαν σημείο αναφοράς. Πρέπει να είναι κομψό και με χαρακτήρα, να έχει στυλ. Δεν είμαι από τους σχεδιαστές που κάθε σαιζόν πρέπει να έχουν μία τελείως διαφορετική, έχω μία συγκεκριμένη γραμμή. Αυτό το είχα και σαν στυλίστας, όταν εργαζόμουν στα περιοδικά, για 20 χρόνια. Όλα τα look που είχα κάνει ήταν διαφορετικά, αλλά είχαν το δικό μου στίγμα. Είναι καλό να είναι διακριτή η ταυτότητα ενός δημιουργού.

-Πιστεύετε ότι οι σύγχρονες γυναίκες μπορούν να το υποστηρίξουν αυτό με τον ίδιο τρόπο ;

Ζούμε στη σημερινή εποχή, η μόδα είναι φαντασία και είναι απαραίτητη η έμπνευση. Η σημερινή γυναίκα προσαρμόζεται. Για να συνεχίζω να υπάρχω σημαίνει ότι τους αρέσει αυτό που κάνω. Γι’ αυτό έκλεισα και 10 χρόνια σε μία δύσκολη εποχή. Η γυναίκα είναι κατά βάθος ρομαντική και εγώ σαν άντρας σχεδιαστής που αγαπάω τη γυναίκα, και το εννοώ. Τη σέβομαι και ξέρω τι αρέσει σε έναν άντρα να βλέπει σε μία γυναίκα να φοράει. Γι’ αυτό και έχω και πάρα πολλούς άντρες πελάτες. Η ωραία γόβα που έχει στο μυαλό του ο άντρας, είναι η ψηλή, η κλασική μυτερή γόβα, που είναι και πάλι στη μόδα και δεν έχει φύγει ποτέ, από το ’60 – ίσως με ένα διάλειμμα τη δεκαετία του ’70, που έκαναν την εμφάνισή τους οι πλατφόρμες. Κολακεύει όλα τα πόδια και είναι κάτι που αρέσει στους άντρες.

-Το αγαπημένο σας σημείο στο γυναικείο κορμί είναι …

Τα πόδια, η περιοχή γύρω από το γόνατο, η μέση… Είναι πολλά τα σημεία που μου αρέσουν. Το ντεκολτέ… Και δεν είμαι υπέρ του μίνι, μου αρέσει το μάκρος γύρω από το γόνατο. Εξάλλου το σέξι βρίσκεται στο κρυμμένο.

-Αν δεν ζούσατε σήμερα σε ποια εποχή θα θέλατε να ζούσατε;

Θα ήθελα να ζω στην εποχή της δεκαετίας ’55-’65. Αυτή είναι η αγαπημένη μου. Δεν είναι τυχαίο που αυτή η εποχή έχει καθορίσει ακόμα και τη μουσική ή τη διακόσμηση. Τα στοιχεία 50’s και 60’s πάντα γυρίζουν στη μόδα. Φέτος για παράδειγμα η Louis Vuitton, με τον Marc Jacobs, έκανε πάλι μόδα των 60’s. Ήταν η μεταπολεμική περίοδος που ο κόσμος ήθελε να χαρεί και έγινε μία έξαρση στο design, υπήρξε έξαρση του design, στα αυτοκίνητα, στα κτίρια στα παστέλ χρώματα… Ο κόσμος ήθελε να χαρεί και να γιορτάσει, να βάλει τα καλύτερά του και να βγει έξω. Οπότε γι’ αυτό αυτή η δεκαετία έχει πάντα στοιχεία και αναφορές στα show μου, στο παρελθόν γενικότερα. Μπορεί να είναι στα 30’s, στα 40’s ή ακόμα και στα 80’s ή 90’s.

-Και ποια χώρα θα επιλέγατε για να ζήσετε ;

Στην Αμερική ή στο Παρίσι εκείνης της εποχής. Βέβαια και η Αθήνα θα ήταν καταπληκτική τότε, γιατί θα υπήρχαν όλα τα κτίρια που έχουν γκρεμιστεί. Ήταν όλη η Αθήνα γεμάτη με ωραία κτίρια. Ξέρεις, στην Ελλάδα δεν εκτιμάμε την κληρονομιά μας, δεν εκτιμάμε το παρελθόν μας και έχουμε μία αγωνία για το μοντέρνο που δεν σημαίνει απαραίτητα ότι πρέπει να γκρεμίσουμε κάτι για να χτίσουμε κάτι άλλο. Διατηρούμε το παλαιό, την πρόσοψη του κτιρίου και χτίζουμε μοντέρνα μέσα, όπως κάνουν παντού.

-Η κρίση έχει επηρεάσει τα σχέδιά σας και την έμπνευσή σας γενικότερα;

Φυσικά, αλλά η κρίση για εμένα έχει θετικό αντίκτυπο. Δηλαδή, στην επίδειξή μου υπήρχαν 42 look από τα οποία τα 36 ήταν με υφάσματα πολύ καλά, που υπήρχαν όμως στην αποθήκη. Ό,τι ήταν δίχρωμο έγινε κατ’ ανάγκην γιατί δεν έφτανε το ύφασμα. Και ίσως να ήταν και η πιο ωραία μου επίδειξη. Ήταν πολύ δημιουργικό το αποτέλεσμα. Μπορούσα να επενδύσω σε 6 φορέματα με απολύτως καινούρια υφάσματα αλλά δεν το έκανα. Oπότε η κρίση με έκανε να γίνω πιο δημιουργικός. Και αυτό νομίζω είναι που κάνει η κρίση σε πολλούς ανθρώπους. Έχεις λιγότερα μέσα και πρέπει να κάνεις περισσότερα πράγματα. Αυτό μόνο καλό μας κάνει.

- Τα ρούχα σας δεν είναι καθημερινά. Έχετε σκεφτεί να δημιουργήσετε μία πιο street συλλογή;

Ναι, δεν είναι street fashion. Έχουμε ένα κομμάτι business, ένα 20% για γυναίκες δικηγόρους ή για αυτές που εργάζονται σε γραφείο, αλλά το 80% είναι για εορταστικές στιγμές. Φυσικά κι είμαι ανοιχτός σε μία πιο street συλλογή. Από ιδέες υπάρχουν χιλιάδες. Σκέφτομαι και μία πιο φτηνή σειρά. Δηλαδή, θα ήταν ωραία να σχεδιάσω ας πούμε μία σειρά για ένα μεγάλο brand σαν μια συνεργασία. Είμαι ανοιχτός σε κάτι τέτοιο. Αλλά πρέπει να έρθει η πρόταση και μετά είναι εύκολο να μπω στο mood, αρκεί να είναι σωστές και οι συγκυρίες.

-Έχετε εμμονές σαν σχεδιαστής;

Ε, βέβαια; Καταρχήν, όπως είπα και πριν, έχω εμμονή με το μάκρος γύρω από ντο γόνατο, με συγκεκριμένες φιγούρες, τη στενή φιγούρα… Με «καταδιώκουν» οι γυναίκες του Fellini. Γυναίκες με στενά ρούχα που τρέχουν σε σοκάκια, πάνω σε ψηλά τακούνια. Επίσης, όταν σχεδιάζω ακούω πάντα μουσική. Δηλαδή, πάντα μία συλλογή με εμμονή. Θα ακούω πάντα το τραγούδι της επίδειξης από πριν. Μπορεί να είναι κλασική μουσική, μπορεί να είναι ‘Everything But the Girl’, μπορεί να είναι jazz. Μου αρέσουν πολλές διαφορετικές μουσικές γιατί είμαι παιδί της δεκαετίας του ’80. Τότε ντυνόμασταν ανάλογα με τα music bands. Ντυνόμαστε ανάλογα με τη μουσική και πηγαίναμε στα club. Και τώρα ανάλογα με τη μουσική σχεδιάζω. Άλλα έχω γενικότερα εμμονή με την αισθητική.

-Πότε ξεκινήσατε να σκέφτεστε ότι θέλετε να σχεδιάσετε ρούχα για τις γυναίκες;

Ήμουν στυλίστας όλη τη δεκαετία του ’80 και όλη τη δεκαετία του ’90, σε διάφορα περιοδικά. Το 2002 έκανα τα παπούτσια και τις τσάντες και το 2008, στο Fashion Week- είμαι παιδί του ελληνικού Fashion Week- έκανα την πρώτη μου επίδειξη με ρούχα, γιατί ήθελα να «ντύσω» τα παπούτσια μου. Κάπως έτσι ξεκίνησε. Μέχρι τότε χρησιμοποιούσα άλλους σχεδιαστές, φίλους μου.

-Ήταν δύσκολο να πείτε στο οικογενειακό σας περιβάλλον ότι θέλετε να ασχοληθείτε με τη μόδα;

Η μητέρα μου ήταν πολύ ανοιχτή και ανοιχτόμυαλη στο να φύγω από το σπίτι νωρίς και να κάνω αυτό που ήθελα. Οπότε με βοήθησε, όπως κάθε μάνα πρέπει να κάνει. Εξάλλου μιλάμε για τα 80’s. Τα πράγματα δεν ήταν τόσο δύσκολα όπως παλαιότερα, αλλά βέβαια τώρα που το σκέφτομαι, δεν έχει καμία σχέση αυτό που γίνεται τώρα με 30 χρόνια πριν. Όταν εγώ έγινα στυλίστας δεν υπήρχε καν η έννοια, ο όρος. «Επιμέλεια ρεπορτάζ» γράφαμε. Κάναμε styling, βαρύ styling, από όλες τις απόψεις. Κουβαλούσαμε και τα ρούχα, βρίσκαμε το location και τα αξεσουάρ που δεν υπήρχαν, ήταν πολύ φτωχή η αγορά. Τα βρίσκαμε στα μπαούλα της μαμάς, της γιαγιάς, σε κάποια παλιατζίδικα που είχαν vintage ρούχα και κάναμε mix.

-Ανδρικά ρούχα θα σχεδιάζατε; Θα είναι στο ίδιο ύφος με τα γυναικεία;

Το project είναι απολύτως έτοιμο, είναι κάτι που το σκέφτομαι χρόνια, πρέπει απλά τα πράγματα να πάνε λίγο καλά, για να μπορέσω να το κάνω. Θα είναι ο άντρας όπως τον βλέπω εγώ, στο στυλ το δικό μου. Πουκάμισα, παπούτσια, μανικετόκουμπα… Νομίζω ότι υπάρχει ένα κενό στην ελληνική αγορά.

-Υπάρχει κάτι που σας ενοχλεί στον κόσμο της μόδας σήμερα στην Ελλάδα;

-Θα ήθελα να κάνω μια «καταγγελία» ενάντια σε όλα τα περιοδικά με μεγάλους τίτλους που κάνουν αφιερώματα κολεξιόν και αφήνουν τους Έλληνες σχεδιαστές απ’ έξω. Ενώ γίνεται Fashion Week και υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν μία πολύ σοβαρή δουλειά, θα μπορούσαν τα αφιερώματα να είναι Αθήνα-Λονδίνο-Παρίσι-Νέα Υόρκη. Αυτό είναι που μας «κατέστρεψε», η ξενομανία, το κόμπλεξ, και η κρίση. Αν είχαμε όλοι στρέψει το δάχτυλο πιο πολύ σε εμάς… δεν θα φτάναμε σ’ αυτό το σημείο. Και εγώ είμαι ένας ευνοημένος Έλληνας δημιουργός, δηλαδή και τα περιοδικά με στήριξαν πάρα πολύ και εγώ τα στήριξα μέσα από τη διαφήμιση. Το γεγονός όμως ότι οι Έλληνες σχεδιαστές μένουν στην αφάνεια με στενοχωρεί πάρα πολύ.

-Ναι, αλλά δεν παίζει κάποιο ρόλο και η ποιότητα; Δεν σας στήριξαν τυχαία…

Φυσικά, αλλά δεν είμαι μοναδικός. Υπάρχουν άνθρωποι που αξίζουν πολύ και θα έπρεπε να είναι στα αφιερώματα των περιοδικών. Εγώ παλεύω γι’ αυτό κάθε φορά. Εγώ είμαι από αυτούς που μπαίνουν, αλλά πιστεύω ότι μαζί με εμένα θα έπρεπε να μπουν κι άλλοι. Τώρα, με την κρίση πολλοί είναι αυτοί που έρχονται για να αγοράσουν κάτι ελληνικό. Ο κόσμος στρέφεται όλο και περισσότερο προς τα ελληνικά προϊόντα. Αν προσπαθήσουμε όλοι να τα δούμε με αγάπη… Ένας φίλος μας μπορεί να το κάνει, ένας συγγενής… Ξέρεις, όταν αγοράζεις κάτι ελληνικό με κάποιον τρόπο τα λεφτά σου ξαναγυρίζουν σε εσένα. Είμαστε στην Ευρώπη, αλλά πρέπει να υπάρχει ισορροπία.

- Πού πιστεύετε ότι οφείλεται η προτίμηση στους ξένους σχεδιαστές;

Όλο αυτό ξεκίνησε από τον Τύπο, γι’ αυτό σου λέω «καταγγελία». Η γυναίκα θα πάρει αυτό που θα δει στα περιοδικά. Και τα περιοδικά οφείλουν να δίνουν τη σωστή πληροφορία για κάτι που είναι καλό και ελληνικό.

-Πιστεύετε ότι η Ελληνίδα ψωνίζει όντως αυτά που βλέπει στα περιοδικά ή έχει το δικό της στυλ;

Καταρχήν η Ελληνίδα είναι ανάμεσα στις κομψές της Ευρώπης. Μαζί με τη Γαλλίδα, την Ιταλίδα είναι και η Ελληνίδα. Είναι μία Ευρωπαία γυναίκα. Είμαστε το κέντρο της Ευρώπης. Απλώς πάντα λέμε το «εξωτερικό», ενώ είμαστε κι εμείς το εξωτερικό. Πάντα αισθανόμαστε ότι είμαστε κάτι άλλο. Αυτό είναι, η χαμηλή αυτοεκτίμηση του Έλληνα και της Ελληνίδας. Αλλά επικεντρώνω την καταγγελία μου πιο πολύ στα περιοδικά. Ο Τύπος μπορεί να αλλάξει τα πράγματα. Έχει μεγάλη δύναμη ο Τύπος.

-Πώς βλέπετε το γεγονός ότι ο κόσμος στρέφεται στο Internet, σε online περιοδικά και site; Είστε αντίθετος;

Όχι δεν είμαι αντίθετος, απλά αγαπώ το χαρτί, νομίζω ότι αυτό δεν θα τελειώσει ποτέ! Δεν μπορώ να πάρω τον υπολογιστή στην παραλία. Το περιοδικό, είναι περιοδικό και το βιβλίο, είναι βιβλίο. Χωρίς τον υπολογιστή όμως δεν μπορούμε να ζήσουμε. Οπότε είμαι και στα δύο.

-Έχω διαβάσει ότι έχετε συλλογές περιοδικών μόδας…

Έχω τη μεγαλύτερη συλλογή στην Ελλάδα, είναι για μουσείο. Κάποια στιγμή θα την παραδώσω κάπου. Σε καμιά 20αριά χρόνια θα έχω μαζέψει κι άλλα. Έχω τα πάντα, κυρίως Vogue ιταλικές, γαλλικές, αγγλικές, αμερικάνικες, από το ’50 μέχρι σήμερα. Όλη η έμπνευσή μου έρχεται από τα περιοδικά. Μαζί με τον κινηματογράφο είναι μεγάλη πηγή πληροφοριών.

< ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ ΕΠΟΜΕΝΗ > 1 από 5

Μία ωραία γωνιά του ατελιέ με θέα το κέντρο της Αθήνας.

The post Βασίλης Ζούλιας: «Καταγγέλλει» τα μέσα για την παράλειψή των ελλήνων σχεδιαστών appeared first on Jenny.gr.