Πέγκυ Σταθακοπούλου: «Η κόρη μου είναι το φως της ζωής μου»

Προσπάθησα να θυμηθώ αν την έχω δει ποτέ να μην χαμογελάει. Αν εξαιρέσω θεατρικούς ρόλους, τέτοια ανάμνηση δεν υπήρχε. Όταν μιλούσαμε γι αυτήν στις παρέες υπήρχαν σταθεροί επιθετικοί προσδιορισμοί: γλυκιά, ευγενική, όμορφη, αξιοπρεπής, καλόγουστη. Όταν ήρθε η ώρα να τα πούμε για το jenny.gr όλα αυτά απλά επιβεβαιώθηκαν για μία ακόμη φορά. Η Πέγκυ Σταθακοπούλου εδώ και πολλά χρόνια ακολουθεί μία πορεία ξεχωριστή. Με προτεραιότητα το θέατρο, το καλό

θέατρο, ελάχιστες σειρές στην τηλεόραση και μία ζωή που δεν αναγκάστηκε ποτέ να «πουλήσει» στο Χρηματιστήριο της δημοσιότητας έχτισε μια εικόνα μιας γυναίκας ξεχωριστής, την οποία απλά διαπίστωσα. Μιας γυναίκας πολύ διαφορετικής από αυτές που πλέον καταδυναστεύουν τις βιτρίνες της δημόσιας ζωής επιβεβαιώνοντας πως πίσω από αυτές κρύβονται, ή για την ακρίβεια, επιλέγουν να μην φαίνονται οι καλύτερες.

Τα κλασικά έργα όπως «Ο θάνατος του εμποράκου» στην παράσταση του οποίου πρωταγωνιστείτε γιατί «μιλούν» σήμερα στον καθένα από μας;

«Είναι έργα που έχουν πάρα πολλές αλήθειες κρυμμένες και έχουν και μαγεία ι αυτό αγγίζουν τον κόσμο. Αυτό είναι το διαχρονικό. Να μπορεί ο συγγραφέας με το έργο του να σε αγγίζει κάθε εποχή. Απλά και ρεαλιστικά όλα δένουν με μαγεία και βαθιά συναισθήματα κι έτσι μαγεύεται ο θεατής. Αυτή είναι η ποίηση».

Ποιες αλήθειες του σας άγγιξαν περισσότερο, προσωπικά ως Πέγκυ;

«Αυτό που εμένα με συγκινεί τρομερά είναι ότι με έναν τρόπο άλλοτε υπόγεια και άλλοτε όχι τo θέμα του τι έχει αξία και σημασία στη ζωή και τι όχι, το τέλος έρχεται για να δείξει ότι όλη η ζωή έχει περάσει σαν μία ριπή και ότι πολλές φορές μέσα στην διάρκεια αυτής της ζωής ζήσαμε λάθος με λάθος επιλογές. Με αφορά και η σχέση που έχει ένας γονιός με ένα παιδί και κατά πόσο τα όνειρα που έχει ένας γονιός μπορεί να συνθλίψουν το παιδί του και πόσο ανάγκη είναι να αφήνεις τα παιδιά σου ελεύθερα να προχωρούν με βάση τα δικά τους θέλω και όχι με αυτά που εσύ φαντάζεσαι. Το νόημα της ζωής βρίσκεται πάρα πολύ αλλού από εκεί που το αναζητούμε».

Αυτό πότε το συνειδητοποιήσατε στην δική σας ζωή;

«Δεν θα έλεγα ότι είμαι άνθρωπος που δεν αναζητώ την αλήθεια στη ζωή μου. Έχω κοπιάσει με την αλήθεια. Απλά έρχεται πολλές φορές φορές η ζωή με τις δικές της κορυφαίες στιγμές για να σου δείξει ότι πέρα από το ότι προχωράς ψάχνοντας και ανακαλύπτοντας πράγματα για σένα, τελικά ξοδεύεσαι και ξοδεύεις τον εαυτό σου χωρίς ουσία».

Υπάρχουν όμως αλήθειες πολύ δύσκολες στην ζωή με τις οποίες παίζουμε και λίγο κρυφτό…

«Για ένα μέρος αυτής μου της συνειδητοποίησης μίλησα ειλικρινά στον εαυτό μου και προσπάθησα ή προσπαθώ να κάνω αυτό που για μένα έχει σημασία. Κρύβομαι μένοντας μόνη με τον εαυτό μου και δοκιμάζοντας πράγματα πέρα από την καριέρα, την επιτυχία, την χαρά του θεάτρου. Νομίζω ότι είμαι έντιμη με τον εαυτό μου».

Στις δύσκολες καταστάσεις ποιο είναι το στήριγμα;

«Όταν βρίσκομαι μπροστά σε κρίσεις απλά πέφτω με τα μούτρα και μάχομαι. Δεν ξέρω από πού αντλώ την δύναμη. Σε πολλές δύσκολες στιγμές μου, μετά την γέννηση της κόρης μου, η έμπνευσή μου σίγουρα είναι αυτή. Γιατί για μένα είναι το φως της ζωής μου. Μου δίνει δύναμη καθημερινά, μοιράζομαι μαζί της τις αδυναμίες μου από τις πιο σύνθετες ως τις πιο απλές. Γενικά στην ζωή μου όμως όταν έδινα την μάχη μου, δεν ξέρω από πού αντλούσα τη δύναμη, αλλά την έδινα με όλο μου τον εαυτό. Έχω έναν δικό μου τρόπο να πιστεύω και η αγάπη των δικών μου ανθρώπων είναι το όπλο μου».

Στην μάχη μπαίνετε με την πεποίθηση ότι θα νικήσετε;

«Όχι, καθόλου. Είμαι πολύ φοβητσιάρα».

Η πιο δύσκολη μάχη ήταν αυτή που δώσατε για να στηρίξετε τον σύζυγό σας στο πρόβλημα υγείας του;

«Αυτή ήταν μια μάχη πολύ έντονη. Η αλήθεια την έδινε ο Αλέξανδρος εγώ έδινα μια άλλη από δίπλα, διαφορετική αλλά δυνατή. Έχω δώσει μάχη και για την δική μου υγεία, και για την κόρη μου, και για την απώλεια του πατέρα μου και άλλες πολλές. Νομίζω απλώς ότι πολεμάω αλλά με τρόπο που δεν μπορώ να τον περιγράψω…»

Η σχέση με τη κόρη σας είναι φιλική ή ακολουθεί τον κανόνα που λέει ότι ο γονιός είναι γονιός και δεν μπορεί να είναι φίλος με το παιδί του;

«Όχι, καθόλου δεν είμαι αυτού του κανόνα. Εγώ ακολουθώ τον κανόνα λατρεύω αυτό το πλάσμα. Μοιράζομαι τα πάντα μαζί της χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν διαφωνούμε. Δεν απαγορεύω πράγματα αλλά λέω όχι. Θα ήταν και πολύ βαρύ για την ίδια να μην έχει κάποια όχι. Απλώς τα όχι έχουν κουβέντα, έχουν επιχειρήματα. Συζητάμε πολύ».

Σας μοιάζει;

«Έχει ένα δυο πράγματα δικά μου αλλά δεν μου μοιάζει. Σαν χαρακτήρας είναι πολύ δυνατή προσωπικότητα, ηγείται στην τάξη της, στην ομάδα της, αγαπάει πολύ τον αθλητισμό. Εκεί που μοιάζουμε είναι στην τρυφερότητα, είναι εκδηλωτική».

Έρχεται στο θέατρο να δει την μαμά της;

«Την Χριστινούλα την πήρα στο θέατρο από μικρή να δει παράσταση παρόλο που δεν έπαιζα κωμωδία, έπαιζα δύσκολο θέατρο. Κάναμε μία συζήτηση για το τι παίζει η μαμά. Μικροκολπάκια έκανα πάντα για να την προφυλάξω. Δεν είναι όμως το παιδί που μεγαλώνει στα παρασκήνια ή στο καμαρίνι της μαμάς του, ούτε είμαι η γυναίκα που έχει φωτογραφίες με τους ρόλους της στους τοίχους του σπιτιού της. Θέλω η Χριστίνα να ζήσει μια ζωή ωραία και κανονική με αλήθεια αλλά δεν θέλω να την προσδιορίσω εγώ. Όταν θα φτάσει στην ηλικία που θα επιλέξει ας το κάνει μόνη της, όχι γιατί εγώ αποφάσισα να την βάλω μέσα στον δικό μου κόσμο».

Είναι κομμάτι της ζωής σας ο «άλλος», ο «διπλανός»; Ξέρω ότι βοηθάτε παιδιά στο «Χαμόγελο του παιδιού» και στην Action Aid εδώ και χρόνια.

«Αυτό το κομμάτι της συμπαράστασης και της αλληλοβοήθειας βοηθά κι εμάς τους ίδιους. Όταν είσαι παρών την ώρα που βοηθάς τον άλλο, βοηθάς τον εαυτό σου. Κάνω όσο μπορώ, ό,τι μπορώ. Όταν δουλεύω όπως αυτή την περίοδο κλείνομαι στον κόσμο μου, δεν βλέπω ούτε ειδήσεις. Όμως είναι κομμάτι δικό μου το να βοηθάω, να δίνω ό,τι μπορώ. Άλλωστε πάντα υπήρχε πρόβλημα δεν είναι τωρινή κατάσταση. Απλά τώρα ήλθε σ’ εμάς όλο αυτό. Όσο μεγαλώνω νομίζω ότι πρέπει να βρω ένα τρόπο να το βάλω πολύ πιο σταθερά μέσα στην ζωή μου. Δεν μπορώ να πω ότι ακόμη έχω βρει το κανάλι να είναι πολύ σταθερά μέσα στην ζωή μου».