Κουφό: ο Γιώργος «ρυθμιστής» των εκλογών;

Θάνος Οικονομόπουλος

Στον κόσμο των επιχειρήσεων, είναι κάτι περισσότερο από συνηθισμένο η μια γενιά να δημιουργεί και να σωρεύει κέρδη, και η επόμενη απλώς να «απολαμβάνει» την κληρονομιά, να σπαταλά και να χρεοκοπεί το «μαγαζί».

Στα χρόνια της κρίσης, έμελλε να δούμε το μοντέλο να επεκτείνεται και στα πολιτικά μαγαζιά...

Ο Γιώργος Παπανδρέου, ιστορικός κληρονόμος αυτού που λέγαμε “δημοκρατική παράταξη”, θα μείνει στην ιστορία ως ο μόνος “ιδιοκτήτης” της

ομώνυμης οικογενειακής “επιχείρησης”, που όχι μόνο χρεοκόπησε και απαξίωσε το μαγαζί, αλλά... κατήργησε και εμπορικό σήμα του! Κάποτε σκοτώνονταν στο ΠΑΣΟΚ με την ιδέα και μόνο ν' αλλάξουν σύμβολα και όνομα, τώρα πετάνε στην φωτιά τις πράσινες μαρκίζες και τους ακτινωτούς ήλιους ψύχραιμοι και χαλαροί! Και ο κληρονόμος (αν, όπως όλα δείχνουν, πραγματοποιήσει το σχέδιό του να κάνει δικό του κόμμα) αλλά και ο “σώγαμπρος”, (που ανέλαβε ως... σύνδικος πτώχευσης!) με τις “Ελιές”, τους “58”, την “ΔΗΠΑΡ”...

Βέβαια, τις “μέρες κρασιού και λουλουδιών” που ως κράτος και κοινωνία απολαμβάναμε παραδομένοι στην δολερή ψευδαίσθηση πως “πάντα έτσι θα είναι...”, διαδέχθηκε η πραγματικότητα. Η κρίση δεν προέκυψε ως παράφρων μεταβλητή αλλά (σ' ότι αφορά την ελληνική ιδιαιτερότητα) ως λογική συνέπεια της απερισκεψίας και της επίπλαστης ευδαιμονίας μας. Οι παραδοσιακοί πολιτικοί σχηματισμοί, ερχόμενοι ενώπιοι ενωπίοις με τις αλόγιστες σωρευμένες παθογένειες τους και απαράσκευοι για σοβαρή εκτίμηση των σκαμπανεβασμάτων της πραγματικής ζωής, άρχισαν τις σπασμωδικές κινήσεις μπας και σώσουν την παρτίδα. Χωρίς, όμως, να εγκαταλείψουν την κατευθυντήρια πολιτική τους, των “πελατειακών δομών και δεσμών”.

Και συνέβη το αναμενόμενο: θέλοντας να μην θίξουν τους “πελάτες” τους και τις γραμμές επικοινωνίας μαζί τους, τους τσάκισαν! Τους εξαθλίωσαν! Χωρίς περίσκεψη, αποδεκάτισαν την μεσαία τάξη (τους!) με τις οριζόντιες περικοπές και την υπερβολική φορολογία, την μετέτρεψαν σε... ενοικιαστές στα ίδια της τα σπίτια, την αφυδάτωσαν από κάθε ελπίδα. Κι' αυτή, απελπισμένη και οργισμένη στράφηκε
,σε μεγάλο βαθμό, απεγνωσμένα (και με τιμωρητική διάθεση...) σε νέους “νυμφίους” που ως κήρυκες της “ασφάλειας” και του (θα..) “πάμε σαν άλλοτε” και με άφθονο λαϊκισμό παλιάς κοπής, υποσχέθηκαν τα πάντα στους πάντες...

Έτσι, οι μεν παραδοσιακοί πολιτικοί σχηματισμοί αποστεώθηκαν δραματικά, και οι “μικροί” και νέοι (όχι και ως προς τις ιδέες και πρακτικές...) είδαν τα εκλογικά ποσοστά τους να εκτινάσσονται από τα επί χρόνια στο όριο της εισόδου η μη στην βουλή, στο κατώφλι της εξουσίας. Και ο μικρομεγαλισμός (κυρίως του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και των ενδεχόμενων αυριανών συνεργατών του) “λογικό” ήταν, στην δίνη της κρίσης, της απελπισίας και της δραματικής ανατροπής βεβαιοτήτων του μεγαλύτερου μέρους της , να προσελκύσουν απογοητευμένους, ευεπίφορους σε πελατειακές “αγκαλιές”, μέρος του εκλογικού σώματος που εκτός ψευδαισθήσεις θέλει και να τιμωρήσει σκληρά όσους τον άφησαν απροστάτευτο, έρμαιο (συνειδητό, έστω...) της αβελτηρίας των “ταγών” του.

Μέσα, λοιπόν, σ' αυτή την συγκυρία και με δεδομένους τους σχεδόν παγιωμένους συσχετισμούς εκλογικής δύναμης, που άραγε αποβλέπει ο Γιώργος Παπανδρέου επιμένοντας, όπως όλα δείχνουν, να φτιάξει δικό του κόμμα; Το οποίο, εκ των πραγμάτων, θα “κόψει” ψήφους από το εναπομείναν ΠΑΣΟΚ; Υπάρχει, αναμφίβολα, ελλοχεύων ρεβανσισμός, έναντι ενός βουλιμικού και ισοπεδωτικού Βενιζέλου (σίγουρα δεν ξεχνά την “κάθοδο' του τελευταίου στο Ζάππειο, μετά την εκλογική ήττα του ΠΑΣΟΚ το 2007...), που σε κρίσιμες στιγμές το 2011 τον “άδειασε” και τον άφησε εκτεθειμένο. Ίσως να πιστεύει ότι με το εγχείρημά του θα κάνει delete στην κάθε άλλο παρά επιτυχή, την ατελέσφορη πολιτική του τελευταία διαδρομή, και θα επιχειρήσει ...επανεκκίνηση μιας νέας πορείας. Μπορεί. Άβυσσος το μυαλό του ανθρώπου...

Υπάρχει, όμως, και η ετερογονία των σκοπών. Άλλοι μπορεί να είναι οι όποιοι στόχοι του Γιώργου Παπανδρέου, και τελείως διαφορετικό το ενδεχόμενο αποτέλεσμα της κίνησής του: το ΠΑΣΟΚ, ήταν πάντα περισσότερο “φυλή” και λιγότερο πολιτικό κόμμα με την παραδοσιακή έννοια του όρου. Και στις φυλές, οι φύλαρχοι διατηρούν πάντα αταβιστικά κύρος και δύναμη συνέγερσης. Ο Βενιζέλος, θέλησε να γίνει αρχηγός, φύλαρχος δεν θα μπορέσει ,όσο και να το προσπαθήσει, να γίνει ποτέ. Πολλοί από τους “μηδίσαντες” απογοητευμένους οπαδούς, που βρήκαν στέγη στον ΣΥΡΙΖΑ (μιλάμε για ψηφοφόρους, όχι κομματικό-συνδικαλιστικά στελέχη...), είναι πολύ πιθανόν με το “κέλευσμα” του φύλαρχου ,να νοιώσουν να βγαίνει από την νάρκη το DNA της φυλής!

Και ν' αποτελέσουν τον απρόβλεπτο κρίσιμο παράγοντα ανατροπής στις επερχόμενες εκλογές. Που η πρώτη θέση και τα ποσοστά, θα κριθούν, πιθανότατα, με φωτοφίνις...

Κατηγορία: ΠολιτικήTags: Θάνος ΟικονομόπουλοςΓιώργος ΠαπανδρέουΕκλογές