Και αν θα διψάσεις για νερό, μην πας στα Εξάρχεια

Διονύσης Μαρίνος

Ο αστικός (… αστυνομικός) μύθος διατείνεται πως η διμοιρία των ΜΑΤ που «επισκέφθηκε» το περίπτερο των Εξαρχείων για να ξεδιψάσει, τραγουδούσε με στεντόρεια φωνή «Κι αν θα διψάσεις για νερό/θα στύψουμε ένα σύννεφο». Αυθεντικός Νίκος Γκάτσος για αυθεντικούς ταγούς του νόμου και της τάξης.

Ας είμαστε ειλικρινείς: όταν βαράς δικαίους και «αδίκους» με τις ώρες, όταν ρίχνεις δακρυγόνα με το σωρό, όταν ασκείσαι

στο βαρύ πεδίο των αθηναϊκών δρόμων (πολλώ δε μάλλον σε αυτούς των Εξαρχείων), ένα μπουκάλι νερό το χρειάζεσαι. Στουπί γίνεται το στόμα σου. Κι όταν δεν σου το δίνουν, τότε τι άλλο μένει να κάνεις από το να επικαλεστείς το μόνο επαρκή νόμο της πειθούς: το ξύλο. Αυτή η μονόπλευρη, αταβιστική, απερίφραστη αντιμετώπιση ενίων αστυνομικών προς τους πολίτες αυτής της χώρας, δεν θα πρέπει να μας προκαλεί έκπληξη. Είναι μέρος της δουλειάς. Είναι η εδραία λογική (;) της επαγγελματικής αυτοαναφορικότητας: είμαστε εδώ για να σας προστατεύσουμε, είμαστε εδώ για να σας προστατεύσουμε όπως θέλουμε εμείς.

Αίφνης ο δικηγόρος του διαβόλου ξεπετάγεται: μα, δεν έχουν δικαίωμα οι αστυνομικοί να αφήσουν τον οβολό τους σε ένα περίπτερο για να αγοράσουν ένα μπουκάλι νερό; Μυρίζουν αλλιώς τα δικά τους ευρώ; Ούτε λόγος, κάθε πολίτης έχει το δικαίωμα να αγοράζει ό,τι πωλείται. Πάνω σε αυτή την καταστατική βάση στηρίζει άλλωστε το παγκόσμιο εμπόριο: «πουλάω-αγοράζεις». Πουθενά, όμως, δεν θα βρει κανείς κάποια υποπαράγραφο του καπιταλιστικού νόμου που να δηλοί: «αγοράζω, δεν πουλάς, σε δέρνω». Πώς να το κάνουμε δεν χρησιμοποιήθηκαν ίσα… μέτρα στη μάχη του περιπτέρου: οι παρατυχόντες μάρτυρες του επεισοδίου (όπως άλλωστε και όλοι μας μέσω του σχετικού βίντεο) μπορούσαν βάσιμα να συμπεράνουν πως οι… μονομάχοι δεν ανήκαν στην ίδια κατηγορία «βάρους». Μια ομάδα ανδρών των ΜΑΤ εναντίον ενός περιπτερά, δεν είναι και το καλύτερο παράδειγμα ισότητας – ακόμη και στις μάχες δρόμου. Οι μεν άνδρες των ΜΑΤ ήταν οπλισμένοι ωσάν αστακοί, ο… βοηθός περιπτερά άοπλος και σε άμυνα. Όποιος σε αυτό το επεισόδιο είδε πρόκληση από την μεριά του νεαρού και όχι από την πλευρά των δυνάμεων καταστολής, τότε μέσα του έχει αναπτύξει μια διασταλτική ερμηνεία του όρου «δημοκρατικό δικαίωμα». Ακόμα χειρότερα, κολυμπάει στην ίδια λασπωμένη όχθη με τον Άδωνι Γεωργιάδη. Τουτέστιν: ουδείς μπορεί να πει με σιγουριά ποια από τα δύο τινά είναι το χειρότερο. Πάντως και τα δύο δεν βαίνουν καλώς και σίγουρα στερούνται δημοκρατικής λογικής.

Υπάρχουν αστυνομικοί που κινδυνεύουν καθημερινά να χάσουν τη ζωή τους, μόνο και μόνο γιατί κάνουν το καθήκον τους, Ήτοι: ακολουθούν τη γραμμή του νόμου και δεν παρεκκλίνουν αυτής. Υπάρχουν και άλλοι που δέρνουν αδιακρίτως, συνεργάζονται με ακροδεξιές ομάδες, είναι ψυχολογικά ανερμάτιστοι και φέρουν ένα βάρος το οποίο δεν μπορούν και δεν θα έπρεπε να κουβαλούν.

Ηθικό συμπέρασμα: την επόμενη φορά που οι δυνάμεις των ΜΑΤ θα αποφασίσουν να «εκδράμουν» στους δρόμους της πόλης, καλό είναι να έχουν μαζί τους νερό και ξηρά τροφή. Το λέει άλλωστε και ο ποιητής Μιχάλης Κατσαρός: «Μὴν ἀμελήσετε/Πάρτε μαζί σας νερό/ Τὸ μέλλον μας θὰ ἔχει πολὺ ξηρασία».

Και μακριά από τα περίπτερα των Εξαρχείων…

Κατηγορία: Ελλάδα