Η πολιτική έγινε το «ορφανό» της οικονομίας

Διονύσης Μαρίνος

Διαφωτιστική στην ασάφειά της και με μια κανονιστική ευρυχωρία σε σκέψεις, υποσχέσεις και έμπνευση, η προεκλογική εκστρατεία της ημετέρας δεν ξεφεύγει από το «χρυσό» βαλκανικό κανόνα ανάλογων πολιτικών μαχών.

Περιλαμβάνει ανώδυνους εξτρεμισμούς, κακόηχες κορώνες, πάθη σχολικού επιπέδου και μια εσάνς ευρωπαϊκής ρητορείας στο όριο της επαρχιώτικης μπαναλιτέ. Καίτοι στο στόμα όλων ανακυκλώνεται η κολλώδης καραμέλα του «διακυβεύματος» για την οικονομία (έλεος, όχι άλλο διακύβευμα), ο κοινός πολιτικός λόγος τείνει να γίνει ανοικονόμητος όσο πλησιάζουμε στο «φοβερό βήμα» του

παραβάν και της κάλπης.

Η «ξήλευση» της παλαιάς ρητορικής, τι κρίμα που δεν έχουμε να κάνουμε με την αντίστοιχη του Τόμας Μπέρνχαρντ, έδωσε τη θέση της στη μετανεωτερική «αδειοσύνη» που προγραμματίσει τα επιχειρήματά με τον ορθολογισμό της αντισηψίας. Ακόμη και η Αριστερά που σπερματικά φέρει το «κλάσμα της έκπληξης», στο δρόμο προς την εξουσία υποτάσσεται στους αυτοματισμούς του κυρίαρχου λόγου που όταν δεν είναι φαιός (και συνήθως είναι φαιός) καταγίνεται με τα τρέχοντα της τσέπης και τη διευθέτηση του οργιαστικού φόβου και της χοντροκομμένης καχυποψίας της μεσαίας τάξης. Ήτοι: του μεγάλου πλήθους που αναδεικνύει πάντοτε τις κυβερνήσεις.

Σε μια χώρα που δεν έμαθε να συνδιαλέγεται στη βάση των ιδεών, ακόμη και τις ανθηρές ημέρες της, αυτή η ραγδαία μετεξέλιξη του πολιτικού λόγου σε μια τεχνοκρατική, οικονομοτεχνική ανάλυση πρώτου επιπέδου, φαντάζει ως φυσιολογική εξέλιξη. Διόλου τυχαίο ότι η κουβέντα νυχθημερόν «ανάβει» έπειτα από μια σπόντα κάποιου ξένου χρηματιστή ή στρατηγικού επενδυτή ή κάποιου λαβυρινθώδους hedge fund.

Τέτοιου είδους δηλώσεις ή προφητείες αποκτούν το χαρακτήρα φετφά τον οποίο άπαντες ακολουθούν απαρασάλευτα. Ομοίως, με τη δημόσια συζήτηση να μοιάζει με μάθημα πολιτικής οικονομίας στο πρώτο έτος του Πανεπιστημίου, οι πολιτικοί που αναδεικνύονται (πλέον) είναι εκείνοι που διαθέτουν γνώσεις οικονομικών ή, που τέλος πάντων, καμώνονται πως διαθέτουν τέτοιες.

Με τις ευρωπαϊκές κοινωνίες να ανασχηματίζονται γραμμικά και ανορθολογικά (προς τι άλλωστε η άνοδος των ακροδεξιών κομμάτων;), το πολιτικό πράττειν μοιάζει ολοένα και περισσότερο με μια πραγματιστική διευθέτηση του υπάρχοντος τέλματος που κατά περίσταση μπορεί να περάσει από δεξιά σε αριστερά χέρια και το αντίστροφο. Τα αδιέξοδα προβάλλονται με την οικονομική τους διάσταση και όχι με τη γενεσιουργό αιτία που τα προκάλεσαν. Η Ευρώπη διαβάζει το ανάγνωσμά της σε «παγωμένο» χρόνο και όχι σε βάθος δεκαετιών. Η κεντρώα (κερδώα;) λογική υποβάλλει τα αριστερά άκρα σε προκρούστεια αφαίρεση και το στοίχημα μιας πραγματικής αλλαγής μεταφέρεται στο μέλλον – όταν οι οικονομικές συνθήκες θα ευνοούν την ανάπτυξη μιας άλλης αφήγησης.

Στα δικά μας: όταν το διαφημιστικό των ΑΝΕΛ με τον Αλέξη που δεν ξεκολλάει και το αντίστοιχο της Νέας Δημοκρατίας όπου ο Αντώνης Σαμαράς, ως άλλος λογιστάκος με καζάκα, ορμηνεύει μειλίχια τους «νοικοκυραίους», επικυριαρχούν ως επίσημος λόγος, εύκολα γίνεται αντιληπτό πως ο «ορθολογισμός» της υστέρησης και της επιτηδειότητας νικάει στα σημεία την -κάποτε- απογειωτική δύναμη μιας πολιτικής νοηματοδότησης των κοινωνιών.

Κατηγορία: ΠολιτικήTags: εκλογές 2015Αντώνης Σαμαράςευρώπη