Γιατί είναι λάθος η διακοπή του πρωταθλήματος

Στέφανος Δάνδολος

Πρώτον, δεν κατάλαβα ποτέ γατί σοκάρονται μερικοί με όσα συμβαίνουν στα ελληνικά γήπεδα. Είμαστε μήπως λαός πράος και ευγενικός;

Έχουμε τις αρχές του σεβασμού και της αποδοχής του άλλου χαραγμένες στο dna μας; Όχι δα. Κοίτα λίγο τι συμβαίνει στους δρόμους. Δες τους διαξιφισμούς στην πολιτική. Τσέκαρε τα πάνελ της τηλεόρασης. Ο νεοέλληνας είναι το πιο επιθετικό ον της ηπείρου μας. Είναι αυτός που θα βρίσει χυδαία ή θα χλευάσει στα social media, αυτός που πανεύκολα θα

σηκώσει χέρι στη γυναίκα του, αυτός που περιχαρακώνει την εθνική θλίψη του πίσω από ένα τείχος ψευτο-αγριάδας και τσαμπουκά. Κοίτα γύρω σου. Πίσω από τις κλειστές πόρτες κρύβονται εκατομμύρια σπίτια γεμάτα μανούρα. Και οι μανουριασμένοι πού θα ξεράσουν το έσχατο όριο των ενστίκτων τους; Στα γήπεδα. Το ποδόσφαιρο δεν είναι παρά ο καθρέφτης της κοινωνίας. Δεν είναι κάποιοι περιθωριοποιημένοι τύποι. Είναι τα παιδιά που μεγάλωσες. Είμαστε εμείς οι ίδιοι.

Δεύτερον, δεν κατάλαβα ποτέ γιατί αναβάλλονται πρωταθλήματα όταν συμβαίνουν έκτροπα που μας σοκάρουν. Ξεφεύγει από την λογική μου. Πάρε μια επιχείρηση που σε κάποιους τομείς είναι δυσλειτουργική. Ο σωστός μάνατζερ δεν θα έκλεινε την επιχείρηση, αλλά θα προσπαθούσε μέσα από την λειτουργία της να διορθώσει τους τομείς όπου είναι δυσλειτουργική. Εάν σε ένα σχολείο οι πιτσιρικάδες έφτιαχναν δύο συμμορίες και τα έκαναν γυαλιά-καρφιά στο διάλλειμα δεν θα έκλεινες το σχολείο. Θα μπουζούριαζες τους πιτσιρικάδες. Στην Ελλάδα όμως, όπου εδώ και χρόνια ζούμε ένα απίστευτο θέατρο του παραλόγου σε μυριάδες τομείς, μοιάζει πιο εύκολο -ή ίσως φαίνεται πιο εντυπωσιακό- να στερήσεις από χιλιάδες ανθρώπους την μόνη ίσως ψυχαγωγία που τους έχει απομείνει επειδή σε ένα ή δύο ή τρία γήπεδα η ατμόσφαιρα θυμίζει Βηρυτό.

Και αναρωτιέμαι. Δεν χρειάζεται να είσαι Αϊνστάιν για να βρεις πέντε-δέκα τρόπους να διορθώσεις το πράγμα, ή τουλάχιστον να το ελέγξεις. Καταντάει κουραστική όλη αυτή η υπερ-φιλολογία γύρω από την βία όταν δεν αρκεί παρά η βούληση -η πολιτική ή η πολιτειακή- για να δώσεις ένα τέλος. Εάν η πολιτεία δεν φοβόταν χρόνια τώρα, θα τιμωρούσε τους μεγάλους με αφαίρεση είκοσι-τριάντα βαθμών και μπορεί ίσως να θρηνούσαμε νεκρούς από πορείες στο Σύνταγμα ή στον Λευκό Πύργο, αλλά στα γήπεδα δεν θα ξανάνοιγε μύτη. Ας το προσπεράσουμε όμως αυτό ως αιρετικό μέτρο. Είναι δύσκολο οι ίδιες οι ομάδες να ελέγξουν τους φανατικούς οπαδούς τους; Και είναι τόσο δύσκολο το κράτος να έρθει σε μια συνεννόηση με τις ΠΑΕ ώστε να απομονωθούν ή έστω να ελεχθούν, υπό τον κίνδυνο κάποιας στοιχειώδους σοβαρής τιμωρίας, οι θερμοκέφαλοι; Κάθε οργανωμένη στρατιά οπαδών έχει παραρτήματα με ιεραρχία, έχει τον σύνδεσμο αυτής της περιοχής, τον σύνδεσμο της άλλης περιοχής. Πόσο συγκλονιστικά ανέφικτο πια είναι το να καλέσει ο εκάστοτε πρόεδρος μιας ΠΑΕ, σε συνεργασία με το Υπουργείο Αθλητισμού, τους επικεφαλείς των συνδέσμων ώστε να προβούν σε ένα κοινό σχέδιο δράσης; Γιατί αντί τούτου είναι προτιμητέο να διακοπούν οι αγώνες;

Αλλά ακόμη κι αν είναι φοβερά δύσκολα όλα αυτά, ακόμη κι αν κανείς δεν έχει την διάθεση ή τον χρόνο να βάλει σε τάξη μερικά στοιχειώδη πραγματάκια -όπως έκαναν οι Άγγλοι πριν από τριάντα χρόνια και οι Γερμανοί πριν από είκοσι-, για ποιον ακριβώς λόγο να στερηθώ εγώ την μπάλα για την οποία πληρώνω συνδρομητικά κανάλια, και να μην την στερηθούν οι χιμπατζήδες που μετατρέπουν τα γήπεδα σε Βηρυτό. Θέλω να πω, γιατί να διακοπεί ένα ολόκληρο πρωτάθλημα και να μην συνεχιστεί κανονικότατα, αλλά κεκλεισμένων των θυρών, χωρίς κόσμο στις εξέδρες, όπως έγινε στην Αίγυπτο πριν από τέσσερα χρόνια, όταν θρήνησαν νεκρούς. Δεν θα ήταν πιο δίκαιο αυτό; Δεν θα αφυπνίζονταν περισσότερο οι ίδιες οι ΠΑΕ (έτσι ώστε να πάρουν την απόφαση να ελέγξουν την μειοψηφία των τρελών) από την στιγμή που θα στερούνταν τα έσοδα των εισιτηρίων;

Υπάρχουν γήπεδα στα οποία δεν έχει συμβεί το παραμικρό, και υπάρχουν επίσης ομάδες νοικοκυρεμένες που στις εξέδρες τους βλέπεις μόνο πολιτισμένους ανθρώπους και μικρά παιδιά. Στον αντίποδα, υπάρχουν ομάδες και γήπεδα που έχουν ταυτιστεί με την λεγόμενη "μαγκιά του οπαδού". Το να εξομοιώνεις τα πάντα, δεν είναι θαρραλέα λύση, δεν είναι τολμηρή λύση, είναι το πιο φοβισμένο μέτρο που θα μπορούσες να σκαρφιστείς. Και η διακοπή των αγώνων υποδηλώνει φόβο. Τον φόβο ότι δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις αλλιώς το πρόβλημα κι έτσι το κόβεις μαχαίρι. Παραδέχεσαι ότι η βία σε νικάει, ότι δεν είσαι ικανός να σταθείς απέναντί της και να την υποτάξεις με σχέδιο. Κλείνεις ένα σχολείο επειδή οι μαθητές είναι ταραξίες, κλείνεις μια επιχείρηση επειδή σε κάποιους τομείς δεν περπατάει.

Το ποδόσφαιρο είναι απόλαυση, είναι μια υπέροχη ψυχαγωγία που έχει δυστυχώς καταρρακωθεί από προέδρους-οπαδούς, οπαδούς-δολοφόνους και τρομοκρατημένες άβουλες πολιτικές ηγεσίες. Αλλά εξακολουθεί να είναι για κάποιους ένα είδος Τέχνης, όπως άλλοι έχουν το σινεμά. Το να κλείνεις τα φώτα για δέκα ή είκοσι μέρες δεν οδηγεί πουθενά. Μόνο με ανοιχτά φώτα πολεμάς το πρόβλημα. Τα κλειστά φώτα σε οδηγούν στο σκοτάδι.

Κατηγορία: Ελλάδα