Aχ, Μιχαήλ, αχ

«Εξήγησέ μου πώς εκατοντάδες θεατές κάθε βράδυ (περί τους 600) κάθονται επί 4 ώρες στις καρέκλες τους για να δουν τον κατά Μαρμαρινό "Φάουστ".» Να μια ερώτηση που συχνά ακούω, μαζί με το «μα, πέρασαν δύο εβδομάδες από τότε που είδες την παράσταση, πότε θα γράψεις επιτέλους». Ολες οι ερωτήσεις, οι ώμοι που ανασηκώθηκαν αδιάφορα, τα φρύδια που υψώθηκαν οργισμένα, τα χείλη που κινήθηκαν επαναλαμβάνοντας λέξεις στην παράσταση, η πολεμική για το «υπέροχο – τι λες εγώ δεν το άντεξα», συνιστούν μέρος της παράστασης. Μια παράσταση που εντόπισε μια νέα

διαδρομή στο αθηναϊκό θέατρο, προκαλώντας ένα πραγματικό αστικό debate, συνεχίζοντας να παράγεται, να ξεδιπλώνεται, να συζητιέται και μετά την απομάκρυνση από το θέατρο. Ο «Φάουστ» του Γκαίτε, σε μετάφραση Πέτρου Μάρκαρη και σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού, είναι μια παράσταση που διεκδικεί και κατακτά σαφώς περισσότερο χρόνο από τις 4 ώρες που αναγράφει το πρόγραμμα. Διεκδικεί μέρες...Βρέθηκα στην παράσταση την Κυριακή 18 Ιανουαρίου. Και είδα, άκουσα, κατάλαβα:

Keywords
Τυχαία Θέματα