«Πατριωτικό καθήκον» είναι η απονομή δικαιοσύνης. Γράφει ο Καλλέργης Ανασταβάς

Μήπως είναι «πατριωτικό καθήκον» και ο ένας εργαζόμενος ανά οικογένεια;Έχουν περάσει μόλις ελάχιστες ημέρες από τις κυβερνητικές εξαγγελίες στη Θεσσαλονίκη, στο πλαίσιο της ΔΕΘ, και ο «ορυμαγδός» των εξελίξεων αναφορικά με τα νέα μέτρα, τα σενάρια χρεοκοπίας και εξόδου από την ευρωζώνη, καθώς και την «πύρρειο» στήριξη της Ελλάδας από τον Νικολά Σαρκοζί και την Άνγκελα Μέρκελ, μας έχει κάνει να ξεχάσουμε, ίσως, όσα απίθανα ακούστηκαν από κυβερνητικά χείλη στη συμπρωτεύουσα.Το περασμένο Σαββατοκύριακο, λοιπόν, το κυβερνητικό επιτελείο αποφάσισε να μας εκπλήξει… δυσάρεστα, καθώς οι ειδήσεις που προέκυψαν ήταν πολλές και οι δηλώσεις-ατάκες που θα μείνουν στην… ιστορία -για τους λάθος λόγους, δυστυχώς- ήταν ακόμα περισσότερες. Ενδεικτικά, αξίζει να ξεχωρίσουμε αυτήν του πρωθυπουργού, που μίλησε για το στόχο της κυβέρνησης να υπάρχει «ένας εργαζόμενος σε κάθε οικογένεια», καθώς και αυτήν του υπουργού Οικονομικών, ο οποίος χαρακτήρισε «πατριωτικό καθήκον» των Ελλήνων την πληρωμή του νέου φόρου που θα επιβληθεί στα ακίνητα, μέσα από τους λογαριασμούς της ΔΕΗ.Και αν η δήλωση του κ. Παπανδρέου ελάχιστη αίσθηση προκάλεσε -όχι τόσο ως προς την «πομπώδη» διατύπωσή της, αλλά ως προς την ουσία της-, καθώς μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού, πλέον, οι αιθεροβάμονες που θα περίμεναν από τον πρωθυπουργό να ανακοινώσει αναπτυξιακά μέτρα ή τον περιορισμό της σπατάλης του Δημοσίου ακόμα και την ύστατη ώρα, όταν είναι ηλίου φαεινότερον ότι οι εντολείς-πιστωτές μας έχουν προβλέψει για μας άλλη μοίρα, αυτή του κ. Βενιζέλου αποτελεί μιας πρώτης τάξεως αφορμή για να εξετάσουμε τι πραγματικά αποτελεί «πατριωτικό καθήκον» και πως αυτό ερμηνεύεται στην Ελλάδα και στη μακρινή Ισλανδία, παραδείγματος χάριν.Η αναφορά στη σκανδιναβική αυτή χώρα, βέβαια, μόνο τυχαία δεν είναι. Γιατί, την ώρα που στην Ελλάδα η κυβέρνηση μάς λέει ότι «βρισκόμαστε σε πόλεμο» και επαφίεται στο «πατριωτικό καθήκον» μας να πληρώσουμε ένα ακόμα «χαράτσι», που έρχεται να προστεθεί στην «ειδική εισφορά αλληλεγγύης» και στην ήδη αβάσταχτη φορολογία, οι Ισλανδοί… ψαράδες, όπως συνηθίσαμε εμείς οι «έξυπνοι» να τους αποκαλούμε περιπαικτικά, θεώρησαν ότι το πατριωτικό τους καθήκον είναι ολίγον τι… διαφορετικό. Τι έκαναν, λοιπόν; Τίποτα περισσότερο ή τίποτα λιγότερο από το αυτονόητο. Κάθισαν πριν από λίγες ημέρες στο σκαμνί τον πρώην πρωθυπουργό της χώρας, Γκέιρ Χάαρντε, κατηγορώντας τον για την οικονομική κατάρρευση της χώρας του.Μετά τη χρηματοπιστωτική κρίση του 2008, οι Ισλανδοί βγήκαν στους δρόμους, έξω από τη Βουλή, και ζήτησαν την απόδοση ευθυνών στην πολιτική τους ηγεσία. Η αταλάντευτη στάση τους ώθησε σε παραίτηση την κυβέρνηση και στη διεξαγωγή πρόωρων εκλογών, τις οποίες ακολούθησε δημοψήφισμα, όπου το «όχι» στην πληρωμή του χρέους της χώρας επικράτησε -εν μέσω δημοκρατίας- με σχεδόν… χουντικό ποσοστό (93%). Αμέσως μετά, η νέα ισλανδική κυβέρνηση ξεκίνησε δικαστική έρευνα, αναζητώντας τους υπεύθυνους για την οικονομική κρίση. Μια έρευνα, που δεν έμεινε, φυσικά, στα χαρτιά, καθώς ακολούθησαν συλλ