Θέλει Αρετή και Τόλμη η Οικονομία

Τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η οικονομία μας δεν τα δημιούργησε η παρούσα Κυβέρνηση αλλά ούτε και η παγκόσμια οικονομική κρίση. Η κρίση απλώς τα ανέδειξε η δε Κυβέρνηση ίσως να ολιγώρησε στην λήψη μέτρων. Όμως η γενική αντιμετώπιση τους φανερώνει έλλειψη κατανόησης των ριζικών αιτίων που τα δημιούργησαν και επομένως περιορίζει τα μέτρα που λαμβάνονται αλλά και που προτείνονται από την αντιπολίτευση στην καταστολή των συμπτωμάτων και όχι των ριζικών αιτίων. Δηλαδή η όλη αντιπαράθεση έχει επικεντρωθεί στην επιλογή καταπραϋντικών αντί στην ριζική θεραπεία!

Όπως και στην

ιατρική, η αποτελεσματική θεραπεία απαιτεί  σωστή διάγνωση και καταπολέμηση των ριζικών  αιτίων της ασθένειας. Τα συμπτώματα είναι απλώς μια ένδειξη πως κάτι δεν πάει καλά και μια προειδοποίηση ότι χειρότερα έπονται αν δεν ληφθούν μέτρα. Δεν μας λένε όμως τι μέτρα θα είναι αποτελεσματικά. Κι’ επειδή πολλές ασθένειες έχουν παρόμοια συμπτώματα η επικέντρωση στα συμπτώματα οδηγεί πολλές φορές στη λανθασμένη διάγνωση και τη λανθασμένη συνταγή που μπορεί μεν να απαλύνει τα  συμπτώματα αλλά  θάβει τις πραγματικές αιτίες της ασθένειας (και πιθανώς και τον ασθενή). Στην καλύτερη περίπτωση χάνεται μια ευκαιρία να διορθωθούν τα κακώς έχοντα μια και καλά.

Ποιες είναι λοιπόν οι ριζικές αιτίες της οικονομικής νόσου που εκδηλώνεται την μια μέρα ως δημοσιονομικό έλλειμμα, την άλλη ως υπερβολική έκθεση των τραπεζών μας στα ελληνικά ομόλογα, την άλλη ως καλπάζουσα ανεργία και την άλλη ως επιχειρήσεις που κλείνουν. Η εύκολη, αλλά πέρα για πέρα λανθασμένη,  απάντηση είναι ότι γι’ όλα αυτά φταίει η κρίση στην Ελλάδα, στην Ευρωζώνη και γενικότερα η διεθνής οικονομική κρίση. Σίγουρα το πλοίο θα ήταν ασφαλές αν έμενε στο λιμάνι η σε γαληνεμένη θάλασσα, αλλά δεν είναι για τέτοιες συνθήκες που κατασκευάστηκε ή που θα έπρεπε να είχε κατασκευασθεί το πλοίο.

Το καράβι της κυπριακής οικονομίας μπάζει νερά, γιατί όταν το φτιάξαμε, μάλλον όταν το ξαναφτιάξαμε μετά την  εισβολή, κι’ όταν  απερίσκεπτα το μπάσαμε στη Ευρωζώνη, που επηρεάζεται από βόρειους ανταγωνιστικούς  ανέμους πολλών μποφόρ, «δε μετρήσαμε το κύμα και τον άνεμο σωστά».  Αυτό φταίει που δεν πήγαμε μπροστά.  Η αλαζονεία  της «δυνατής οικονομίας» δεν μας άφησε να δούμε σκοπέλους μπροστά μας ούτε να κάνουμε αντικειμενική αξιολόγηση των ανταγωνιστικών δυνατοτήτων της οικονομίας μας και να την θωρακίσουμε από τους ανέμους του ανταγωνισμού με αύξηση της παραγωγικότητας και της καινοτομίας.

Κρίναμε μόνο εκ του αποτελέσματος. Λεφτά υπήρχαν. Η φούσκα των κατασκευών  και της αγοράς ακινήτων ήταν ορατή  αλλά δεν μας απασχολούσε. Φτάνει που γέμιζαν τα ταμεία του κράτους, και των ιδιοκτητών γης κι’ οι τράπεζες μας δάνειζαν αβέρτα. Για μας αυτό ήταν και είναι ανάπτυξη. Η ραγδαία διεύρυνση και επέκταση του τραπεζικού μας συστήματος μας χαροποιούσε αντί να μας ανησυχεί. Θαυμάζαμε τους γενναίους τραπεζίτες μας για τις τολμηρές τους κινήσεις στο εξωτερικό και τις εκατοντάδες εκατομμύρια που μοίραζαν στους μετόχους τους και σπεύδαμε να αγ