το χελιδόνι

Ο Μάνος Αντώναρος από το blog του γράφει για τη συνταγή που κάνει τους Ελληνες να "λειτουργούν". Μας έχουν κλέψει τις στιγμές. Μας τις έχουν λιώσει , όπως ο καθένας μπορεί να λιώσει ένα σπυρί βρασμένο ρύζι με το δάκτυλό του. Χθες που ήταν Σάββατο, επέστρεψα σπίτι μου μετά από έναν γάμο. Μου έκανε τρομερή εντύπωση που οι δρόμοι ήταν άδειοι. Ένα τόσο ζεστό Σαββατόβραδο και οι δρόμοι ήταν άδειοι. Ελειψη χρημάτων; Ε. ναι. Ελειψη διάθεσης; Μα φυσικά. Αυτό το τελευταίο με απασχολεί πιο πολύ από όλα. Στα παπάρια μου που ο Παπανδρέου δεν πήγε στις ΗΠΑ. Επίσης το ίδιο πολύ που ο Σαμαράς είναι σήμερα σε όποιο κανάλι κι αν ανοίξεις. Φυσικά στα παπάρια μου που ο Καραμανλής αποθεώθηκε στη Θεσσαλονίκη…. που ο Τσίπρας στην ηλικία του μιλάει λες και έφαγε οδοντογλυφίδες… που ο Καρατζαφέρης νομίζει ότι είναι συγγραφέας επιθεωρήσεων γ΄διαλογής και που η Αλέκα είναι βέβαιη ότι ζούμε στο 1980… Με απασχολεί που ο κόσμος ζεί την δική του μελαγχολία. Οι ψυχολογοι το λένε «κρίση πανικού». Γιατί; Επειδή μας έχουν κλέψει τις στιγμές. Καλώς ή κακώς είμαστε ένα λαός που η στιγμή μπορεί να τον απογειώσει και να κάνουμε θαύματα ή μπορεί να μας ενταφιάσει και να μην αντιδρούμε ούτε στα πλέον βασικά. Τί να το κάνω εγώ αν (λέμε και καμμιά αηδία να περάσει η ώρα) ξεπληρώσουμε το χρέος και η νέα γενιά δεν έχει πια τη διάθεση να …ξεδώσει… να κάνει πλάκες… να είναι λίγο κουκουρούκου… να βλέπει τη ζωή αισιόδοξα. Μας κατηγορούν οι ξένοι ότι δεν είμαστε προγραμματισμένοι… ότι δεν μπορούμε να φέρουμε εις πέρας ένα (τίιιιιιι;) project κ.λ.π. και ξεχνούν ότι αυτή εδώ η χώρα είναι παλίότερη αυτης της ηπείρου, επειδή ΑΚΡΙΒΩΣ ποτέ δεν έδωσε σημασία σε όλα αυτά που μας προσάπτουν. Ο κάθε λαός έχει τα χαρακτηριστικά του. Τις μπαταρίες που κινούν τη μηχανή του. Εμείς από την εποχή του Ομηρου θέλαμε μια τόσο δα στιγμούλα για να αλλάξουμε τον κόσμο. Ο Τρωικός Πόλεμος έγινε γιατί κάποιος πήρε την γκόμενα ενός δικού μας. Ο Οδυσσέας πέρασε τον παθών του τον τάραχο για να βεβαιωθεί ότι η δική του γκόμενα ήταν πιστή. Ερχονται από όλα τα μέρη της γης να δουν παραστάσεις στην Επίδαυρο και τους πέφτει το νεφρό ανάποδα, καθώς κάθονται στις πλέον μη αναπαυτικές κερκίδες της υφηλίου και ούτε ένας δεν σκέφτεται ότι οι αρχαίοι ημών τις έφτιαξαν έτσι για να …ξαπλώνουν με τα κρασιά τους, τα φρούτα τους…για να απολαύσουν τη διασκέδαση…. και μέσα από τη διασκέδαση να μάθουν… να προβληματιστούν. Εμείς έχουμε το Αριστοφάνη και εκείνοι έχουν τον Γκέτε και τον Σέξπηρ… Μεγάλοι δεν λέω… αλλά πολύ μαυρίλα βρε παιδί μου…. Και εμείς όταν γουστάραμε μαυρίλα… για να δώσουμε ένταση στο πολύχρωμο μας βάζαμε έναν Αισχύλο και ερχόμασταν στα ίσα μας… και ό τύπος έτρωγε τα παιδιά του… επειδή γυναίκα του η Ηρα… ήταν ζηλιάρα… ή μάνα σκότωνε τα παιδιά της… γιατί; Μα λόγω έρωτα…. Αν νομίζετε (που είμαι σίγουρος ότι δεν το νομίζετε) ότι αυτά δεν περνάνε από γενιά σε γενιά… κάνετε πολύ μεγάλο λάθος… Οι Βορειοευρωπαίοι πίνουν για να γίνουν λιώμα. Εμείς πίνουμε γιατί πίνει η παρέα , ή επειδή μια μινόρε νότα μας έφτιαξε… ε, τώρα αν τύχει